6/10/2016
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, θέλοντας και μη, προσγειώνεσαι στην πεζή πραγματικότητα αυτής της χώρας και ότι έχεις ζήσει περνάει στο υποσυνείδητό σου…
Βασικός λόγος, γνώμη μας, είναι η διαφορά φάσης με την οποία κινούνται τα πράγματα στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Ασία (συμπεριλαμβανομένης και της Κίνας), από ότι στην Ελλάδα για την οποία το μόνο που έχουμε να πούμε όταν βρισκόμαστε στο εξωτερικό είναι ο ήλιος ή να κάνουμε καμία πρόταση στους ενδιαφερόμενους για το που να έρθουν στις καλοκαιρινές τους διακοπές.
Αυτό το συναίσθημα, που δεν θέλω να το πώ (σ.σ. επιτρέψτε μου το πρώτο ενικό) απογοήτευση, αλλά δεν μπορώ να βρώ άλλη λέξη, το βιώσαμε και στο Αμβούργο, με την αφορμή της επίσκεψης στο κέντρο έρευνας της Shell.
Δεν χρειάζεται να σας πούμε για την «οργάνωση», την «κανονικότητα» και άλλα τετριμμένα που διέπουν μια πολιτισμένη ευρωπαϊκή κοινωνία, και κατ΄ επέκταση για τον τρόπο λειτουργίας των επιχειρήσεων.
Χωρίς τις γνωστές ελληνικές υπερβολές που φανταζόμαστε σε ανάλογη περίπτωση, είδαμε ένα απλό, λιτό, εξωτερικά κτίριο, όπου μέσα (συν)εργάζονται επιστήμονες με απλούς υπαλλήλους στην κατεύθυνση της προόδου της εταιρείας.
H πρώτη σελίδα του Paris Motor Show 2016
Είδαμε την μεγάλη προσπάθεια που γίνεται (επενδύσεις) στο κομμάτι της έρευνας και της ανάπτυξης προκειμένου να σχεδιαστούν νέα προϊόντα για τις ανάγκες του αύριο.
Είδαμε εργαζόμενους να αφιερώνουν με πάθος και δημιουργικά το χρόνο τους και μέσα από μια συγκεκριμένη δομή να αξιοποιείται κατά το μέγιστο το αποτέλεσμα της εργασίας τους.
Βεβαίως, αυτό δεν το έχουμε δει μόνον στο συγκεκριμένο κέντρο της Shell, αλλά οπουδήποτε στον κόσμο έχει τύχει να επισκεφτούμε μια εταιρεία, ένα εργοστάσιο, ένα κέντρο έρευνας.
Κοινός παρονομαστής, η κανονικότητα ως λειτουργία, οι δομές, η χάραξη στόχων. Η αρχή, η μέση και το τέλος δηλαδή, που νομοτελειακά ορίζουν ένα σωστό «οικοδόμημα».
Τι δεν είδαμε; Κανέναν να ασχολείται με το εάν πέφτουν οι «μετοχές» της Μέρκελ στο κρατίδιο της… Βόρειας Ρηνανίας, αλλά και καμία προσπάθεια λαϊκισμού από τους πολιτικούς στα media για τις επερχόμενες γερμανικές εκλογές. Πιθανόν, γιατί κανείς από το εκλογικό σώμα δεν «τσιμπάει» σε φανφάρες.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, μπορεί να άλλαξε με μιας η διάθεσή μας κοιτώντας τον καταγάλανο ουρανό, αλλά αυτό δεν μπορεί να διαρκέσει παρά μόνον για λίγο.
Μέχρις ότου τα προβλήματα της καθημερινότητας βρεθούν εμπρός σου και κυρίως εκείνα που είναι απόρροια της έλλειψης της κανονικότητας.
Γιατί, πώς θα έχει κανονικότητα μια ελληνική επιχείρηση όταν τίποτε δεν λειτουργεί στην δομή ενός ασύλληπτα «παρεμβατικού» κράτους-τροχοπέδη στην ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα.
Όταν το τραπεζικό σύστημα αδυνατεί να σηκώσει το βάρος μιας επιχειρηματικής δραστηριότητας, να χρηματοδοτήσει μια νέα ιδέα από τα μυαλά των παιδιών μας που μοιραία ξενιτεύονται, μια επένδυση...
Όταν κάνει τα πάντα προκειμένου να «ταΐζει» το αδηφάγο πελατειακό σύστημα αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο. Και δεν αναφερόμαστε μόνον στους νυν κυβερνώντες, αλλά και στους προηγούμενους και δυστυχώς δεν τρέφουμε καμία αισιοδοξία ότι οι επόμενοι, όποιοι και να είναι, θα είναι διαφορετικοί.
Γιατί πολύ απλά, ακόμη και τώρα που έχουμε φθάσει στον πάτο, που έχουμε υποστεί τόσα δεινά στη μακρά περίοδο της κρίσης, θέλουμε έναν Φίλη να μας πείθει ότι αλλάζοντας τη φιλοσοφία της διδασκαλίας των Θρησκευτικών πραγματοποιεί τομές στην Παιδεία, έναν Ιερώνυμο να αφορίζει τις αλλαγές, έναν Τσίπρα να μιλάει για ανάπτυξη, πλεονάσματα και έξοδο στις αγορές, αλλά και έναν Μητσοτάκη υπόσχεται στη ΔΕΘ 120.000 νέες θέσεις εργασίες εάν γίνει πρωθυπουργός.
Ξεκάθαρο, υπάρχουν ευήκοα ώτα. Ο καθένας απευθύνεται στο ακροατήριό του.
Γιατί στην αντίθετη περίπτωση, που δεν υπήρχε αυτό το ακροατήριο, τα επιχειρήματα θα ήταν στη βάση του εφικτού. Και να είστε σίγουροι ότι τα πάντα θα ήταν διαφορετικά…
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
