Οι θρύλοι πάνε μαζί

Όταν είδα τα πρώτα δημοσιεύματα περί μεγάλου On/Off της Honda και στη συνέχεια το πρωτότυπο “True Adventure” πέρυσι το Φθινόπωρο στο Μιλάνο, ήξερα -και ξέρατε- ότι είναι θέμα χρόνου για το μεγάλο come back.

Και όταν κάθισα στον υπολογιστή να γράψω το σχετικό άρθρο, η σκέψη μου ταξίδεψε στο μακρινό (αλλά και τόσο κοντινό) 1998.

Σαν χθες θυμάμαι που έφευγα 11 το βράδυ από το περιοδικό που δούλευα τότε, σαν χθες που έπιασε το μάτι μου έναν συντάκτη απορροφημένο στο πληκτρολόγιο. Έγραφε με μανία, ούτε καν κοιτούσε την οθόνη, του μίλησα και δεν άκουσε, του φώναξα και δεν ανταποκρίθηκε. Ήταν χαμένος, και όταν ένας συντάκτης αυτού του βεληνεκούς είναι χαμένος στο έργο του, αυτό σημαίνει ότι κάτι καλό θα βγει. Με τα πολλά, γύρισε και με κοίταξε με μίσος, τα μάτια του γυάλιζαν και ίσα που τον άκουσα να λέει με σφιγμένα τα δόντια “ρε Mπαρμπα-Βίτς γράφω την ιστορία του Africa”.

Ο μέγας Χάρης Παπαγεωργίου, ίσως η καλύτερη πένα που πέρασε από το χώρο του ειδικού Tύπου, o "τελειωμένος στρητάς" που στη θέα μιας μοτοσυκλέτας διπλής χρήσης έβγαζε σπυριά, ναι Αυτός έγραφε την ιστορία μιας θρυλικής (ήδη από τότε) μοτοσυκλέτας με δάφνες και τίτλους στα χωμάτινα ράλι!

Ο Χάρης χάθηκε άδικα ένα χρόνο μετά, όντας ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος που σκοτώθηκε την ώρα του καθήκοντος, συγκεκριμένα τη στιγμή της φωτογράφισης κάπου κοντά στο Σούνιο. Δεν χάθηκαν όμως τα γραπτά του, τα περισσότερα εκ των οποίων έχω την τιμή να φιλοξενώ στο σκληρό του υπολογιστή μου. Θυμάμαι όταν διάβαζα το σχεδόν 3.500 λέξεων άρθρο του Χάρη πριν γίνει σελίδες στο περιοδικό, πως δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για ένα κομμάτι που θα έγραφε τη δική του ιστορία.

Το βρήκα και σας παραθέτω ένα μικρό του μέρος, σε μια ελάχιστη ένδειξη σεβασμού σε ένα θρυλικό συντάκτη μοτοσυκλέτας...

"ΑFRICA TWIN
Του Χάρη Παπαγεωργίου 

Η Africa Τwin δεν είναι μοτοσυκλέτα. Είναι ...κοινωνικό φαινόμενο. Ή τουλάχιστον έτσι όπως εξελίχθηκε, νοείται περισσότερο σαν φαινόμενο και λιγότερο σαν μοτοσυκλέτα. Και στα κοινωνικά φαινόμενα δεν κάνουν ποτέ τεστ. Απλά τα εκθέτουν και ενίοτε προσπαθούν –με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία- να τα αναλύσουν. Αυτό θα επιχειρήσουμε κι εμείς εδώ. Μια αναδρομή στο παρελθόν της, μια αναζήτηση των παραγόντων που την δημιούργησαν και τέλος μια τοποθέτησή της στο ...σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Nομίζω πως η Africa Twin άργησε να έρθει. 'Οταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1988 ήδη το Paris Dakar είχε φτάσει στο απώγειο της δόξας και της δημοτικότητάς του, μοτοσυκλέτες με μεγάλα ρεζερβουάρ και ολόκληρα φέρινγκ είχαν γίνει μόδα, οι δρόμοι της ερήμου είχαν πια πατηθεί από πολλούς, όχι και ιδιαίτερα ριψοκίνδυνους, που ταξίδευαν πια "πρώτη θέση στην περιπέτεια", έχοντας εξασφαλίσει ύπνο και ημιδιατροφή από μεγάλα τουριστικά γραφεία και με τη μοτοσικλέτα τους απλά και μόνο σαν επίφαση του ριψοκίνδυνου της υπόθεσης.

Η Africa Τwin ήρθε εκείνη την εποχή να πλασαριστεί -πολύ σωστά- σαν το απόλυτο εργαλείο περιπέτειας. Ακολουθώντας τη λαμπρή καριέρα και το τιμημένο όνομα της εργοστασιακής NXR που τέσσερις φορές έφτασε πρώτη στο Dakar, η Africa παρουσιάστηκε από τη Honda Racing Corporation για να κλείσει την υπόθεση super enduro, να κατακτήσει την κορυφή στην ιδιότυπη αυτή κατηγορία.

Σε μια εποχή που το κοινό ήταν ακόμα εύπλαστο στις απαιτήσεις του, η XRV σχοινοβατούσε οριακά ανάμεσα σε μοτοσυκλέτα χώματος και δρόμου, με απλά εντυπωσιακή εμφάνιση και τελικά ήταν περισσότερο απ' όλα ένα πείραμα διερευνητικό για το εμπορικό μέλλον αυτού του τύπου των παντός εδάφους Γολιάθ.

Στην πορεία της άλλαξε μορφή, ήθη και συνήθειες, προσεταιρίστηκε τη μια άκρη, κατάφερε όμως να παραμείνει γοητευτική και εμπορικότατη. Με τα αυτοκόλλητα της HRC κάτω από το ρομαντικό και ονειροπόλο λογότυπο Africa Twin, η XRV 650 παρουσιάστηκε το 1988 κι άφησε τους φανατικούς των super enduro με ανοικτό το στόμα, να τους τρέχουν τα σάλια. "Θέλω μια τέτοια ΤΩΡΑ!" αναφώνησαν και το μυαλό τους έτρεχε ήδη με 150 πάνω στη σκληρή άμμο της Σαχάρας.

Τώρα που το σκέφτομαι, το όνομα και μόνο της XRV, αυτό το νοσταλγικό Afrlca Τwln λειτούργησε καταλυτικά στο µυαλό όλων κι έδωσε φτερά στα πιο τρελά όνειρά τους. Θυμάμαι τότε, το 1989, πόσο έντονα είχε χαραχθεί στη μνήμη μου η παρουσία της όταν την πρωταντίκρυσα. Ποτέ δεν ήμουν λάτρης των κάθε είδους on-off κι όμως αυτή η μοτοσυκλέτα κουβάλαγε στην αισθητική της κάτι το εξωτικό και ξένο µε τις αποστειρωµένες συνήθειες του καθηµερινού µοτοσυκλετισµού στην πόλη και τους δημόσιους δρόμους. Είχε έναν αέρα από Αφρική, μια αύρα από νότο, μια θύμηση από Μαρόκο και Σενεγάλη. Η Honda είχε πετύχει το κέντρο του στόχου! Η Africa Twin 650 εκτός από κούκλα, ήταν και λειτουργική.

Το 1989 και στα πρώτα ακόμα βήματα του μοντέλου, η Honda Γαλλίας πούλησε 50 μοτοσυκλέτες σε ιδιώτες αγωνιζόμενους που συμμετείχαν στην κατηγορία Marathon (για νορμάλ μοτοσυκλέτες) στο Paris Dakar. Ένα πρόσθετο ρεζερβουάρ εκατέρωθεν της σέλας, μια εξάτμιση κι ένα ζευγάρι λάστιχα ήταν το "αγωνιστικό κιτ". 17 απ' αυτές τερμάτισαν, άλλες πήραν άδοξα το δρόμο του γυρισμού, το βάπτισμα όμως του πυρός είχε δοθεί. Τα Africa 650 έφευγαν από τις βιτρίνες σαν ζεστό ψωμί και μπορεί ελάχιστα από αυτά να πάτησαν στη ζωή τους αφρικάνικο χώμα, όλο όμως και περισσότεροι Γερμανοί και Ιταλοί τουρίστες φόρτωναν τα μπαγκάζια τους και με μέση ωριαία 110 χαω έβγαιναν για μακρινές τσάρκες στις οτοστράντες, καταλήγοντας μέχρι την Πελοπόννησο ή τα νησιά του Αιγαίου, όπου η πιτσιρικαρία μαζευόταν γύρω από το ογκώδες ρεζεβουάρ για να περιεργαστεί το τέρας από μακριά.

Οι ιδιώτες αγωνιζόµενοι συνέχισαν να επιµένουν στο Dakar και µετά το τέλος της καριέρας του 650. Τελικά οι ακτές του Ατλαντικού είναι προσεγγίσιµες µε οποιαδήποτε μοτοσικλέτα, αρκεί πάντα να το λέει η ψυχή σου. Η Africa Twin 650 δεν ήταν γρήγορη, ούτε και είχε ιδιαίτερο νεύρο. Ήταν ωστόσο μια περίεργη μοτοσικλέτα που μπορούσε λίγο πολύ να κάνει τα πάντα. Με δυο ελαφρά γυμνασμένα μπράτσα μπορούσε να κατέβει το χωματόδρομο μέχρι την παραλία, να φτάσει μέχρι την άλλη άκρη της αμμουδιάς αν ο αναβάτης είχε την πείρα να το κάνει και μετά από 15 μέρες κακοπέρασης να βγει και πάλι στην εθνική.

Η καριέρα της XRV 650 ήταν πάντως σύντομη. Σχεδιασμένη από την HRC έμεινε στην παραγωγή μόλις ενάμισι χρόνο. Είτε για λόγους κόστους, είτε επειδή το τμήμα μάρκετινγκ της Honda είχε διαφoρετική γνώμη για την τοποθέτηση του Africa στην αγορά, η XRV αλλάζει. Οι αλλαγές δεν ήταν δραματικές σε έκταση. Στην ουσία τοποθετήθηκε καινούριος κινητήρας με αυξημένο κυβισμό (νέα διαμετρος και διαδρομή), διαφοροποιήθηκε το πλαίσιο σε ελάχιστα σημεία, άλλαξαν πλαστικά και βάσεις, προστέθηκε ένα ακόμα δισκόφρενο μαζί με αρκετή "χλιδή" σε μικρά περιφερειακά εξαρτήματα. Το XRV 750 ήταν γεγονός στα τέλη του 1990, ήταν το Africa που πραγματοποίησε τις περισσότερες πωλήσεις, προκάλεσε αίσθηση, κι όμως τελικά, παρά τα κυβικά του, ήταν μια μοτοσικλέτα χειρότερη από αυτήν που διαδέχθηκε.

Το πρώτο Africa 750 ήταν σημαντικά βαρύτερο, 17 ολόκληρα κιλά (και αργότερα 20, ήταν πιο δυσκίνητο, πιο μαλακό και πιο άνετο -αλλά το σημαντικότερο, πιο αποκομμένο από τον αναβάτη του, πιο άχρωμο και άοσμο, πιο πολιτισμένο.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω, γιατί ποτέ δεν κατάλαβα ποια είναι η τάση της αγοράς. Αυτή που ακολουθείται από τις βιοµηχανίες και τα καινούρια µοντέλα, λίγο ως πολύ συνώνυµη µε τον ολοένα και πιο πολιτισµένο χαρακτήρα, ή τελικά οι µοτοσικλετιστές επιθυµούν δίκυκλα µε ψυχή, αδιαφορώντας για το κόστος σε άνεση και εξοπλισµό, αλλά είναι έρµαια των σχεδιαστών των εταιριών;

Στην πρώτη περίπτωση κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να χαρακτηρίσει το Αfrica 750 σαν χειρότερο από το 650, γιατί απλά αυτό θέλει ο κόσμος, στη δεύτερη θα πρέπει όμως να το φωνάξουμε, ώστε το XRV του μέλλοντος να έχει λιγότερα αξεσουάρ, πιο λεπτή σιλουέτα, μικρότερο όγκο και λιγότερα κιλά, για να μπορεί να βάλει και πάλι τους τροχούς του στο χώμα.

Όπως και να 'χει πάντως, από το 1990 και μετά, οι Africa Twin που ακολούθησαν δεν ήταν µοτοσικλέτες οn-οff αλλά µοτοσικλέτες ΟΝ-οff µε τεράστιο ΟΝ και µικρούλι δυσδιάκριτο off. Και για να συνεχίσουμε την ιστορία μας, θα πρέπει να μεταφερθούμε στο 1993, όταν και η Africa Twin αλλάζει για μια και τελευταία φορά. Η XRV 750 του 1993 ήταν εντυπωσιακή μοτοσικλέτα. Πολύ προσεγμένη σε εμφάνιση και φινίρισμα, με τον αέρα και την υπεροψία που της χάριζαν η ιστορία και η ακριβή της κατασκευή, βγήκε για να θαμπώσει το κοινό με εκτεταμένες αλλαγές και βελτιώσεις. "Καινούριο Africa", φώναζαν όλοι τότε και στο ... ca είχαν ακουμπήσει ήδη την προκαταβολή.

Ναι, η Αfrica του 1993 από τεχνική σκοπιά είχε αλλάξει σημαντικά. Ακολουθώντας το τεχνολογικό ευαγγέλιο της εποχής, είχε νέο περιμετρικό πλαίσιο που αγκάλιαζε τον κινητήρα και όχι μόνο μετέθετε το κέντρο βάρους χαμηλότερα, αλλά άφηνε xώρο για σύγχρονο φίλτρο αέρα κάτω από το ρεζερβουάρ που όμως έκανε κάποιο μικρό θόρυβο σαν φιλτροχοάνη από παπί. Φυσικά το σχήμα του ρεζερβουάρ είχε αλλάξει και το πλάτος του είχε αυξηθεί, κάνοντας τον αναβάτη να ανοίγει περισσότερο τα πόδια για να οδηγήσει. Έτσι και καθώς τώρα πια δεν υπήρχε περίπτωση να δεις μπότα enduro σε Αfrica, τα μπατζάκια του Artisti Italiani μοιραία ανέμιζαν περισσότερο απ' ό,τι παλιότερα στον αέρα".