Τελευταία ευκαιρία


Η κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί τώρα μπορεί να μας κρατάει ακόμη στη ζωή, όμως είναι η τελευταία μας ευκαιρία.

  • 4/8/2015

Τα αίτια της κατάστασης στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα έχουν αναπτυχθεί απ΄ όλους όσοι σε αυτή τη χώρα έχουν δημόσιο λόγο.

Από θεσμικά πρόσωπα, πολίτες, φορείς. Οι απόψεις όλων μπορεί να διαφέρουν, συγκλίνουν όμως στην κατεύθυνση ότι το πάρτι τελείωσε.

Και για όσους δεν το έχουν κατανοήσει ακόμη, βρεθήκαμε (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το έχουμε αποφύγει) ένα βήμα πριν  από την «Aβυσσο», πριν από την απόλυτη καταστροφή. Το Grexit.

Προφανώς δεν θα φορτώσουμε στη νυν κυβέρνηση όλα τα στρεβλά που έχουν συμβεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ούτε θα αμφισβητήσουμε τις «καλές προθέσεις», ωστόσο, κρίνοντας από το αποτέλεσμα της πολύμηνης ανούσιας διαπραγμάτευσης και ακυβερνησίας, τα στελέχη της είχαν τουλάχιστον άγνοια κινδύνου, υπερεκτιμώντας σε κάποιες περιπτώσεις τις δυνατότητές τους ή την υποσχόμενη «συντροφική αλληλεγγύη» από Ανατολάς ή Δυσμάς...

Πρόκειται για τον ορισμό του ερασιτεχνισμού (εφόσον δεν αποδεχθούμε την περίπτωση ιδιοτέλειας), ό,τι δηλαδή πιο επικίνδυνο μπορεί να συμβεί σε μια χώρα που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.

Η κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί τώρα μπορεί να μας κρατάει ακόμη στη ζωή, όμως είναι η τελευταία μας ευκαιρία.

Θα μου πείτε ότι την έκφραση την έχετε ξανακούσει στο παρελθόν με το «ναι σε όλα», προσέξτε όμως μην την πατήσουμε όπως ο βοσκός με τον λύκο και τις μπλόφες...

Είναι η τελευταία μας ευκαιρία για να αντλήσουμε κεφάλαια προκειμένου να ανακάμψει η κατεστραμμένη οικονομία μας, καθώς ως αποδείχθηκε ουδείς άλλος «μας παρακαλεί για να μας δανείσει», όπως ισχυριζόταν ότι θα συμβεί πρώην υπουργός συντεταγμένος με την Αριστερή Πλατφόρμα.

Είναι η τελευταία μας ευκαιρία να αφήσουμε στην άκρη «μίση και πάθη», τις θεωρίες «συνωμοσιολογίας», τη μοιρολατρία που μας διακατέχει ως λαό και να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας.

Είναι η τελευταία ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε το πολιτικό τοπίο, να το ανανεώσουμε με νέα, άφθαρτα πρόσωπα, να εκπαραθυρώσουμε τους «εθνοσωτήρες» που μας έφεραν ως εδώ και θέλουν να μας... ξανασώσουν, να αφήσουμε στην άκρη δογματισμούς και ιδεοληψίες.

Είναι η τελευταία ευκαιρία να πατήσουμε στα πόδια μας και να οικοδομήσουμε κάτι. Να βάλουμε τις βάσεις για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.

Αν δεν το κάνουμε, πολύ φοβάμαι πως θα γυρίσουμε δεκαετίες πίσω, που οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε ζήσει. Κάποιοι πιστεύουν ότι μόνον έτσι θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα restart, και το δυστύχημα είναι ότι το εκφράζουν «ελαφρά τη καρδία». Προφανώς δεν το κάνουν εσκεμμένα (είπαμε, δεν αποδεχόμαστε την περίπτωση της ιδιοτέλειας) αλλά από άγνοια (και κινδύνου), καθώς στο παλμαρέ τους, εκτός των «συνδικαλιστικών αγώνων» και τις περήφανες νίκες με τα «επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης» στους υπαλλήλους του Δημοσίου, δεν έχουν τίποτε άλλο να επιδείξουν. Ισως τη διενέργεια πολυδάπανων συνεδρίων σε τουριστικούς παραδείσους και φιέστες για το «παρεάκι». Και δυστυχώς είναι εκείνοι που ευθύνονται για την απαξίωση του κλάδου των δημοσίων υπαλλήλων. Ας μην τους αφήσουμε να απαξιώσουν άλλο τη χώρα.

Ναι, αυτά που θα έρθουν θα είναι πολύ δύσκολα για όλους μας. Θα ξανασηκώσουμε και πάλι βάρη. Και ίσως να είμαστε και πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι. Ομως από κάπου πρέπει να γίνει μια αρχή, να γίνουν οι τομές, να γίνουμε μια κανονική χώρα, όπως και οι υπόλοιπες της Ευρώπης, του αναπτυγμένου κόσμου. Οσο το αφήνουμε το βρίσκουμε μπροστά μας. Και δυστυχώς ο λογαριασμός μεγαλώνει και θα έρθει στα παιδιά μας. Δεν είναι άδικο;