Η επιστροφή στη «νέα» κανονικότητα επιβάλλει μείωση φορολόγησης και ρεαλιστική αξιοποίηση πόρων


Η αγορά των αυτοκινήτων στην Ελλάδα, αναζητά πυξίδα για το πώς θα πορευθεί. Οι οιωνοί δεν είναι οι καλύτεροι, κρίνοντας από τις επιπτώσεις του Covid-19 στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, αλλά και τις δυνατότητες της εγχώριας Οικονομίας.

Ναι, θα συμφωνήσουμε, τα μέτρα για την πανδημία του Κορωνοϊού πάρθηκαν γρήγορα, καθώς «η υγεία είναι πάνω από όλα», εν τούτοις το #ΜένουμεΣπίτι και το lockdown έχει τις ανάλογες οικονομικές επιπτώσεις.

Η Ελλάδα, μπορεί να δέχεται διεθνώς εύσημα για τα αντανακλαστικά στη διαχείριση της πρωτόγνωρης αυτής κρίσης, ουδείς όμως πραγματικά νοιάζεται ή αμφιβάλλει για το πόσο πιο ευάλωτη είναι σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Προερχόμενη από μια μακρά περίοδο ύφεσης και με άλυτα τα βασικά κοινωνικά προβλήματά της (ανεργία, υπερδανεισμός, κλπ.), συγκυριακά δέχεται ένα μεγάλο πλήγμα στον Τουρισμό, την ατμομηχανή της οικονομίας της με ότι αυτό συνεπάγεται.

Τα πρώτα σημάδια με μόλις δύο εβδομάδες lockdown στην αγορά το Μάρτιο είναι φανερά. Τουλάχιστον στον κλάδο του αυτοκινήτου. Οι ταξινομήσεις έπεσαν κατά 60% (!), ενώ σε επίπεδο 3μήνου η αγορά συρρικνώθηκε κατά 18,6% σε σχέση με πέρσι.

Είναι δεδομένο πώς τα μεγέθη της αγοράς επιστρέφουν στην «μνημονιακή εποχή» και εκτιμούμε πώς θα έχουν τα χαρακτηριστικά της περιόδου 2016-2017.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις μας, οι πωλήσεις φέτος θα κυμανθούν στην περιοχή των 80.000 μονάδων, με θετικότερο το σενάριο αυτό των 85.000. Δηλαδή με μια πτώση πάνω από 25%, ακολουθώντας και τις προβλέψεις ξένων επενδυτικών οίκων για τη μείωση του ελληνικού ΑΕΠ, αλλά πολύ μεγαλύτερη (35%) σε σχέση με τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί για το 2020. Και όλα αυτά, εφόσον δεν υπάρξει νέο κύμα πανδημίας από το Φθινόπωρο, που θα αναγκάσει να παρθούν νέα μέτρα.

Ως αίτια της ρεαλιστικής μας πρόβλεψης, είναι αυτό που μπορεί να σκεφθεί ένας στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος. Αφενός το lockdown και το χάσιμο της Ανοιξιάτικης περιόδου των πωλήσεων αυτοκινήτων Rent a Car (RAC), αφετέρου η μείωση της καταναλωτικής πίστης από την εργασιακή και όχι μόνον ανασφάλεια που θα προκύψει.

Φυσικά, και από την αλλαγή της συμπεριφοράς μας στις κοινωνικές και διαπροσωπικές μας σχέσεις. Πόσο γρήγορα θα εμπιστευθούμε ξανά π.χ. την επίσκεψη σε μια έκθεση αυτοκινήτου ή θα δεχθούμε μια απλή χειραψία με τον... πωλητή;

Απλά πράγματα, αυτό είναι η επιστροφή στην «κανονικότητα».  

Βεβαίως, οι ελληνικές αντιπροσωπείες, που μπορεί να είναι «εκπαιδευμένες» στην διαχείριση κρίσεων, τώρα δεν θα έχουν απέναντί τους την ίδια θετική διάθεση για στήριξη που είχαν στο παρελθόν από τα εργοστάσια, καθώς εκείνα με την επαναλειτουργία τους  θα δώσουν προτεραιότητα στις μεγάλες αγορές προκειμένου να ανακτήσουν την κερδοφορία τους, παρά σε μικρές, όπως η ελληνική με τις ιδιαιτερότητές της…

Με λίγα λόγια ακόμη και στο απίθανο σενάριο της ζήτησης του «φαινομένου του συμπιεσμένου ελατηρίου» που κάποιοι ποντάρουν, είναι λίγο δύσκολο να βρεθούν τα αυτοκίνητα για να παραδοθούν, λόγω προτεραιοτήτων και προβλημάτων στην παραγωγή.

Είτε αρέσει είτε όχι, φθάνουμε και πάλι στο σημείο μηδέν, από εκεί που πρέπει να γίνει μια επανεκκίνηση και επιτέλους να υπάρξει η βούληση της επίλυσης των χρόνιων προβλημάτων της αγοράς.

Κυρίως το φορολογικό.

Βεβαίως το ζήτημα είναι τι αγορά θέλουμε. Μια μικρή, όπου οι συντελεστές των έμμεσων και άμεσων φόρων θα «δείχνουν» μεγάλοι για… ψυχολογικούς λόγους ή μια μεγαλύτερη και συνεχώς αναπτυσσόμενη όπου τα πραγματικά έσοδα για το κράτος θα αυξάνονται μέσα από μειωμένους συντελεστές.

Όπως και να έχει, η αγορά αυτοκινήτου (και φυσικά και όλοι οι βασικοί κλάδοι της Οικονομίας) χρειάζονται ένα πρόγραμμα μείωσης φορολογίας. Εάν δεν μπορούν να το πουν «απόσυρση», ας το βαφτίσουν «ανακύκλωση» και όπως αλλιώς θέλουν, η ουσία είναι πώς στόχος είναι να μειωθεί μέχρι εξαλήψεως, το Τέλος Ταξινόμησης, ο φόρος Πολυτελείας και ότι άλλο ευφάνταστο προκειμένου να γεμίζει ο κρατικός κορβανάς.

Όσο περίεργο και εάν ακουστεί, μπορούν να αξιοποιηθούν και οι πόροι που είχαν βρεθεί(;), για τη διάδοση της ηλεκτροκίνησης στην Ελλάδα, τώρα που απ΄ ότι δείχνουν τα πράγματα θα πάει λίγο πιο πίσω, όπως και θέσπιση αυστηρότερων προδιαγραφών εκπομπών CO2.

Πλάτη φυσικά χρειάζεται και από τις αντιπροσωπείες, μειώνοντας όπου μπορούν τα περιθώρια κέρδους ή τέλος πάντων κάνοντάς τα πιο ελκυστικά μέσα από συνδυαστικά πακέτα υπηρεσιών.

Όπως και να έχει, ο άνθρωπος, ως ελεύθερο ον, δεν θα σταματήσει ποτέ να ταξιδεύει. Και ειδικά τώρα, που έχει ένα κάποιο σύνδρομο στέρησης. Το αυτοκίνητο ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα «μέσο ελευθερίας» για να πραγματοποιήσει τα καλύτερα ταξίδια της ζωής του. Αυτά δηλαδή που δεν έχει ακόμη κάνει…

Από αυτό μπορούμε να αντλήσουμε μια νότα αισιοδοξίας, χωρίς να πάψουμε να είμαστε ρεαλιστές…

Tweets

  • Η σταδιακή άρση των μέτρων απαγόρευσης θα προσφέρει τη δυνατότητα επίσκεψης σε κάποια έκθεση αυτοκινήτου. Όσοι πραγματικά ενδιαφέρεστε για αγορά, αξίζει να το κάνετε. Θα ανακαλύψετε «διαμαντάκια».
  • Όσο και εάν κάποιοι «προωθούν» τις διαδικτυακές πωλήσεις, αυτό είναι κάτι δύσκολο να γίνει στον τομέα του αυτοκινήτου. Πώς μπορείς να αγοράσεις κάτι, με το οποίο θα «ζεις» καθημερινά, εάν προηγουμένως δεν το έχεις καν αγγίξει;
  • Απορία: Που είναι τώρα όλη αυτή η συμπαθής συνομοταξία των influencers (ξαναρωτώ: υπάρχουν στην Ελλάδα;) Θα συνεχίσουν κάποιοι στην εποχή μ.Κ. να ποντάρουν όλα τους τα λεφτά;