26/4/2020
Δεν γνωρίζω αν και πότε θα έρθει εκείνη η άχαρη στιγμή που θα χρειαστεί να μιλήσουμε για το μέλλον. Για την επόμενη ημέρα μιας προδιαγεγραμμένης κρίσης την οποία πολλοί προέβλεψαν, ουδείς παρ’ όλα αυτά στάθηκε ικανός να αποτρέψει.
Να ήταν η Κίνα και το δημοκρατικό της καθεστώς που απέκρυψε το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος αφήνοντας τον υπόλοιπο πλανήτη να λικνίζεται αμέριμνος στη μελωδία της επίπλαστης ευτυχίας; Να ήταν τα πανίσχυρα οικονομικά κέντρα που υποτίμησαν την εξ ανατολών απειλή, μένοντας στο γκάζι σαν την καταδικασμένη στον θάνατο ορχήστρα ενός μισοβυθισμένου υπερωκεάνιου; Να ήταν η ίδια η Φύση που θέλησε να εκδικηθεί, πληρώνοντας με το ίδιο νόμισμα όσους στάθηκαν με ασέβεια απέναντί της;
Δεν γνωρίζω αν και πότε θα έρθει εκείνη η στιγμή που όλοι και όλα θα επιστρέψουν στη φυσιολογική τους ροή. Στην κανονικότητα όπως έχουμε εκπαιδευτεί να περιγράφουμε μια κατάσταση η οποία συνηθίζει να μας στερεί περισσότερα απ’ όσα η κεκλεισμένων των θυρών πανδημική ζωή. Θα χρειαστεί χρόνος, προσπάθεια και θέληση ώστε να κάνουμε μια νέα αρχή.
Να αποδεχθούμε την ήττα μας, να διδαχθούμε από αυτήν και να περάσουμε στην αντεπίθεση, στη δημιουργία και την παραγωγή. Ναι, αυτήν τη φορά δεν είμαστε μόνοι, δεν είμαστε εμείς το μαύρο πρόβατο μιας κατ’ επίφαση Ενωμένης Ευρώπης, αλλά εκείνοι που στάθηκαν με σοβαρότητα και υπευθυνότητα απέναντι σε μια υπαρκτή απειλή. Κανείς δεν θα βγει κερδισμένος απ’ όλο αυτό, ίσως όμως αυτή είναι μια ευκαιρία να βρεθούμε εμείς στο στρατόπεδο των λιγότερο χαμένων.
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
