7/5/2018
Ομολογώ με θάρρος πώς το πρώτο μου αυτοκίνητο ήταν Fiat. Εκεί πίσω στο όχι και τόσο μακρινό 1990, στην αρχής της δεύτερης δεκαετίας της ζωής μου, θαμπωμένος από την σχεδιαστική γραμμή και τον «cuore sportivο» χαρακτήρα του, ήταν πολύ δύσκολο να πώ όχι στην έκπληξη της κατηγορίας εκείνης της εποχής. Και αναφέρομαι στο (τότε) Punto, φυσικά. Μεγάλη γκάμα κινητήρων στην σημερινή λογική του downsizing (μικρός κυβισμός, οικονομία και απόδοση), αλλά και δημιουργία της έκδοσης GT που παραμένει αξεπέραστη ακόμη και σήμερα. Όμως, οι Ιταλοί όπως ακριβώς είναι ικανοί και για το καλύτερο, είναι και για το… χειρότερο (ειδικά τα τελευταία χρόνια). Πυροβολώντας τα ίδια τους τα πόδια κατάφεραν (περί κατορθώματος πρόκειται) να «κόψουν» έναν κινητήρα όπως ο 1.4 Turbo 133ps που μετέτρεπε το «ταπεινό» Punto GT σε φονέα γιγάντων και να ανοίξουν διάπλατα το δρόμο στους… Γερμανούς (αναρωτιέμαι οι μηχανικοί του VW Group από που να εμπνεύστηκαν την κατασκευαστική φιλοσοφία του κινητήρα 1.4 TSI που άλλαξε τον ρου της σύγχρονης εποχής της αυτοκίνησης…).
Άραγε τι μπορεί να συνέβη και πάρθηκε αυτή η αλλοπρόσαλλη απόφαση γιατί στους διαδρόμους των «κεντρικών» του Τορίνο έχουν ακουστεί πολλά… Ήταν μόνον οι ρύποι;
Βεβαίως, δεν είναι η μόνη λάθος απόφαση –όπως εκ των υστέρων αποδεικνύεται- των Ιταλών καθώς με ακριβώς τις ίδιες «αυτοκτονικές» τάσεις έσβησαν τη Lancia και μαζί αυτοκίνητα όπως η αξεπέραστη Delta (αναφέρομαι στις «γνήσιες») και οδήγησαν την Alfa Romeo σε καταστολή.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως ένα-ένα. Αλήθεια ποια είναι η γκάμα σήμερα της Fiat; Αν εξαιρέσεις τη σειρά 500 που τα καταφέρνει αρκετά καλά στο στίβο των πωλήσεων (μήπως να αλλάξει όνομα και η εταιρεία;), υπάρχει ένα Panda με τις crossover εκδόσεις να φρεσκάρουν κάπως τον χαρακτήρα του, ένα… ανύπαρκτο Punto, ένα μικρομεσαίο (για τις αναπτυσσόμενες αγορές) που την τελευταία στιγμή το «ονομάτισαν»… Tipo (θυμάστε το αρχικό του όνομα Aegea και τις όποιες αντιδράσεις) και η…ιαπωνική φωτοβολίδα που λέγεται 124 Spider (βλέπε Mazda MX-5). Α, και το… (Mitsubishi) Fullback! Αν ανοίξετε ένα περιοδικό της εποχής του 1990, σίγουρα θα δείτε μια εντελώς διαφορετική εικόνα για τη Fiat ειδικά στη μικρή κατηγορία.
Περισσότερη η συρρίκνωση στην Alfa Romeo, που έδωσε αυτοκίνητα όπως η «33», η «75» και τόσα άλλα. Αυτοκίνητα που λατρεύτηκαν από τους Έλληνες οδηγούς για τις αξεπέραστες οδηγικές τους αρετές. Το πιο νέο αυτοκίνητο στη γκάμα της είναι η Stelvio με την οποία οι Ιταλοί επιχειρούν στη δημοφιλή κατηγορία των SUV (ξύπνησαν αργά όμως) και η Giulia, ένα σπορ σεντάν. Δύο, αναμφισβήτητα, αξιοπρεπέστατα αυτοκίνητα, από το οποία δεν περιμένεις «όγκους» πωλήσεων, όπως από το MiTo που παραμένει ξεθωριασμένη (οι πληροφορίες θέλουν στα κεντρικά στο Μιλάνο ελλείψει άλλου πλαισίου να έχει αποφασιστεί ήδη το «κόψιμο» του μοντέλου και την αντικατάστασή του με ένα crossover που είναι πολύ πιθανόν να «πατάει» στις κοινές πλατφόρμες με την Chrysler), όπως το ίδιο και η Giulietta, που παρά το γεγονός ότι δεν έχει δεχθεί καμία απολύτως σοβαρή βελτίωση από την πρώτη μέρα της παρουσίασής της, παραμένει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα οδηγικά και τεχνολογικά αυτοκίνητα της κατηγορίας (πόσα αυτοκίνητα στο σήμερα έχουν πίσω αλουμινένια ανάρτηση multilink;).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Πούντο το Punto;
Να μη ξεχάσω βεβαίως και την… Abarth που όπως ακριβώς ο… Σκορπιός «τσιμπάει» στον τιμοκατάλογο, όχι όμως και στον χαρακτήρα, όπως τουλάχιστον τον είχε φανταστεί ο αείμνηστος Karl Abarth.
Με όλα αυτά δεν είναι να απορεί κανείς γιατί οι αγοραστές της γύρισαν στην πλάτη. Και δεν μιλάμε μόνο για την ελληνική αγορά, όπου είναι λυπηρό να παρατηρείς το πώς τόσα Fiat εξαφανίστηκαν από τους δρόμους. Το πιο απογοητευτικό είναι αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία. Όταν οι ίδιοι οι Ιταλοί δεν έχουν στις πρώτες τους επιλογές τα made in italy αυτοκίνητα του «gruppo» τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Είναι σαν ο Μιλανέζος να μην υποστηρίζει την ποδοσφαιρική ομάδα της Μίλαν, αλλά της… Μπάγερν!
Καμία ελπίδα και όσο τις τύχες της διαφεντεύουν στελέχη με «διαχειριστική» λογική «παίζοντας» με τη δημιουργική λογιστική, αδιαφορώντας για το μέλλον μιας ιστορικής μπράντας της αυτοκινητοβιομηχανίας…
Ναι, μπορεί η Fiat να έχει ανακτήσει κάπως τη χρηματιστηριακή της αξία με τα «ταχυδακτυλουργικά» του Sergio Marchionne, έχει όμως απωλέσει (ανεπανόρθωτα;) την «ταυτότητά» της.
Εκείνη που την είχε κατατάξει βαθιά και επι σειρά δεκαετιών στην καρδιά των Ευρωπαίων οδηγών. Είναι κρίμα αυτό που συμβαίνει για το δημιούργημα του λεγόμενου και ως «πατριάρχη» Ανιέλι (οι απόγονοί του και κληρονόμοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών) και για όσους έχουν ακόμη συναισθήματα για την πάλαι ποτέ «Μεγάλη Κυρία» της αυτοκίνησης. Κρίμα, που σήμερα κοιτάζοντας τη γκάμα της δεν βλέπεις να υπάρχει κάποια συνοχή, μια αρχή, μια μέση, ένα τέλος…
Ένα είναι το σίγουρο. Αν δεν πέσουν χρήματα δεν πρόκειται να δούμε ποτέ ένα σύγχρονο Punto GT, μια νέα Giulietta και γιατί όχι μια ολοκαίνουργια Delta, όχι ως «ανακύκλωση» ονομάτων ανοίγοντας το συρτάρι της πλούσιας Ιστορίας της Fiat, αλλά με εκείνο το ξεχωριστό cuore sportivo των Ιταλών. Είναι σίγουρο ότι η εταιρεία θα συρρικνώνεται μέχρι να καταλήξει ως έχει ή τεμαχισμένη σε κάποιον «επενδυτή», που συνήθως έρχεται εξ Ανατολάς. Θα μου πείτε θα είναι κακό να πάρουν το gruppo οι Κινέζοι. Φυσικά όχι, απαντώ. Το κακό είναι ότι πολύ δύσκολα να ανακτήσει τη χαμένη της ταυτότητα…
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
