Ο Μεγάλος Περίπατος: Στην πρίζα… γενικώς


Σε μια εποχή που ο κορωνοϊός είναι ακόμη ανάμεσά μας και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αποφεύγονται υπέρ των ιδιωτικών μετακινήσεων με αυτοκίνητο, έρχεται μια πολυεπίπεδη κοσμογονία σε ό,τι αφορά στον εποχούμενο κόσμο μας. 

Από τη μία, η ηλεκτροκίνηση, που μπαίνει και επίσημα στη ζωή μας ως «η νέα εθνική αγαπημένη», θέτει μια νέα εποχή της αυτοκίνησης στην Ελλάδα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο ενδιαφέρον του πολίτη, αλλά και όσα πρέπει (και ελπίζουμε, πρόκειται) να συμβούν, έτσι ώστε και η ηλεκτροκίνηση να πάρει τη θέση που της αρμόζει. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει με τόσες και τόσες χώρες ανά τον κόσμο. Από την άλλη, με μπροστάρη την Αθήνα, γίνονται κάποια βήματα προς την υλοποίηση (νιοί ήμασταν και γεράσαμε) του Ρυθμιστικού Σχεδίου της Αθήνας, κάποια νομοθετήματα αρχίζουν να κινούνται, κάποιες μακέτες να ξεσκονίζονται.

Και κάπου εκεί αρχίζουν κάποιες σπασμωδικές ενέργειες που το μόνο που προκαλούν είναι νευρικότητα. Από τη μία, η υπέρμετρη καθυστέρηση προμήθειας νέας τεχνολογίας λεωφορείων (και παράλληλης πύκνωσης δρομολογίων, αλλά και πρόσληψης νέων οδηγών), που θα βοηθήσουν το επιβατικό κοινό να επιστρέψει σε αυτά. Από την άλλη, οι Δήμοι, που συνεχίζουν να ορίζουν τη σήμανση στα όριά τους, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τη «μεγάλη εικόνα» και με συχνές αλλαγές που μπερδεύουν ακόμα και τα συστήματα πλοήγησης των αυτοκινήτων μας.

Και τέλος, ο νέος νόμος, σύμφωνα με τον οποίο εγκρίνεται η «δημιουργία προσωρινών διαδρόμων κίνησης πεζών, προσωρινών διαδρόμων κίνησης ποδηλάτου και προσωρινή δημιουργία περιοχών ήπιας κυκλοφορίας ή δρόμων ήπιας κυκλοφορίας», οι οποίοι θα αξιολογούνται για πιθανή μονιμοποίηση (ναι, ο Μεγάλος Περίπατος)… Μια πόλη του μεγέθους και των οικιστικών, ρυμοτομικών και μορφολογικών ιδιαιτεροτήτων της Αθήνας και των περισσότερων ελληνικών μεγαλουπόλεων απαιτεί ευέλικτες, λύσεις και όχι «ράβε-ξήλωνε» μεγάλης κλίμακας. Ελπίζουμε να δούμε κάποια ημέρα τις μακέτες και τα σχέδια να υλοποιούνται προς όφελος της ποιότητας της ζωής μας.