To success story του Τουρισμού

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΟΔΟΠΟΥΛΟΣ

Λευκή ταυτότητα

Είσαι ο Γιάννης ή ο Ρασίντ και αναζητείς εργασία για 3 - 4 μήνες στον τουριστικό τομέα, προερχόμενος από 8 μήνες ανεργίας.
Οι εχθροί σου είναι:
α. Η κρίση που σε «αναγκάζει» να δεχθείς το μαύρο μηνιάτικο των 400 ευρώ.
β. Ο (κακός) εργοδότης που γνωρίζοντας την ανάγκη σου επιβάλλει τους όρους του, κλέβοντας εσένα, το κράτος και τα Ταμεία.
Οι φίλοι σου είναι:
α. Οι ελεγκτές του Βρούτση που όσο συχνά και να πραγματοποιούν εφόδους, στην καλύτερη θα τιμωρήσουν τον εργοδότη με ένα (δίκαιο) λουκέτο που θα σε αφήσει (αδίκως) χωρίς δουλειά.
β. Το σχετικό με το επάγγελμά σου τμήμα του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος με τις γνωστές αγκυλώσεις του.
Αμα έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς, θα έλεγε κανείς για τους χιλιάδες ανθρώπους που εργάζονται ως ρεσεψιονίστ, μετρ, θυρωροί, νυχτοθυρωροί, μπουφετζήδες, μάγειρες, μπάρμεν, ανιματέρ, λινοθηκάριοι, θαλαμηπόλοι,  ασημοκέρηδες, τηλεφωνητές, ταμπλίστες, σερβιτόροι, οροφοκόμοι, γκρουμιέρηδες, βουτηριέρηδες κ.λπ. στην επονομαζόμενη και «βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας.
Στις πιο πρόσφατες συμβάσεις τους οι εργαζόμενοι αυτοί έπαιρναν περίπου 800 ευρώ. Εννοείται δε ότι πολλές από αυτές τις ειδικότητες έχουν μπει στο μίξερ της κρίσης και της απατεωνιάς, καθιστώντας τους εργαζόμενους έρμαια και της  «γκρίζας» εργασίας, δηλαδή της εργασίας τού ένας για «λίγο απ’ όλα» ή λίγοι για... «τα πάντα όλα».
Μέσα στην κρίση, η αγορά θα αργήσει να δώσει λύση. Ενώ το κράτος, δημιουργός της κρίσης, περιορίζεται σε πρωτόγονους ελέγχους. Αδιέξοδο; Μία πρόσκαιρη λύση θα ήταν η «λευκή ταυτότητα». Ας προσθέσουμε στο (χαζό) ταμπελάκι του ΕΟΤ πίσω από την πόρτα κάθε καταλύματος μια πιστοποιημένη σήμανση: Που να βεβαιώνει φερ’ ειπείν ότι όλοι οι εργαζόμενοι στο «Πανδοχείον ο Μαύρος Πητ» ή το «Hotel του χαρούμενου Ολλανδού (ανιματέρ)» είναι ασφαλισμένοι: Μπορούμε; Εχουμε την τεχνογνωσία και το προσωπικό να το κάνουμε χωρίς απέραντη γραφειοκρατία; Πολύ αμφιβάλλω. Θα ήταν όμως μια πρώτη καλή αρχή.
<μοτο>
Μέσα στην κρίση, η αγορά θα αργήσει να δώσει λύση. Ενώ το κράτος, δημιουργός της κρίσης, περιορίζεται σε πρωτόγονους ελέγχους.



ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

Λεφτά υπάρχουν. «Μαύρα»...

Δεν φαντάζομαι να είσαι από εκείνους που έχουν καταπιεί αμάσητο το παραμύθι περί της «σωτήριας» αύξησης του τουρισμού. Φίλε... οδηγέ, πάρ' το αλλιώς, θα βρεις! Διότι στην Ελλάδα μεγαλύτερος τουρίστας ήταν και παραμένει το ίδιο το κράτος. Κοινώς, αν όλοι αυτοί που θριαμβολογούν για την «ατμομηχανή της οικονομίας» σοβαρολογούσαν, ήδη από τον Μάιο του 2013 θα είχαν απαιτήσει να μετατραπεί το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας σε τάγμα Ράμπο, Εξολοθρευτών και... Μπάτμαν μαζί!
Για όσους δεν θυμούνται, να διευκολύνω: Στις 14/5/2013, ο 11χρονος -τότε- Νικήτας Ονισένκο από τη Ρωσία δέχθηκε 20 μαχαιριές από Ολλανδό ανιματέρ σε πεντάστερο ξενοδοχείο στην Κρήτη. Ο δράστης, που νωρίτερα είχε κλέψει το λάπτοπ του μικρού, αποδείχθηκε ότι ήταν αυτιστικός και διέθετε τις υπηρεσίες του εποχικά, για χαρτζιλίκι, στέγη και μια... ρεζερβέ ξαπλώστρα στην κόζι πισίνα. Ο Νικήτας έμεινε παράλυτος, ο ανιματέρ «έφαγε» 11,5 χρόνια σε ψυχιατρείο και, έναν χρόνο μετά, στην Ελλάδα των 20 εκατ. τουριστών η «μαύρη» εργασία συνεχίζει να ξεσαλώνει σε ξενοδοχεία, ταβέρνες και ξενυχτάδικα.
Μολονότι οι εργαζόμενοι στον κλάδο καταγγέλλουν συνθήκες γαλέρας με εσάνς ζούγκλας, η εντολή για στοχευμένους ελέγχους σε δημοφιλείς και μη προορισμούς δόθηκε μόλις στις 22 Ιουλίου και αυτό, αφού το σύστημα καταγραφής προσλήψεων-απομακρύνσεων διαπίστωσε αδικαιολογήτως αρνητικό πρόσημο μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Κατά τα άλλα, κάνουμε σαν ξελιγωμένοι επαρχιώτες όποτε βλέπουμε μια selfie του Κριστιάνο από το Πόρτο Χέλι ή όταν ο τάδε ιστότοπος ανακηρύσσει τη Σαντορίνη κορυφαίο νησί. Εν τω μεταξύ, το χρεοκοπημένο κράτος διά της εκκωφαντικής απραξίας του αδιαφορεί αν το χρήμα που καταφθάνει με σμήνη από τσάρτερ καταλήγει στην κοινωνία μέσω ΦΠΑ και εισφορών ή αν απλά γεμίζει τα «μαύρα» σεντούκια των λίγων.
Στην περίπτωση του τουρισμού, το «λεφτά υπάρχουν» ισχύει. Δυστυχώς, δεν θα τα φάμε μαζί. Αν και θα 'πρεπε...
<μοτο>
Κάνουμε σαν ξελιγωμένοι επαρχιώτες όποτε βλέπουμε μια selfie του Κριστιάνο από το Πόρτο Χέλι ή όταν ο τάδε ιστότοπος ανακηρύσσει τη Σαντορίνη κορυφαίο νησί.