O φόρος του αίματος


Ήταν όλοι τους εκεί. Ο ξύλινος πολιτικός λόγος της ηγεσίας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, η αυταπόδεικτη αδυναμία της Ελληνικής Αστυνομίας να υπηρετήσει τον ρόλο που της αναλογεί, οι αυτάρεσκοι διαχειριστές των πλέον ακριβοπληρωμένων αυτοκινητοδρόμων στην Ευρώπη, ο παραγκωνισμένος από την ίδια την πολιτεία ρόλος της επιστημονικής κοινότητας.

Ήταν όλοι τους εκεί, αναδεικνύοντας τις διαφορετικές πτυχές ενός θλιβερού μεν, επαναλαμβανόμενου δε φαινομένου. Της ακατάσχετης απώλειας ανθρώπινων ζωών στον βωμό της ασφάλτου. Τα αριθμητικά δεδομένα σοκάρουν. Σε διάστημα μόλις 15 ετών -από το 2001 έως και το 2014- κατεγράφησαν στη χώρα μας 211.000 τροχαία ατυχήματα, οδηγώντας στον θάνατο 21.068 συνανθρώπους μας. Μια πόλη με τον πληθυσμό της Θήβας ή της Λιβαδειάς σβήστηκε οριστικά από τον χάρτη και μία ακόμα, όπως η Τρίπολη ή η Κόρινθος κατακλείστηκε από σοβαρά τραυματίες.

Το τίμημα της “διαχείρισης” των τροχαίων δυστυχημάτων το ίδιο διάστημα ξεπέρασε τα 81 δισεκατομμύρια ευρώ. Είναι προφανώς δύσκολο, αν όχι ανέφικτο, να “κοστολογηθεί” η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής, ωστόσο, ακόμα και η ψυχρή-οικονομοτεχνική προσέγγιση του φαινομένου αναδεικνύει, από μια διαφορετική σκοπιά, τη σημαντικότητά του.

Αρκεί όμως η ανάδειξη ενός  προβλήματος για να φτάσουμε στη λύση του; Αρκούν οι απαντήσεις στο πιεστικό ερώτημα του “τις πταίει” ώστε να μπει ένα τέλος στην αιμορραγία που υφίσταται τις τελευταίες δεκαετίες η ελληνική κοινωνία; Αρκούν οι καλές προθέσεις αρμόδιων και συναρμόδιων φορέων; Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος η απάντηση είναι αρνητική.

Η λύση του προβλήματος είναι εκεί έξω, στους δρόμους, στα σχολειά, στα σπίτια όλων μας. Η λύση είναι στην εφαρμογή του περισπούδαστου Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, στην επιβολή του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και στη βεβαίωση εκείνων των παραβάσεων που θέτουν καθημερινά σε κίνδυνο τις ζωές όλων μας.

Εν έτει 2018 η ειλικρινής παραδοχή του Διευθυντή της Διεύθυνσης Τροχαίας Αττικής ότι δεν έχει βρεθεί τρόπος να εντοπιστούν-τιμωρηθούν όσοι κινούνται στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης μόνο ανησυχία προκαλεί. Εν έτει 2018 το να πανηγυρίζεις για την εκπόνηση ενός πιλοτικού (!) εκπαιδευτικού προγράμματος κυκλοφοριακής αγωγής μόνο προβληματισμό δημιουργεί.

Μετρώντας 21.000 νεκρούς τα τελευταία 15 χρόνια, αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ημερίδες ανταλλαγής απόψεων και φιλοφρονήσεων. Χρειαζόμαστε πράξεις, χρειαζόμαστε μια εθνική στρατηγική που με συνέπεια και ανιδιοτέλεια θα υπηρετήσουμε όλοι μας.