Deja vu, δυστυχώς...

Όπως και τότε, έτσι και τώρα το πολιτικό αδιέξοδο φέρει σημαντική ευθύνη για αυτή την δυσχερή κατάσταση, η οποία επουδενί δεν αφορά μόνον στη χρεοκοπία του Τραπεζικού συστήματος και της ελληνικής Οικονομίας. Θεωρώ ότι, αυτό που έχει χρεοκοπήσει ατάκτως, είναι το πολιτικό μας σύστημα. Και πριν βιαστούμε να δείξουμε ενόχους και απαγγείλουμε κατηγορίες, θα πρέπει να δούμε τι σημαίνει «πολιτικό σύστημα» μιας χώρας. Είναι οι ίδιοι οι πολίτες της και αυτό δεν είναι μόνον δική μου άποψη. Είναι η πραγματικότητα!

Πώς θα σταματήσει ο λαϊκισμός των πολιτικών, εάν εμείς οι ίδιοι δεν κλείσουμε τα αυτιά μας και δεν τους περιθωριοποιήσουμε; Εάν δεν σοβαρευτούμε για να μας σεβαστούν; Πώς θα σταματήσει η μικροπολιτική και το «κομματικό συμφέρον», εάν εμείς δεν δούμε την ευημερία μας μέσα από το κοινό συμφέρον; Εάν δεν αντιληφθούμε ότι πρέπει να κάνουμε με διαφορετικό τρόπο τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα μας και αναφέρομαι σε εκείνα που όλοι μας συνομολογούμε ως λάθη.

Η επόμενη μέρα πρέπει να μας βρεί όλους μαζί. Έτοιμους για τομές, για μεταρρυθμίσεις και δεν χρειάζεται να βλέπουμε μόνον την αρνητική έννοια αυτής της λέξης. Φαντάζομαι ότι όλοι μας συμφωνούμε ότι η ελληνική Οικονομία δεν μπορεί να αντέξει ένα «μεγάλο» Κράτος με βολεμένους και αργόμισθους που δεν προσφέρουν καμία απολύτως υπηρεσία. Δεν μπορεί να αντέξει κομματικούς στρατούς, «δικά μας παιδιά». Δεν μπορεί να θρέψει 40άρηδες συνταξιούχους με συντάξεις πολύ πάνω από το όριο ενός μέσου μισθού. Δεν μπορεί να θρέψει εις το… διηνεκές μακροχρόνια ανέργους. Ούτε η συνοχή της κοινωνία μας να αντέξει την ανεργία στο 30% στις παραγωγικές ηλικίες, τη μαύρη ή την απλήρωτη εργασία...

Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω εμπεριέχεται στην έννοια μιας και μόνο λέξης: Ανάπτυξη…

Και ανάπτυξη μπορεί να επέλθει, εάν και εφόσον πραγματικά την θέλουμε. Ανάπτυξη προϋποθέτει σχεδιασμό ενός πολυετούς πλάνου σε ότι αφορά τους στόχους της Οικονομίας, το φορολογικό πλαίσιο και γενικά τις πολιτικές που πρέπει να τηρούνται απαρέγκλιτα. Μόνον έτσι μπορεί να υπάρξει μια συνέχεια, η εμπιστοσύνη που επιζητούν οι επενδυτές, αλλά και η πολυπόθητη κοινωνική ειρήνη.

Έχουμε φθάσει στο χείλος του γκρεμού. Αν πέσουμε, κάποιοι, ελάχιστοι, μπορεί και να γαντζωθούν κάπου. Οι υπόλοιποι θα γκρεμοτσακιστούμε στα βράχια.