Γκάζι, φρένο σε μια εποχή (που θα μπορούσε να είναι) εξαιρετική


Δανείστηκα το "Γκάζι Φρένο" από τον τίτλο της στήλης του Car and Driver για να καταπιαστώ με τα όσα συμβαίνουν στον εποχούμενο κόσμο μας.

Καθημερινά λαμβάνω στο mail μου δελτία τύπου που αφορούν στην έναρξη του τάδε ή του δείνα έργου υποδομών που έχει να κάνει με τις οδικές μεταφορές. Νέοι άξονες εκκινούν, παλαιοί επαναδρομολογούνται για να ολοκληρωθούν (ο Ε65 θα… ξεστοιχειώσει και θα ολοκληρωθεί, έστω μετά από 85 χρόνια).

Από την άλλη, μαθαίνουμε για την Ολυμπία Οδό, η οποία θα χρεώνει διόδια πλέον ανάλογα με τη χιλιομετρική χρήση του αυτοκινητοδρόμου, έστω και με τη χρήση πομποδέκτη. Το νομοσχέδιο για την ηλεκτροκίνηση έχει γίνει πλέον νόμος του κράτους, ενώ το πολύπαθο θέμα της φορολόγησης αυτοκινήτων δείχνει να βάζει τέλος σε χρόνιες παθογένειες.

Κι ενώ όλα δείχνουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σηκώσει τα μανίκια δουλεύοντας προς τον εξευρωπαϊσμό (sic) της αυτοκίνησης, βάζοντας τάξη σε μια χρόνια απάθεια και απραξία, έρχονται για μια ακόμα φορά τα απομεινάρια μιας απείθαρχης μέρας να θυμίσουν πόσο ανάδρομοι είμαστε.

Πορείες στο κέντρο της Αθήνας (αλήθεια, για εμένα που κατοικώ στο κέντρο ποιος θα μου ανα-πληρώσει τις χαμένες ώρες πίσω από το τιμόνι ενός μποτιλιαρισμένου αυτοκινήτου;). Κλειστοί δρόμοι και φραγμένες οδοί για να βολτάρουν πάνω στον πρώην δρόμο και δίπλα στο φαρδύ, άδειο πεζοδρόμιο χαρωποί περιπατητές.

Next gen εποχούμενοι youngsters με ηλεκτρικά πατίνια, χωρίς κράνος, φως και ουδεμία γνώση του ΚΟΚ να είναι κινητά συνεργεία παραβατικότητας, ωχαδερφισμού (ενίοτε και έπαρσης). Και να μην ξεχάσω την ποιότητα κεντρικών οδών που αρχίζουν –και πάλι- βασανιστικά να θυμίζουν δρόμους δεκαετιών πίσω.

Γκάζι, φρένο, λοιπόν, είναι η εποχούμενη ζωή μας και θαρρώ ότι θα αργήσουμε πολύ να βρούμε ρυθμό και ένα ολοκληρωμένο, ώριμο, ασφαλές πλαίσιο κινητικότητας με χώρο για όλους, χωρίς χαμένο χρόνο και χαμένες ζωές.