Η... πονεμένη ιστορία του Pony

Πολλά μυαλά έχει ο τόπος μας, μυαλά ικανά και άξια να φέρουν εις πέρας τούτο το ευλογημένο έργο.

Το τελευταίο καιρό ακούω από άσχετους -και ενίοτε σχετικούς- με το αυτοκίνητο, να αναπαράγουν το θέμα της αναγέννησης της Namco, της ελληνικής National Motor Company, και του «τρομερού παιδιού» της ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας, του Pony. Οσοι το θυμούνται ξέρουν για την ευφυή του απλότητα, την αξιοπιστία και την επιτυχία του 40 χρόνια πριν. Πριν... Από τότε έχουν συμβεί πολλά με την παγκόσμια  αυτοκινητοβιομηχανία να είναι έτη φωτός μπροστά, συγκριτικά με εκείνες τις υλοποιήσεις του ’70 ή του ’80.

Θα ήθελα να μάθω λοιπόν από τη Namco του σήμερα, από στελέχη της εταιρείας -και όχι από «ειδησεογραφικές» ή λαϊφσταϊλίστικες εκπομπές που καμία σχέση δεν έχουν με το αυτοκίνητο- για το νέο Pony. Για τη μέθοδο κατασκευής, για τις ΔΙΕΘΝΕΙΣ πιστοποιήσεις που έχει ή πρόκειται να πάρει, για τα Euro 5 ή 6 στα οποία οφείλουν να συμμορφώνονται οι κινητήρες με τους οποίους θα εφοδιάζεται. Για τις ιδιότητες του χάλυβα που θα χρησιμοποιηθεί, για το επίπεδο παθητικής ασφάλειας που ΟΦΕΙΛΕΙ να ενσωματώνει, για τους τεχνικούς κανονισμούς της WP.29 στους οποίους οφείλει να συμμορφώνεται κάθε αυτοκίνητο που κυλά τους τροχούς του στην Ευρώπη. Αυτά είναι μερικά μόνο ερωτηματικά για να μη ρωτήσω για οδική συμπεριφορά ή για αποτελέσματα crash tests.

«Η Ελλάς όχι απλώς θα επιζήσει αλλά θα θριαμβεύσει μόνο με το αγκάλιασμα της εθνικής παραγωγής».

Κρατώ την τελευταία πρόταση από μια ανοιχτή επιστολή του συμπαθούς κατά πώς φαίνεται Πέτρου-Τζανέτου Κοντογούρη, συνιδρυτή της Namco, με την προσμονή να μιλήσει και στον Ειδικό Τύπο -το Car and Driver προς ώρας το αποφεύγει-, για τα όνειρά του ελπίζοντας ότι θα είναι όνειρα με ουσία και όχι απλές εξαγγελίες. Αλλωστε, οι εξαγγελίες και τα όνειρα έχουν ένα κοινό με τα αυτοκίνητα: αν δεν «πάρουν μπροστά» δεν σε πάνε πουθενά...