Τι έμαθα από την Έκθεση Αυτοκινήτου Γενεύης (που δεν πήγα γιατί δεν έγινε)…

Κανονικά, απόγευμα Τρίτης θα βρισκόμουν ήδη στο δρόμο της επιστροφής, κουρασμένος αλλά και πλουσιότερος εμπειριών από την ελβετική πόλη, όπως συμβαίνει τόσα χρόνια. Θα είχα συναντήσει στελέχη αλλά και παλιούς γνώριμους και φίλους, θα είχαμε συζητήσει και μετά θα δίναμε τα χέρια ανανεώνοντας το ραντεβού μας για κάποια άλλη Έκθεση, για κάποια μελλοντική παρουσίαση. Τα χέρια δεν τα δώσαμε μιας και ο κορονοϊός και ό,τι αυτός επέφερε, ματαίωσε την 90^η Έκθεση Αυτοκινήτου της Γενεύης (με τις όποιες ηχηρές απουσίες κατασκευαστών που δεν βλέπουν μέλλον στην ωφέλεια μιας έκθεσης). Κι έτσι έμεινα να παρακολουθώ τις προγραμματισμένες συνεντεύξεις Τύπου. Κι αυτό που είδα στην οθόνη του υπολογιστή μου με «ξενέρωσε».

Τα σποραδικά χειροκροτήματα σε άδειο φόντο, σαν πρωινάδικο ελληνικής τηλεόρασης από τα μέλη των τηλεοπτικών συνεργείων που προσπαθούσαν να γεμίσουν με ανθρώπινη παρουσία άδεια στούντιο. Το χαμένο βλέμμα παρουσιαστών, πολλοί εκ των οποίων φαινόταν σαν να ήταν επιλογή της τελευταίας στιγμής, για να καλύψουν τα νέα δεδομένα. Πρόεδροι που κοίταζαν το autocue αλλά όχι την κάμερα σαν να μιλούσαν σε ένα φανταστικό κοινό. Υπάλληλοι εταιριών γέμισαν αυτοσχέδια πλατό και –το χειρότερο ίσως- ντεκόρ σαν βγαλμένα από άλλες εποχές (και μικρά κανάλια) με πλαστικά φυτά, τούβλινους τοίχους και ταπετσαρίες καφενείου (εκείνες τις μεγάλες με τα τοπία, για να… απλώνει το μάτι). Και τέλος, λίγοι ηρωικοί εκθέτες που τόλμησαν να κάνουν broadcast από την έκθεση της Γενεύης, η οποία βρισκόταν σε διαδικασία ξεμονταρίσματος των περιπτέρων.

Ήταν ξεκάθαρο ότι οι εταιρίες δεν είχαν εκπονήσει κανένα Plan B -ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε- σε περίπτωση που δεν γινόταν κανονική Έκθεση. Είχαν λάβει διαβεβαιώσεις (κι εμείς μαζί τους) ότι η Έκθεση θα γίνει, κι έτσι, όταν το πρώτο κρούσμα ασθενούς χτύπησε την πόρτα της σε όλα ουδέτερης –πλην ασθενειών- Ελβετίας, οι αρχές και οι διοργανωτές «κατέβασαν τον γενικό». Πληροφόρηση πήραμε. Αυτή που έπρεπε. Την αισθητική τη βάλαμε στο συρτάρι. Όμως –σοβαρά τώρα- οι εταιρίες πρέπει να δουν με άλλο μάτι την προβολή τους είτε αυτή είναι πραγματική με αληθινό κοινό, είτε είναι virtual. Η επόμενη γενιά θαρρώ θα είναι ξεκάθαρη και πιο απαιτητική στο τι λαμβάνει ως πληροφορία γι αυτό, καλό θα ήταν η 90^η Έκθεση Αυτοκινήτου της Γενεύης που δεν έγινε να αποτελέσει ένα πρώτης τάξης μάθημα για τις αυτοκινητοβιομηχανίες.

Αν θέλετε και έχετε την όρεξη και την υπομονή μπείτε εδώ https://www.gimsvirtualpressday.ch/pressday και παρακολουθήστε τις δημοσιογραφικές παρoυσιάσεις. Είναι αποκαλυπτικές του τι συνέβη με μια Έκθεση Αυτοκινήτου που ματαιώθηκε στο παραπέντε.