Όμηροι της διπλωματίας


Η επίσκεψη ενός υψηλά ιστάμενου στη χώρα μας -και δη στην πρωτεύουσά της- είναι ένα σπουδαίο γεγονός. Ωστόσο, η προστασία αυτού του προσώπου σημαίνει ταυτόχρονα την ταλαιπωρία χιλιάδων συνανθρώπων μας, που πηγαίνουν στις δουλειές τους ή επιστρέφουν από αυτές. Γιατί έχουμε να κάνουμε με υπεύθυνους και... ανεύθυνους.

Όσοι επισκέπτες της ιστοσελίδας μας κατοικείτε στην Αθήνα, σίγουρα θα έχετε καταλάβει σε τι αναφέρομαι και πιθανότατα θα ταλαιπωρηθήκατε κι εσείς την περασμένη Δευτέρα στους δρόμους της πόλης μας, επειδή υποδεχτήκαμε τον πρόεδρο του Ισραήλ, Ρεουβέν Ριβλίν. Για να μην παρεξηγούμαι, εξ αρχής, δηλώνω πως δεν είμαι αντίθετος σε καμία επίσκεψη οποιουδήποτε προσώπου από το εξωτερικό, το οποίο κιόλας μπορεί να προσφέρει μελλοντικά κάποια υπηρεσία στην Ελλάδα ή οι κινήσεις του να έχουν για μας κάποιο θετικό αντίκτυπο. Από την άλλη, όμως, είμαι της γνώμης πως οι συμπατριώτες μας, οι οποίοι αναλαμβάνουν τα μέτρα φύλαξης αυτών των προσώπων θα πρέπει να εξετάσουν αυτήν την υπόθεση, αν όχι απ’ όλες τις πλευρές, τουλάχιστον από πολλές.

Σε μία πόλη, που ζουν εκατομμύρια άνθρωποι, είναι φυσικά δύσκολο να γίνουν συντονισμένες ενέργειες, ώστε να προστατευθεί, όπως απαιτείται, ένα πρόσωπο σαν τον πρόεδρο του Ισραήλ. Ο κόσμος, όμως; Πώς θα κινηθεί; Θα πρέπει να πάψει να ζει;

Ό,τι και να πω, είναι λίγο. Εδώ δεν υπάρχει μέριμνα για τη σωστή εξυπηρέτηση των πολιτών σε λιγότερο «μπλεγμένες» καταστάσεις, θα υπήρχε γι’ αυτήν που περιγράφω; Όπως και να ‘χει, αν τέτοιες μέρες δεν ενημερώνεται κανείς από τα δελτία ειδήσεων ή το internet για τις κινήσεις του εκάστοτε φιλοξενούμενου μας, τότε είναι καταδικασμένος να ταλαιπωρηθεί.

Εγώ; Ομολογώ πως δεν είχα ενημερωθεί (στερνή μου γνώση...), ωστόσο, κινούμενος με αυτοκίνητο προς το κέντρο, είδα πως η Βασιλίσσης Σοφίας είχε ροή σε αντίθεση με τη Βασιλέως Κωνσταντίνου, που οδηγεί προς το Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Σημειώνω δε, πως ήθελα να πάω στο κέντρο της πόλης, γιατί απλώς εκεί είναι το σπίτι μου. Έτσι, φτάνοντας στο ύψος του Χίλτον, έστριψα δεξιά στη Βασιλίσσης Σοφίας, ώστε να πάω στο Κουκάκι μέσω Συντάγματος. Στην αρχή του ο δρόμος ήταν άδειος, αλλά όσο πλησίαζα προς τη Βουλή, τα αυτοκίνητα πύκνωναν και είχαν χαμηλότερη ταχύτητα. Ώσπου έφτασα στην οδό Σέκερη (κάθετος της Βασ. Σοφίας), η οποία στη συνέχεια μετονομάζεται σε «Σόλωνος». Οι αστυνομικοί της τροχαίας μας υπέδειξαν να στρίψουμε προς τη Σέκερη, γιατί πιο κάτω η Βασ. Σοφίας ήταν κλειστή. Εντάξει, λοιπόν, «Σέκερη».

Μπροστά μου εκινείτο μία κυρία με ένα SUV, που έφερε πινακίδες κυκλοφορίας από το νομό Μαγνησίας (σ.σ.: κανένα πρόβλημα με αυτήν την περιοχή, εγώ κάνω απλώς την αναφορά για να φανεί η άγνοια... κινδύνου της εξ επαρχίας οδηγού) και είχε ανάψει τα alarm, ούσα μάλιστα στην αριστερή πλευρά του δρόμου, προκειμένου να σταθμεύσει, όπου την εξυπηρετούσε. Βέβαια, ξέρετε ίσως ότι η οδός Σέκερη δεν είναι κάποιος ιδιαίτερα φαρδύς δρόμος... Εντάξει, όμως, την προσπέρασα και έθεσα στόχο μία κάθετη οδό με κατεύθυνση προς την Ακαδημίας, την Πανεπιστημίου και τη Σταδίου.

Θεωρώντας, λοιπόν, ότι έχω προχωρήσει αρκετά και όντας και σε καθεστώς βιασύνης εξαιτίας ενός ραντεβού, που έπρεπε να προλάβω, στρίβω αριστερά στην οδό Βουκουρεστίου, η οποία για τα αυτοκίνητα φτάνει έως την Ακαδημίας, και όχι πιο κάτω. Τι σήμαινε αυτό; Ότι στην Ακαδημίας έπρεπε να στρίψω αριστερά και να κατευθυνθώ ξανά προς τη Βουλή. Σκέφτηκα ότι -ίσως- εκεί θα μπορέσω να στρίψω δεξιά προς το Σύνταγμα. Αμ, δε...

Υποχρεωτικά -τελικά- προς το Χίλτον! Εντάξει, θα στρίψω στην Ηρώδου Αττικού. Ναι, καλά... Εκεί δε στρίβει κανείς τις... καλές μέρες, θα στρίψει την ημέρα της επίσκεψης του Ισραηλινού προέδρου στην Αθήνα, από τη στιγμή, που θα πρέπει να απασχοληθεί και ο πρωθυπουργός μας; OK, λοιπόν, επόμενος στόχος η οδός Ριζάρη, δηλαδή η γωνία του Πολεμικού Μουσείου, ώστε να ακολουθήσω τη Βασ. Κωνσταντίνου.

Για την τήρηση του Κ.Ο.Κ., δε θα κάνω λόγο. Πόσω μάλλον για το σεβασμό των λεωφορειολωρίδων... Στη γωνία της Ριζάρη με τη Βασ. Σοφίας, αν και το φανάρι των πεζών ήταν για ένα μεγάλο διάστημα πράσινο, κάποιοι συμπολίτες μας τόλμησαν να διεκδικήσουν ό,τι δικαιούνται, να περάσουν δηλαδή στο απέναντι πεζοδρόμιο χωρίς να τους ενοχλούν (ή να τους απειλούν) τα αυτοκίνητα. Τελικά, έστριψα -νόμιμα- στη Ριζάρη, στη Βασ. Κωνσταντίνου και, στο τέλος, έφτασα σπίτι μου. Θέλετε ένα χρονικό απολογισμό; Βριλήσσια-Κουκάκι σε 2 ώρες! Εξαιτίας των μέτρων φύλαξης του προέδρου του Ισραήλ, τα οποία δεν προέβλεπαν εναλλακτικές για... ημάς, τους κοινούς θνητούς, ή τουλάχιστον τον πλήρη αποκλεισμό κάποιων δρόμων από πολύ νωρίς, και όχι τρία στενά πριν από το Σύνταγμα. Κύριοι ιθύνοντες, υπεύθυνοι και... ανεύθυνοι, ΕΛΕ