Τέλη δίχως τέλος

Ο Σύνδεσμος Εισαγωγέων Αντιπροσώπων Αυτοκινήτων και Δικύκλων πρότεινε «αντικατάσταση του πράσινου δακτυλίου με ελεγχόμενη είσοδο στο κέντρο των πόλεων, μέσω της έκδοσης ετήσιας κάρτας εισόδου (sticker), με κόστος ανάλογο της αντιρρυπαντικής τεχνολογίας. Κυμαινόμενα τέλη κυκλοφορίας, αναλόγως την αντιρρυπαντική τεχνολογία (Euro). Αυστηρή αστυνόμευση της απαγόρευσης κυκλοφορίας των πετρελαιοκίνητων αυτοκινήτων και ελαφρών φορτηγών Euro 4 και παλαιότερων, στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη».

Ήρθα σε επαφή με στελέχη του Συνδέσμου τα οποία και σε μια σύντομη κουβέντα μαζί τους έδειξαν ότι θέλουν με ειλικρινείς προθέσεις να εναρμονιστούμε με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση της ρύπανσης και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και κίνησης.

Το ζητούμενο εντούτοις εδώ, στην περίπτωση μας είναι ότι τα «πρέπει» τα δικά μας, τα ελληνικά είναι πιο σύνθετα. Με άλλα λόγια δεν πρέπει μόνο να εστιάσουμε στο αυτοκίνητο αλλά και (κυρίως σε αυτό) στο περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε. Ήδη στο παρελθόν έχω αναφερθεί στο Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας, ένα μεγαλόπνοο σχέδιο, μεγαλύτερο και σημαντικότερο από την αξιοποίηση του Ελληνικού και από άλλα ακόμη που σκονίζονται σε συρτάρια υπουργείων. Ένα σχέδιο που θα δαμάσει τη ζωή 5 εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν και κινούνται σε μια κακοφορμισμένη πολιτεία, απότοκο κι αυτή μιας στρεβλής εποχής που μάζευε ψυχές στην Αθήνα “για ένα καλύτερο αύριο”.

Πριν αποφασίσουμε τι πρέπει να κάνουμε με το αυτοκίνητο, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε τον ιστό στον οποίο κινούνται, τι θα γίνει με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, πως θα σχεδιαστούν λύσεις για εναλλακτικές μορφές κίνησης κ.λπ. Με άλλα λόγια γιατί να στρέψω το βλέμμα μου σε ένα plug-in αυτοκίνητο αν δεν υπάρχουν σταθμοί φόρτισης, γιατί να αγοράσω ένα καινούργιο αυτοκίνητο Euro 6 όταν δεν ξέρω τι μας ξημερώνει σε σχέση με τα τέλη κυκλοφορίας, γιατί να σταθμεύσω σε επί πληρωμή parking όταν το αντίτιμο είναι ακριβότερο από ό,τι στο Μονακό και γιατί να πληρώσω τέλος δακτυλίου όταν με μαθηματική ακρίβεια τα ευρώ αυτά θα κλείσουν κάποια άλλη τρύπα προβληματικών προϋπολογισμών.

Δυστυχώς τα παραδείγματα ευρωπαϊκών πόλεων που ακολούθησαν παρόμοιες πρακτικές για τη μείωση των ρύπων σε μεγάλα αστικά κέντρα όπως τα αναφέρει ο Σύνδεσμος (πχ. Λονδίνο, Μιλάνο, Στοκχόλμη, Παρίσι κ.λπ.) καταδεικνύουν ένα και μόνο πρόβλημα: την οπισθοδρομική μας προσέγγιση και την έλλειψη σεβασμού στην ποιότητα ζωής, μιας και η επιτυχία ενός προβλήματος όπως είναι το ρυπογόνο αυτοκίνητο απαιτεί πολλές και παράλληλες δράσεις τις οποίες οι παραπάνω πόλεις έχουν ήδη εφαρμόσει. Εμείς όχι.