25/1/2022
Αρκεί η αποζημίωση των €2.000 από την διαχειρίστρια εταιρεία της Αττικής Οδού, για τη ζημιά που προκάλεσε σε τόσο κόσμο;
Και γιατί αρχικά «εποίησε την νήσσαν» και έπρεπε να υπάρξει κυβερνητική παρέμβαση για να βάλει το χέρι στην τσέπη;
Να θυμίσουμε τις αξιώσεις που προέβαλε πριν από λίγα χρόνια για τον μειωμένο τζίρο, ζητώντας αύξηση κομίστρου και πληρωμή ρήτρας από τα δημόσια ταμεία…
Και όλα αυτά για έναν αυτοκινητόδρομο (αφήνουμε στην άκρη το πώς έγινε) με μονοπωλιακή εμπορική πολιτική που εξακολουθεί να χρεώνει πάγιο αντίτιμο τους χρήστες της, αντί της χιλιομετρικής αποζημίωσης όπως ορίζει η Ευρωπαϊκή οδηγία.
Σε αυτόν τον αυτοκινητόδρομο λοιπόν, με τα πανάκριβα διόδια που καθημερινά επιφέρει ένα μεγάλο τζίρο στα ταμεία της εταιρείας και μάλιστα… cash, έπρεπε να περάσουν πάνω από 12 ώρες και να επέμβει ο κρατικός μηχανισμός για να απεγκλωβιστούν οι πρώτοι οδηγοί.
Ούτε ένα μπουκάλι νερό δεν μερίμνησαν να προσφέρουν σε αυτούς τους ατυχείς οδηγούς, όπως έκαναν απλοί πολίτες που οικειοθελώς έσπευσαν για βοήθεια.
Θα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον οι ευθύνες που θα αποδοθούν.
Θα έχει επίσης μεγάλο ενδιαφέρον εάν όλοι αυτοί οι οδηγοί ζητήσουν αποζημιώσεις με μαζικές αγωγές για την ταλαιπωρία που υπέστησαν και τον κίνδυνο που επέβαλαν τη ζωή τους.
Πολύ μεγαλύτερο δε, εάν το κράτος για τις υπηρεσίες που προσέφερε στους πελάτες ενός ιδιώτη ζητήσει να αποζημιωθεί.
Πάντως, εάν δεν προβλέπεται, υπάρχει και έμμεσος τρόπος. Ενδεχομένως, με ένα πρόστιμο.
Για να ικανοποιηθεί και το κοινό αίσθημα…
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
