Τελικά, υπάρχει «εναλλακτική» στο Μνημόνιο;


  • 4/8/2015

 

Χρήστος Κυριαζής

Υπάρχει ένα Μνημόνιο για κάθε... εναλλακτική

Μεγάλη ανακούφιση που μπορώ να ξαναγράψω σε ελληνικό Μέσο τη λέξη «Μνημόνιο». Οχι ότι μου αρέσει, όμως καλό θα είναι στο εξής να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Διότι ΚΑΙ αυτές οι υπεκφυγές μας οδήγησαν έως εδώ: Κάναμε το Μνημόνιο «δανειακή σύμβαση», την τρόικα «θεσμούς» και ποντάραμε σε μια αυθαίρετη εναλλακτική, αυτή που διαφημίζεται από τους φαν του Λαφαζάνη και της Ζωής ως «πατριωτική λύση».

Κοινώς, καταλήξαμε σε σούπερ-ντούπερ Μνημόνιο ακριβώς επειδή το «Plan B» ήταν ένα συνονθύλευμα Λαφαζανικής ιδεοληψίας και Βαρουφακικής ευρεσιτεχνίας. Εκπέμψαμε απειλητικά το σήμα του Grexit στην Ευρωζώνη ως μέσο πίεσης, όμως οι εταίροι γνώριζαν καλά ότι η διάλυση του ενιαίου νομίσματος θα σήμαινε ταυτόχρονα την κορύφωση της ελληνικής τραγωδίας, ένα κράμα Αισχύλου και Νίκου Φώσκολου χωρίς «από μηχανής θεούς» ή, έστω, έναν ηρωικό Κώστα Πρέκα να κατατροπώσει τον εχθρό. Και, ευτυχώς, κάναμε εμείς πίσω...

Δεν προπαγανδίζω. Η δραχμή δεν είναι δαίμονας, αρκεί να φτάσουμε εκεί αποφεύγοντας τα άλματα στο κενό. Λίγο έως πολύ, μετά από 5 χρόνια εντατικής εκμάθησης, έχουμε καταλάβει ότι χώρα με διαλυμένο πρωτογενή τομέα, με γραφειοκρατία και υψηλές δημόσιες δαπάνες, δύναται να επιστρέψει ατάκτως στο εθνικό της νόμισμα μόνο στη Monopoly. Οχι στην πραγματική ζωή.

Ωστόσο, οι θεωρίες της Αριστερής Πλατφόρμας, της Ζωής, της Ραχήλ και του Γιάνη βρίσκουν ακόμα υποστηρικτές για τρεις λόγους: 1) Επειδή ο δημοφιλής Αλέξης Τσίπρας τους έδωσε οφίτσια αναβαθμίζοντας επικίνδυνα τον λόγο τους. 2) Γιατί εκεί έξω, εκατομμύρια Ελληνες έχουν ταλαιπωρηθεί τόσο ώστε να υιοθετούν το επικίνδυνο -πρώτα για τους ίδιους- σλόγκαν «δεν έχω τίποτα να χάσω». 3) Διότι προϊόντος του χρόνου η δραχμή ταυτίστηκε με τον πατριωτισμό και το Μνημόνιο με την υποταγή.

Εναλλακτική στο Μνημόνιο πιθανότατα υπάρχει. Ομως θέλει προετοιμασία και αλήθειες που πονούν. Και σίγουρα, εμπνευστές της δεν μπορεί να είναι οι ίδιοι που περιφέρουν για δεκαετίες τις αναχρονιστικές ιδέες τους σε κομματικά «πολίτμπιρο». Ας αναζητήσουμε την εναλλακτική μακριά από τους επαγγελματίες... εναλλακτικούς.

"Η δραχμή δεν είναι δαίμονας, αρκεί να φτάσουμε εκεί αποφεύγοντας τα άλματα στο κενό".

 

Γιάννης Δοδόπουλος

Εδώ τα ωραία παράβολα

Ας γυρίσουμε πίσω στον Απρίλιο του 2010. Ο Γιώργος Παπανδρέου, σε ένα, ιστορικώς, κοντόθωρο διάγγελμα (διαρκείας 5,5 λεπτών) αναφέρεται από το Καστελόριζο στη χρεοκοπία της χώρας, χωρίς καν να τολμήσει να αρθρώσει τη λέξη. Ρίχνει όλη την ευθύνη για το «σκάφος που είναι έτοιμο να βουλιάξει» στην κυβέρνηση Καραμανλή και στις αγορές επειδή δεν προσφέρουν το απάνεμο λιμάνι που «χρειάζεται η χώρα για να κάνει τις μεγάλες αλλαγές».

Ωστε αυτά χρεοκόπησαν την Ελλάδα; Η πενταετία Καραμανλή (έωλη βεβαίως δημοσιονομικά, αλλά όχι η μόνη) και οι… κακές αγορές (που στο μυαλό κάποιων είναι μάλλον αναγκασμένες να δανείζουν επ’ άπειρον το ελληνικό κράτος);

Ετσι ξεκινήσαμε. Και με αυτήν τη βεβαιότητα πορευτήκαμε επί 5 χρόνια: Οτι πάντα κάποιος άλλος φταίει. Δειλοί να δούμε την αλήθεια. Εκλέγοντας άτολμους διαχειριστές ώσπου την κατάσταση πήραν στα χέρια τους οι νέοι -πλην αυθεντικοί- εκπρόσωποι του λαϊκισμού και της οπισθοδρόμησης.

Η εναλλακτική στο Μνημόνιο (δηλαδή στα δανεικά και στην επιτήρηση) παραμένει βεβαίως, μία: Να καταστραφεί ο τεράστιος μηχανισμός της χρεοκοπίας (απώλεια ανταγωνιστικότητας και αποβιομηχάνιση, ποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας, κλειστά πανεπιστήμια, γραφειοκρατία, σπάταλο, πελατειακό και ασύδοτο κράτος, γραφειοκρατία, φοροδιαφυγή, διαφθορά). Και ο μηχανισμός αυτός είχε βεβαίως ενεργοποιηθεί και ήκμασε και επί δραχμής.

Βλέπετε έναντι όλων αυτών να βοηθούσε σε κάτι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα; Τι παράγουμε δηλαδή (εκτός από τουρισμό που τα πάει όμως περίφημα και με ευρώ) για να το υποτιμήσουμε και να… σαρώσει τις διεθνείς αγορές; Καλά τα παράβολα, οι σφραγίδες και η χαρτούρα του Δημοσίου για να κοροϊδευόμαστε ότι έχουμε δουλειές, αλλά έχουν δύο προβληματάκια: Γεννάνε φόρους και δεν εξάγονται! 'Η μήπως ελπίζουμε ότι η δραχμή (διά της φτωχοποίησης΄, βεβαίως, του εργατικού δυναμικού) θα προσέλκυε επενδυτές; Θυμίζω ότι αυτοί έφευγαν άρον άρον ήδη από τα 80s. Και σπανίως ξαναπλησίασαν τη χώρα._Γ.Δ

"Μήπως ελπίζουμε ότι η δραχμή (διά της φτωχοποίησης, βεβαίως, του εργατικού δυναμικού) θα προσέλκυε επενδυτές;"