Quo Vadis

Η λογική «στο περίπου» έχει γίνει πολιτική τάση και από την κυβέρνηση, η οποία είχε υποσχεθεί μια διαφορετική θεώρηση προτάσσοντας το δημόσιο συμφέρον. Κατανοώντας τις όποιες δυσκολίες, η ουσία είναι ότι το «πρόβλημα» δεν μπαίνει μόνον κάτω από το χαλί. Ουδείς από τους κυβερνώντες δείχνει διάθεση να εγκύψει, ακόμη και όταν σκοντάψει πάνω του.

Πλέον οι μαντικές ικανότητες δεν αρκούν στον απλό πολίτη προκειμένου να κάνει τον προγραμματισμό του, πόσω μάλλον στο επιχειρείν και στον ιδιωτικό τομέα που έχει αφεθεί στην τύχη του. Είναι κοινά αποδεκτό ότι έχουμε μια κυβέρνηση από την οποία κυριολεκτικά δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει…

Σε ό,τι μας αφορά, το σχόλιο έχει να κάνει με το περίφημο «πράσινο φως» για την παράταση της απόσυρσης από τις... αρχές του Γενάρη, όπως όλοι οι εμπλεκόμενοι με την αγορά αυτοκινήτου είχαν πεισθεί ότι θα ισχύσει. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν έγινε, με αποτέλεσμα να περάσει μη δημιουργικά ακόμη ένας μήνας. Καταστροφικός για εκείνους που δεν είχαν ταξινομήσει για τους Χ λόγους αυτοκίνητα και λιγότερο κακός για εκείνους που το είχαν πράξει. Σε κάθε περίπτωση όχι ο καλύτερος ως κλίμα για την καταναλωτική πίστη. Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, αλλά ξαναμπαίνουμε στον κυκεώνα της εσωστρέφειας. Μιας εσωστρέφειας που καλλιεργεί και η υπουργική τηλεοπτική ματαιότητα.

Ο διάσημος Addy Warhol έχει επισημάνει το περίφημο «όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται 15 λεπτά δημοσιότητας», εννοώντας φυσικά πως μπορεί να συμβεί σε όλους κάποια στιγμή στη ζωή μας. Προφανώς δεν εννοούσε ότι μπορεί να συμβαίνει κάθε μέρα, όπως στα στελέχη της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ!

Το υπουργικό συμβούλιο, χωρίς καμία συναίσθηση του λακωνίζειν, από το πρωί «κυβερνά» από τα παράθυρα των τηλεοπτικών σταθμών, εκείνων που ήδη έχει καταγγείλει ως «όργανα της διαπλοκής» (αυτό και εάν ξεπερνά τα όρια του αστείου) και το μεσημέρι τα «μαζεύει» επικαλούμενο παρερμηνεία δηλώσεων…

Βεβαίως τον τίτλο της απόλυτης τηλεπερσόνας διεκδικεί ο υφυπουργός Οικονομικών, Τρ. Αλεξιάδης, που κάθε μέρα σκαρφίζεται και έναν νέο φόρο (για τα 15 λεπτά δημοσιότητας που λέγαμε), ανακοινώνοντάς τον στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα, ακυρώνοντας εξαγγελίες της προηγούμενης μέρας. Βεβαίως και εκείνος πατάσσει τη φοροδιαφυγή…

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στην όμορφη Ελλάδα μας, στο μακρινό Ντιτρόιτ, που και εκείνο αντιμετώπισε τη σκληρή πραγματικότητα της κρίσης, τα πράγματα πορεύονται πολύ διαφορετικά.

Δεν θα σταθώ στο εάν η τοπική κοινωνία και οι διοικούντες της έχουν άλλη, πιο ρεαλιστική φιλοσοφία, αλλά στο γεγονός ότι έγιναν και γίνονται όλες οι απαραίτητες ενέργειες για ένα restart. Να ζωντανέψει η βιομηχανική παραγωγή στην πάλαι ποτέ αυτοκινητούπολη. Και για να ζωντανέψει, το Ντιτρόιτ θα πρέπει να θέλξει επενδύσεις. Και για να θέλξει επενδύσεις θα πρέπει να δημιουργήσει ένα φιλικό περιβάλλον και μια σταθερότητα. Πράγματα που μπορεί να εγγυηθεί μόνον ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας. Εν προκειμένω ο πρόεδρος Ομπάμα, που επιστρατεύθηκε στο πλαίσιο του NAIAS 2016, δείχνοντας ότι κάτι αλλάζει στο πώς οι ΗΠΑ θα διαχειριστούν εφεξής το κεφάλαιο «Αυτοκινητοβιομηχανία». Ηδη, μετά την Apple και την Google, ένας ακόμη αμερικανικός κολοσσός, η IBM, ετοιμάζει την είσοδό της.

Στο αντίποδα, φανταστείτε Έλληνα πρωθυπουργό, και μάλιστα μιας λεγόμενης «αριστερής» κυβέρνησης, όπως ο κ. Αλ. Τσίπρας, να είχε προβεί σε μια ανάλογη κίνηση, πόσο διαφορετικά θα κυλούσαν τα πράγματα. Βεβαίως η όποια στήριξη σε έναν επιχειρηματικό τομέα απαιτεί προγραμματισμό, ακλόνητες θέσεις και διάθεση να «σπάσουν αβγά». Δηλαδή κυβερνητικό έργο… Πιο εύκολο δεν είναι να ανεβαίνεις στα τρακτέρ και να υπόσχεσαι ανέξοδα στους πάντες τα πάντα; Βεβαίως τον γαμπρό τον ξυρίζουν στο τέλος...