6/6/2019
Έχετε σκεφτεί πόσο εύκολο και βολικό είναι να ανεβείτε σε ένα οποιοδήποτε δίκυκλο -κατά προτίμηση “παπί”- και να κινηθείτε κόντρα στο ρεύμα (sic); Πόσο απλό και αποτελεσματικό είναι να πορεύεστε πάνω στη διαχωριστική γραμμή απαιτώντας από τους γύρω σας να παρακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια την απείρου... κάλους ακροβασία σας;
Έχετε σκεφτεί πόσο διασκεδαστική μπορεί να αποδειχθεί μια εξάτμιση που παράγει πολλαπλάσια db από όσα προβλέπει ο κατασκευαστής και δύνανται να επεξεργαστούν τα πλέον εκπαιδευμένα ώτα;
Έχετε μήπως αναρωτηθεί πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς όλους εσάς, χωρίς το δίτροχο σαπάκι σας και το αλλαζονικό υφάκι σας; Χωρίς το απύθμενο θράσος σας που τρέφεται από το υπερτροφικό υπερεγώ σας;
Μην απορείτε, δεν ξύπνησα μια μέρα και αποφάσισα να βάλλω συλλήβδην κατά των απανταχού δικυκλιστών. Ξημέρωσε όμως εκείνη η μέρα που συναντήθηκα -και πάλι- με το χείριστο του είδους τους.
Όχι σε κάποιον πολυσύχναστο δρόμο των Αθηνών, ούτε καν σε κάποιο λιθόστρωτο πεζόδρομο -ναι συναντώνται και εκεί- αλλά στα ιερά χώματα ενός εθνικού δρυμού. Για την ακρίβεια του μοναδικού εθνικού δρυμού σε ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο που έχει την τύχη ή την ατυχία να “συνορεύει” με μια πρωτεύουσα - στο πολύπαθο όρος της Πάρνηθας.
Ανάμεσα σε οικογένειες, φυσιολάτρες και περιπατητές, ανάμεσα σε αμέριμνους ποδηλάτες και μικρούς εξερευνητές, οι ατρόμητοι αναβάτες των motocross μοτοσικλετών αποτέλεσαν για πολλοστή φορά την... ευχάριστη ανάπαυλα της ημέρας.
Τον ιδανικό τρόπο για να ολοκληρώσει κανείς μια σύντομη απόδραση από την πόλη. Με τη μυρωδιά της βενζίνης και του λαδιού να ανακατεύει τα σωθικά του και τον διαπεραστικό ήχο από την ελεύθερη εξάτμιση των “καθαρόαιμων” να επαναφέρει στην πραγματικότητα όσους ονειροπόλους πίστεψαν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτήν τη χώρα.
Άλλωστε ο εθισμός στην παραβατικότητα των δικυκλιστών είναι κάτι σαν αυτοάνοσο νόσημα. Οφείλεις να συμφιλιωθείς μαζί του, να εξοικειωθείς με την ενοχλητική του ύπαρξη και να συμβιβαστείς με την απουσία οριστικής θεραπείας του.
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
