Αυτή την επένδυση ποιος θα την πάρει;

Για πολλούς το παράδειγμα της αναγέννησης της εταιρείας αποτελεί σημείο αναφοράς για το πώς μπορεί με σκληρή δουλειά, ρεαλισμό και προσήλωση στο στόχο να επιτύχεις ένα επιχειρηματικό και οικονομικό θαύμα και μάλιστα σε δύσκολους καιρούς (η Γερμανία, μεταπολεμικά, μόνον πληγές μετρούσε).

Σήμερα μετά από δεκαετίες ανάπτυξης, εκατομμύρια παραχθέντων μοντέλων όλων των κατηγοριών, μεγεθών και… βαλάντιων η Volkswagen, όντας πλέον ένας παγκόσμιος «παίκτης» αποφασίζει για τη χώρα που θα δεχθεί το επόμενό της εργοστάσιο, έχοντας εντούτοις βάλει στον «πάγο» την ύψους 1,4 δις ευρώ επένδυση που θα έκανε στην Τουρκία ελέω πολέμου. Κι αυτή είναι μια σοφή απόφαση. Άλλωστε η Volkswagen γνωρίζει καλά από τις συνέπειες ενός πολέμου.

Όπως σοφά έσπευσαν γείτονες βαλκανικές χώρες, έστω και την ύστατη στιγμή, να προσπαθήσουν να πάρουν με το μέρος τους τη μεγάλη αυτήν επένδυση. Όχι, στις χώρες αυτές δεν περιλαμβάνεται η δική μας αν και μάλλον για την τιμή των όπλων περισσότερο, η κυβέρνηση έθεσε κι αυτή το δικό της "παρών". Εμείς, μάλλον, σχεδόν μοιρολατρικά, έχουμε στρατηγικά (;) αποδεχθεί τις μεγάλες επενδύσεις σε ξαπλώστρες, ομπρέλες και «χρυσά» καλαμαράκια. Μην έχοντας –ελπίζω για την ώρα- τα απαραίτητα αντανακλαστικά για ένα πλάνο και ένα όραμα που θα αναπτερώσει την κάποτε τόσο σημαντική βαριά ελληνική βιομηχανία.

Έτσι, για την ώρα, μοντέλα όπως το νέο, αμιγώς ηλεκτροκίνητο ID.3, το Passat ή το πολυαναμενόμενο Golf 8^ης γενιάς που έκανε τη  μεγάλη του εμφάνιση θα παραμείνουν στη σφαίρα του εισαγόμενου είδους. Όπως είναι τα λεμόνια Χιλής, οι ντομάτες Πολωνίας και οι πατάτες Αιγύπτου. 

Έχω αναφέρει και στο παρελθόν με αυτές ακριβώς τις αναφορές (ξέχασα και τα σκόρδα… Κίνας) την έλλειψη πλάνου για επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας μέσω των πάντα ικανών παραγωγικών μας τάξεων (που εδώ και χρόνια μαραζώνουν) ή αποδυναμώνονται με μαζικές φυγές στο εξωτερικό για μια καλύτερη τύχη. Έτσι, ελπίζω περιμένοντας την επόμενη μεγάλη επένδυση που δεν θα αργήσει και για τη χώρα μας.