Η δύσκολη για τον ιστορικό του μέλλοντος περίπτωση του Αλέξη

Συνηθίζαμε, επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές να λέμε «τα κεφάλια μέσα», προκειμένου να αφήσουμε το mode των διακοπών και να συντονιστούμε με την καθημερινότητα.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, ελάχιστοι είναι εκείνοι που (θα) το έχουν εκστομίσει, καθώς οι περισσότεροι από εμάς για τον Α ή Β λόγο δεν έχουν καταφέρει να χαλαρώσουν, να βγάλουν το κεφάλι έξω από το καβούκι τους.

Και πώς να το κάνεις δηλαδή, καθώς εκεί που βλέπεις ότι τα πράγματα πηγαίνουν να στρώσουν σου έρχεται η μία πίσω από την άλλη «σβουριχτή». Και δυστυχώς το καλοκαίρι που φεύγει φάγαμε ουκ ολίγες από τους πολιτικάντηδες που μας κυβερνούν.

Είναι απορίας άξιον το πώς αυτή η χώρα στέκεται ακόμη στα πόδια της με όλα αυτά που τα τελευταία χρόνια της έχουν συμβεί, ακόμη και από την μέχρι πρότινος λεγόμενη και ως «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, που ευαγγελίζονταν ότι θα άλλαζε την πορεία της Χώρας προς το καλύτερο.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να εξηγήσω πώς η Ελλάδα βρίσκει τον τρόπο και παραμένει ζωντανή, ακόμη και όταν μέσα σε λίγους μήνες κατέρρευσε οικονομικά για ακόμη μια φορά, επιδέχθηκε μια άνευ προηγουμένου «μεταναστευτική» επίθεση (έχοντας ως διαχειριστή της κατάστασης την απίστευτη κα Τασία), ενώ στην κορύφωση της τουριστικής περιόδου δεν έχει μπορέσει να πατάξει τον Νο1 «εχθρό» της, την φοροδιαφυγή. Έτσι, στα κοσμοπολίτικα νησιά το «πάρτυ» στην υγεία των «συνεπών φορολογουμένων» συνεχίζεται και εμείς, εις το διηνεκές θα ακούμε όπως και από γεννησιμιού μας ότι, η εκάστοτε κυβέρνηση «θα πατάξει την φοροδιαφυγή και θα εφαρμόσει ένα πιο δίκαιο φορολογικό πλαίσιο».

Ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά εάν αυτή η χώρα υπάρχει περίπτωση να «ισιώσει» κάποτε… Πάντως το σίγουρο είναι ότι με αυτούς τους πολιτικούς, όχι μόνον τους παλαιούς, τους (διε)φθαρμένους, αλλά και τους «άφθαρτους» νέους δεν θα γίνει ποτέ. Γιατί και οι τελευταίοι έχουν «βαρίδια» τους παλαιάς κοπής συμβουλάτορες (ευχόμαστε να είναι μόνον αυτό) και δυστυχώς δεν αποφεύγουν την αλαζονεία της εξουσίας, ούτε τον εύκολο δρόμο του ανέξοδου λαϊκισμού. Του λαϊκισμού που κάνει το μαύρο-άσπρο θεωρώντας πολύ ασθενή την μνήμη των Ελλήνων.

Κατά ένα παράδοξο τρόπο όμως δικαιώνονται, αφού ο Έλληνας φαίνεται ότι το έχει στο αίμα του να τρώει το παραμύθι. Το διαπίστωσα στις πρόσφατες διακοπές μου με τις επαφές και τις κουβέντες με ανθρώπους της υπαίθρου.

Κυρίως εκείνους που πίστεψαν ότι «η Ελπίδα έρχεται» και τώρα πιστεύουν ακράδαντα ότι το ΣΥΡΙΖΑϊκό μνημόνιο είναι πολύ καλύτερο από εκείνο των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ότι για όλα τα δεινά της προσφάτως παραιτηθείσας κυβέρνησης «φταίει η αριστερή πλατφόρμα των Λαφαζάνηδο-Στρατούληδων» και όταν τους λές «μα γιατί, εκείνοι είναι σταθεροί στις αρχικές αντιμνημονιακές θέσεις και ότι οι προγραμματικές ή συνθηματολογία του νέου κόμματός τους είναι ακριβώς εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ που ψηφίσατε» σου λένε για το «πόσο προσπάθησε το παιδί (σ.σ. ο Τσίπρας), αλλά του την έφεραν οι κακοί οι ξένοι».

Αν αποδεχθούμε ότι ένας λαός θέλει τον ηγέτη του, ας ψάξει να τον βρεί σε πρόσωπα πραγματικά «καθαρά» και ας κρίνει την πορεία, την αξιοπιστία, αλλά και το περιβάλλον που έχει γαλουχηθεί ή γαλουχείται.

Η περίπτωση του Αλέξη είναι ίσως μια επιστημονική πρόκληση για τον ιστορικό του μέλλοντος. Πώς ένας «πολιτικοποιημένος» μαθητής, αναρριχήθηκε στην αρχηγία ενός κόμματος αποτελειώνοντας (πολιτικά) τον (τότε) μέντορά του, κατάφερε να συγκεράσει «συνιστώσες» και να απογειώσει τα ποσοστά του (κόμματος) επενδύοντας πολιτικά σε έναν άκρατο λαϊκισμό. Και όταν ήρθε στην εξουσία άλλαξε  «ιδεολογία» και θέσεις σε σημείο που να θεωρείται ξένο σώμα από τις «σταθερές» του κόμματος πάνω στις οποίες επένδυσε την πολιτική του ανέλιξη, ακόμη και από τους συντρόφους του Podemos.

Άβυσσος…