Υπάρχει τέλειος Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Γιάννης Δοδόπουλος

Ο «καλός Πρόεδρος»

Σε μία σοβαρή χώρα, με υπεύθυνα κόμματα και σώφρονες αρχηγούς, η εκλογή του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα θα έμενε, κανονικά, εκτός πολιτικής διαμάχης. Τι πιο λογικό και πολιτισμένο. Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, κατόπιν… βραχείας και εντίμου ζυμώσεως, καταλήγουν στο πρόσωπο του Προέδρου.Θα την ευνοούσαν μια τέτοια έντιμη συνεννόηση οι σημερινές συνθήκες.

Πρώτον, επειδή ο προεδρικός θώκος, μετά τη συνταγματική αναθεώρηση του 1986, έχει αποστερηθεί σχεδόν κάθε ρυθμιστικής αρμοδιότητας. Διακοσμητικός βεβαίως δεν κατέστη. Διατηρεί ακόμη υψηλούς συμβολισμούς, απαραίτητους για την καρδιά μιας Δημοκρατίας και απαιτεί από το πρόσωπο που θα αναρριχηθεί σε αυτόν κύρος, ενωτικά χαρακτηριστικά και διαυγείς δημοκρατικές παρακαταθήκες. Εως εκεί όμως. Ο Πρόεδρος ούτε πολιτική χαράσσει, ούτε την επηρεάζει, τροποποιεί, ανατρέπει.

Δεύτερον, επειδή η χώρα είναι χρεοκοπημένη. Και μια χρεοκοπημένη χώρα θα έπρεπε, κανονικά, να ασχολείται με πιο επείγοντα ζητήματα. Οπως για παράδειγμα τα πανεπιστήμια που ρημάζουν, ή το αδηφάγο κράτος που δια της ανικανότητας και του όγκου του συνεχίζει να ταλαιπωρεί καθημερινώς χιλιάδες πολίτες και να καταπίνει κάθε πρόθεση επιχειρηματικότητας.
Είπαμε όμως: Η συνεννόηση απαιτεί «λογική», «πολιτισμό», «κανονικότητα» και «εντιμότητα», έννοιες προ πολλού αλληλοαποκλειόμενες με την ελληνική πολιτική.

Οπότε τι μας μένει; Μα να υποστούμε τον 9μηνο οίστρο του ΣΥΡΙΖΑ και των τάσεών του στην προσπάθειά του να ανατρέψει per mare per terra την κυβέρνηση και το κιτς φλερτ της ΝΔ με τους καραμπουζουκλήδες της λαϊκής Δεξιάς ή άλλους προθύμους, προκειμένου να εξασφαλισθεί ότι κυβερνητική γαλέρα θα ξεπεράσει τον σκόπελο του Μαρτίου, συνεχίζοντας το ταξίδι της προς το άγνωστο.

Τώρα τι σόι Πρόεδρος θα προκύψει από αυτήν τη διαδικασία μικρή σημασία έχει. Αλλωστε ο «καλός Πρόεδρος» ούτε προμηνύεται, ούτε διατάσσεται: Καταξιώνεται στα χρόνια της θητείας του σε μια πενταετή μάχη με την υστεροφημία. Εν κατακλείδι τέλειος Πρόεδρος θα ήταν εκείνος που θα απασχολούσε λιγότερο το πολιτικό προσωπικό για την εκλογή του.
 

Χρήστος Κυριαζής

Ενα αξίωμα χωρίς αξία...

«Ζητείται ηλικιωμένος, με 30ετή εμπειρία στην πολιτική ή σε προβεβλημένο κλάδο της κοινωνικής ζωής, για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Εξασφαλισμένο πενταετές συμβόλαιο, εξαιρετικές αποδοχές, έξοδα παράστασης, δυνατότητα επιλογής συνεργατών, παροχές, ασφαλιστική κάλυψη με δυνατότητα νοσηλείας σε α’ θέση δημόσιου νοσοκομείου, μειωμένο ωράριο, διευρυμένο πρόγραμμα αργιών. Δεκτές και κυρίες κατόπιν συνεννοήσεως…».

Αυτό θα ήταν το κείμενο αν το Μαξίμου έψαχνε τον πρόεδρο στη «Χρυσή Ευκαιρία». Αλλωστε, στον βαθμό που έχει απαξιωθεί η διαδικασία, μια «μικρή αγγελία» ίσως ήταν πιο αντιπροσωπευτική από τις προσχηματικές πολιτικές ζυμώσεις που θα ακολουθήσουν μέχρι τον Φλεβάρη του 2015 (αν δεν μας προλάβει κανένα… ατύχημα).

Κάθε πέντε χρόνια τα ίδια. Μια κυβέρνηση που ξεψαχνίζει το καρνέ με τις υποτιθέμενες υποψηφιότητες κοινής αποδοχής για ένα αξίωμα δίχως αξία. Και μία αντιπολίτευση που μετατρέπει την προεδρική εκλογή σε αντίστροφη μέτρηση εγκλωβίζοντας τη χώρα σε προεκλογική περίοδο διαρκείας. Το έκανε ο ΓΑΠ το 2009 και ακόμα κλαίμε. Το κάνει τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ισως δικαιολογημένα, αλλά η ουσία μένει ίδια: Διανύουμε μια περίοδο «καθιέρωσης» της πολιτικής αβεβαιότητας όπου κάθε 2,5 με 3 χρόνια θα προκαλούνται εθνικές εκλογές. Και αυτό αποκλείεται να αλλάξει αμέσως, δεδομένης της πολυδιάσπασης της πίτας σε μικρότερα... μεγάλα κόμματα και «αποκόμματα».

Ωστόσο η βαρύτητα του προεδρικού αξιώματος είναι δυσανάλογη των συνεπειών κάθε αποτυχημένης προσπάθειας συναίνεσης σε έναν υποψήφιο. Κοινώς, αν στο εξής εμμείνουμε στον συνταγματικό ορισμό που θέλει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ευσεβή παππού με μόνες αρμοδιότητες τις... παρελάσεις και τις υπογραφές «βολικών» διαταγμάτων, δεν είναι λογικό η διαδικασία της εκλογής του να οδηγεί έμμεσα ή άμεσα σε εθνικές κάλπες.

Είτε με ΝΔ είτε με ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι της επόμενης κυβέρνησης συνεργασίας καλό θα είναι οι εισηγητές της συνταγματικής αναθεώρησης να λάβουν σοβαρά υπόψη τους την ανάγκη για «επισκευή ή πέταμα» ενός πολιτειακού θεσμού που παραμένει «ανώτατος» μόνο στα κλισέ της Wikipedia…