Όταν τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα

Εδώ και χρόνια παρακολουθώ λόγω γειτονίας τον καθημερινό όμορφο αγώνα που δίνει το ΕΛΕΠΑΠ για να στηρίξει, να εκπαιδεύσει και να μορφώσει παιδιά κι εφήβους με κινητικές αναπηρίες και αναπτυξιακές δυσκολίες. Βλέπω επίσης κάθε πρωί τον αγώνα που δίνουν γονείς και παιδιά να διαβούν την πύλη στην Κόνωνος, στο Παγκράτι. Κάθε πρωί η ίδια δοκιμασία.

Να υπερκεράσουν τα κλεισμένα από τα κουτιά οπτικών ινών των παρόχων τηλεφωνίας στενά πεζοδρόμια, που ξεφύτρωσαν ολούθε εν μια νυκτί χωρίς την παραμικρή μελέτη.

Να στριμωχτούν ανάμεσα στα σταθμευμένα αυτοκίνητα που έχουν πιάσει κάθε διάβαση πεζών, κάθε πεζοδρόμιο και κάθε γωνία.

Να δείξουν ευγένεια στα κορναρίσματα των βιαστικών οδηγών που μη γνωρίζοντας ότι χρειάζεται μια κάποια υπομονή επιδίδονται στο πιο δημοφιλές οδικό άθλημα μετά την ανοιχτή παλάμη.

Να περάσουν το δρόμο με αξιοπρέπεια χωρίς να κινδυνεύουν από τον κάθε εποχούμενο που δε γνωρίζει ότι ο πεζός έχει πάντα προτεραιότητα.

Κι αυτό είναι μόνο κάποιες στιγμές της καθημερινότητας αυτών των παιδιών.

Και την ίδια στιγμή διαβάζω για τα κατορθώματα του Austin Riley, ενός 18χρονου από το Οντάριο του Καναδά που παρά το θέμα αυτισμού που αντιμετωπίζει, η μεγάλη του αγάπη για τα αυτοκίνητα, η επιμονή και η στήριξη της οικογένειας και της τοπικής κοινωνίας, του πραγματοποίησαν το όνειρό του.

Βλέπετε ο Austin έγινε οδηγός αγώνων στο Nissan Micra Cup του Καναδά, συμμετέχοντας κανονικά στο θεσμό. Οι ικανότητές  του να προβλέπει πιθανές συγκρούσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα και να είναι προσηλωμένος στη χάραξη της πίστας τον έκαναν όχι απλά ταλαντούχο, αλλά ικανό οδηγό αγώνων.

Θα είναι μάλλον άστοχο να αρχίσουμε τις συγκρίσεις με μια χώρα όπως ο Καναδάς αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι η ενσωμάτωση παιδιών με κινητικές ή αναπτυξιακές δυσκολίες στον κοινωνικό ιστό απαιτεί πάνω απ’ όλα μια κοινωνία έτοιμη να τα δεχθεί και να τα υποστηρίξει. Και για τούτο δε χρειάζονται απλά υποδομές ή πόροι αλλά κοινωνική ευγένεια και ανθρωπιά.