12/3/2015
Χρήστος Κυριαζής
Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Αλλο στάιλινγκ, άλλο στυλ. Το στάιλινγκ, ρηχό ως έννοια, αφορά μόνο την εξωτερική εμφάνιση. Το στυλ σε καθορίζει. Ωστόσο, καμιά φορά το στάιλινγκ επηρεάζει ολοκληρωτικά το στυλ. Ή, ακόμα χειρότερα, το εκκωφαντικό στάιλινγκ μπορεί να λειτουργήσει παραπλανητικά: κάτω από τα ρούχα και τα αξεσουάρ που κεντρίζουν την περιέργεια να μην κρύβεται δράμι στυλ.
Η απορία αυτή θα συνοδεύει βασανιστικά τους αναλυτές μέχρι η διαπραγμάτευση του Γιάν(ν)η Βαρουφάκη με τους εταίρους να λάβει -καλό ή κακό- τέλος. Είναι ο υπουργός Οικονομικών ένας τεχνοκράτης με εκκεντρική εμφάνιση ή ένας εκκεντρικός με μανδύα τεχνοκράτη;
Στην πρώτη περίπτωση, όλα θα πάνε καλά. Αν ο Γιάν(ν)ης ξέρει τι κάνει πίσω από τις κλειστές πόρτες με τους εταίρους, τότε τα φλασάτα πουκάμισα και τα σηκωμένα πέτα δεν πρόκειται να παίξουν ιδιαίτερο ρόλο. Ακόμα και με διχαλωτή Havaianas να εμφανιστεί στις Βρυξέλλες, αν έχει σχέδιο και τρόπο να το πλασάρει, ουδείς θα παρεξηγήσει το ύφος.
Τα ζόρια θα προκύψουν αν το στυλ του υπουργού εξαντλείται στο εξωστρεφές στάιλινγκ και στις συνεντεύξεις με εσάνς οικονομικού πατριωτισμού. Γιατί, ιδιωτικώς -σχεδόν- όλα επιτρέπονται. Ωστόσο, όταν εμφανίζεσαι δημόσια προκλητικός, είναι σαν να υποχρεώνεις τον συνομιλητή σου να γίνει εκδικητικός για να μην ηττηθεί στο πεδίο των εντυπώσεων. Και η ουσία πάει περίπατο...
Δεδομένου ότι για τον κ. Βαρουφάκη αυτά που γνωρίζουμε περιορίζονται στην αγαπημένη του οικονομολογική θεωρία περί «αυτοτροφοδοτούμενης κρίσης» και στις lifestyle αφηγήσεις των εντύπων, η αποκάλυψη του υπουργού πίσω από τον άνδρα, όποτε συμβεί, θα παραπέμπει σε Kinder-έκπληξη: Στην κορύφωση της διαπραγμάτευσης θα ανακαλύψουμε αν ο Γιάν(ν)ης εκτός από στάιλινγκ έχει και στυλ.
Δυστυχώς, μέχρι τότε, χωρίς να γνωρίζουμε με κάθε λεπτομέρεια όσα λέγονται μακριά από τις κάμερες, θα είμαστε υποχρεωμένοι να κρίνουμε από το φαίνεσθαι. Με τον κίνδυνο να γίνουμε άδικοι. Ή, ακόμα χειρότερα, να έχουμε δίκιο...
«Αν ο Γιάν(ν)ης ξέρει τι κάνει πίσω από τις κλειστές πόρτες με τους εταίρους, τότε τα φλασάτα πουκάμισα και τα σηκωμένα πέτα δεν πρόκειται να παίξουν ιδιαίτερο ρόλο».
Γιάννης Δοδόπουλος
Ηδη βαρέθηκα. Βαρέθηκα να διαβάζω για τα εκκεντρικά -λαχούρ, λαμέ ή ό,τι άλλο είναι- πουκαμισάκια του Γιάνη Βαρουφάκη (en passant: άμα ο άνθρωπος το «Γιάννης» το θέλει «Γιάνης», οφείλουμε να το σεβαστούμε. Κι ας είναι κακόγουστο).
Βαρέθηκα τα σχόλια για το μουσταρδί παντελόνι του Τσακαλώτου επί τη υποδοχή του Ντάισελμπλουμ, με κούρασαν οι ειρωνείες για τις στραβοχυμένες (αλά τοπικό Πασόκο παραγοντίσκο των mid eighties) γραβάτες του υπουργικού συμβουλίου. Και με εξοντώνουν, νοητικά, οι αναλύσεις περί θρησκευτικού όρκου επειδή είμαι σίγουρος ότι η όλη παράσταση στο Προεδρικό ήταν μια «δηθενιά» πρώτου μεγέθους, αφού οι μισοί από τους νέους υπουργούς όλο και μια φανταχτερή σταυροκοπιά θα έχουνε ρίξει κάποια Μεγάλη Παρασκευή στο χωριουδάκι τους, προς άγραν θρήσκων ψηφοφόρων.
Γιατί τόση κόπωση και τόση «βαρεμάρα»; Διότι το πράγματι ιδιόρρυθμο στυλ του Βαρουφάκη δεν πρόκειται να παίξει κανέναν πραγματικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους. Οπως δεν έπαιξε κανένα ρόλο το στυλ των θρυλικών στελεχών της Λαϊκής Δεξιάς που επιστράτευσε η ηγεσία της ΝΔ για να διατηρηθεί στην εξουσία.
Το ‘πα και το ξαναλέω: Η μόνη διαπραγμάτευση που έχουμε να κάνουμε είναι με τους εαυτούς μας. Και το υπό διαπραγμάτευση ζήτημα είναι ένα: Η έρμη αυτή χώρα θα σταθεί στα πόδια της με παραγωγή, καινοτομία, επενδύσεις (ξένες και εγχώριες), νέες ιδέες και άξιους ανθρώπους ή θα περιφέρεται ρακένδυτη ως περήφανος μπαταχτσής ανά τας Ευρώπας, διεκδικώντας ελεημοσύνη και επικαλούμενη αστεία «δίκαια»;
Μεταξύ καλοντυμένων μιας Λαϊκής Δεξιάς και κακοντυμένων μιας ασυνάρτητης Αριστεράς, δεν έχω καμία όρεξη επιλογής. Και άρα μου είναι αδιάφορο το όποιο στυλ τους έναντι των εταίρων.
Πόσω μάλλον όταν πολύ φοβάμαι ότι μπορεί να τους χωρίζουν οι γραβάτες, αλλά αυτό που τους ενώνει είναι ο βαρύς κρατισμός και η δυσανεξία τους σε ό,τι νέο και μεταρρυθμιστικό.
«Μεταξύ καλοντυμένων μιας Λαϊκής Δεξιάς και κακοντυμένων μιας ασυνάρτητης Αριστεράς, δεν έχω καμία όρεξη επιλογής. Και άρα μου είναι αδιάφορο το όποιο στυλ τους έναντι των εταίρων».
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
