Το χέρι του Θεού

Ήταν Ιούνης του 1986 όταν στις ασπρόμαυρες οθόνες των τηλεοπτικών δεκτών τρεμόπαιζαν εικόνες από έναν αγώνα ανάμεσα σε δύο ποδοσφαιρικές υπερδυνάμεις. Η Αργεντινή αντιμετώπιζε την Αγγλία με φόντο το εισιτήριο της πρόκρισης στην ημιτελική φάση ενός Μουντιάλ, το οποίο έμελλε να γραφτεί στην ιστορία χάρη στο προτεταμένο… άκρο ενός Θεού. Το χέρι του Αρμάντο Ντιέγκο Μαραντόνα, το οποίο οδήγησε την Αλμπισελέστε στην κατάκτηση του πολυπόθητου Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά, το χέρι ενός άλλου Θεού εξακολουθεί να συντροφεύει τα καλοκαίρια μας. Επί μετάλλου κρεμάμενο, μας υπενθυμίζει την αβάσταχτη ελαφρότητα του βαλκάνιου οδηγού, συνοδευόμενο από αμάνικο ένδυμα αλλά και το απαραίτητο χρυσό κόσμημα φορεμένο σχεδόν πάντα στο λάθος δάχτυλο, αν θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι υπάρχει σωστό.

Το χέρι του βαλκάνιου Θεού είναι η κορυφή του παγόβουνου. Μια κορυφή στη σκιά της οποίας ευδοκιμούν όλες εκείνες οι παθογένειες που μαστίζουν μια αναλφάβητη κοινωνία οδηγών.

Ωστόσο, πέρα από την αδιαπραγμάτευτη αισθητική και κοινωνιολογική αξία του, το φαινόμενο του ημιπαράλυτου αριστερού χεριού των θερινών γητευτών της ασφάλτου εγείρει και άλλα, σοβαρότερα ζητήματα.

Εκείνο της ασφάλειας, καθώς δεν θέλει και μεγάλη φαντασία για να συμπεράνει κανείς ότι την κρίσιμη στιγμή η αντίδραση ενός κατ’ επιλογήν μονόχειρα δεν θα διαθέτει ούτε την απαιτούμενη ταχύτητα ούτε, φυσικά, και την απαραίτητη αποτελεσματικότητα.

Βέβαια, ακόμα πιο επικίνδυνη είναι η χαλαρότητα με την οποία κάποιοι αντιλαμβάνονται την παρουσία τους στην άσφαλτο. Είναι η ίδια χαλαρότητα που τους οδηγεί με την πρώτη ευκαιρία στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης, στην παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη ή ακόμα και στην κατανάλωση αλκοόλ.

Το χέρι του βαλκάνιου Θεού είναι η κορυφή του παγόβουνου. Μια κορυφή στη σκιά της οποίας ευδοκιμούν όλες εκείνες οι παθογένειες που μαστίζουν μια αναλφάβητη κοινωνία οδηγών.