Πότε ο επιβάτης κρίνεται συνυπαίτιος για τον τραυματισμό ή τον θάνατό του συνέπεια τροχαίου

Ηλίας Αρ. Σύριος, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω

Ας δούμε παρακάτω συγκεντρωμένες τις κυριότερες από αυτές, όπως έχουν διαμορφωθεί από τη νομολογία των δικαστηρίων μας.

Στην πρώτη κατηγορία, λοιπόν, ανήκουν οι περιπτώσεις κατά τις οποίες το πρόσωπο επιβιβάζεται στο όχημα ενώ γνώριζε και επιπλέον από τις περιστάσεις της συγκεκριμένης περιπτώσεως μπορούσε να γνωρίζει την ανικανότητα του οδηγού για οδήγηση (λ.χ. ο οδηγός τελεί σε κατάσταση μέθης και ο επιβάτης το γνωρίζει διότι πριν από το ατύχημα συνδιασκέδαζαν).
Στις ανωτέρω περιπτώσεις θεμελιώνεται συντρέχον πταίσμα του επιβάτη για τον τραυματισμό ή τον θάνατό του χωρίς να απαιτείται να συντρέξει καμία πρόσθετη προϋπόθεση.

Στην άλλη κατηγορία ανήκουν οι περιπτώσεις κατά τις οποίες το πρόσωπο επιβιβάζεται στο όχημα χωρίς το ίδιο να λαμβάνει τα επιβαλλόμενα από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας μέτρα για την ασφαλή μεταφορά του (λ.χ. παραλείπει να φέρει προστατευτική ζώνη ασφαλείας ή προστατευτικό κράνος).
Στις περιπτώσεις αυτές θεμελιώνεται συντρέχον πταίσμα του επιβάτη για τον τραυματισμό ή τον θάνατό του, με την προϋπόθεση ότι τα αποτελέσματα αυτά συνδέονται αιτιωδώς με τις ανωτέρω παραλείψεις (λ.χ. ο τραυματισμός του επιβάτη που δεν φέρει ζώνη ασφαλείας εντοπίζεται στη θωρακική χώρα). 
Οταν όμως αποδεικνύεται ότι τα επιζήμια αποτελέσματα του ατυχήματος θα επήρχοντο ασχέτως του αν ο παθών έλαβε ή όχι τα επιβαλλόμενα από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας μέτρα για την ασφαλή μεταφορά του (λ.χ. λόγω της μεγάλης σφοδρότητας της σύγκρουσης) τότε δεν του καταλογίζεται συντρέχον πταίσμα.

Τα καταλογιζόμενα ποσοστά συντρέχοντος πταίσματος κυμαίνονται μεταξύ 10% (minimum) και 50% (maximum), με συνηθέστερα αυτά μεταξύ 20%-30%, γεγονός που συνεπάγεται τη  συνακόλουθη μείωση των επιδικαζόμενων ως αποζημίωση ποσών.

Οι νομικές συμβουλές έχουν ισχύ κατά την περίοδο δημοσίευσής τους στην έντυπη έκδοση του περιοδικού Car and Driver και μπορεί να έχουν ωστόσο τροποποιηθεί.