Η φαρσοκωμωδία με τα τέλη κυκλοφορίας 2017

Μέρες που είναι για την  καταβολή των τελών κυκλοφορίας θυμήθηκα τις μεγαλοστομίες του τέως αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Τρ. Αλεξιάδη περί «δικαιοσύνης» αναφορικά με τις αλλαγές στη φορολόγηση και τον τρόπο υπολογισμού των τελών κυκλοφορίας για το 2017.

Η συζήτηση «σερνόταν» όλη τη χρονιά, επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο την άσχημη ψυχολογία του υποψήφιου αγοραστή, για να φθάσουμε στο μέσον του προηγούμενου μήνα, λίγο πριν ανοίξει η σχετική εφαρμογή στο TAXIS, και να πληροφορηθούμε ότι όλες οι αλλαγές που είχαν... ατύπως ανακοινωθεί, με σημαντικότερη τη διασύνδεση με το κριτήριο των εκπομπών CO2 στα ΙΧ με πρώτη άδεια κυκλοφορίας από 1/1/2008 (ισχύει από 1/11/2010), έτσι... απλά καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων λόγω τεχνικής αδυναμίας επεξεργασίας δεδομένων που διαθέτουν οι βάσεις των συναρμόδιων υπουργείων!

Αν αυτή είναι η μισή αλήθεια που ξεπερνά τα όρια του κακόγουστου αστείου, η άλλη μισή έχει να κάνει με το «κόκκινο» που άναψε η τρόικα υπό τον κίνδυνο της μείωσης των εσόδων.

Όμως η πραγματική αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το μπάχαλο σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να συμβεί σε ένα κανονικό κράτος, με κανονική κυβέρνηση και υπουργούς...

Και η πικρή αλήθεια είναι ότι, δυστυχώς, η συζήτηση με τα τέλη κυκλοφορίας θα συρθεί και τη νέα χρονιά, προκαλώντας την ίδια και χειρότερη σύγχυση.

Δηλαδή με ποιο κριτήριο θα αγοράσει ένας Έλληνας ένα καινούργιο ή ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, όταν το κράτος δεν είναι σε θέση να δεσμευθεί για το πόσα τέλη κυκλοφορίας θα πληρώσει για την επόμενη χρονιά;

Ποιο θα είναι το όριο εκπομπής CO2 που τελικά θα απαλλάσσει από την καταβολή τελών κυκλοφορίας και γιατί να επιλέξει να δώσει κάποιος ένα επιπλέον ποσό για να αγοράσει τις green τεχνολογίες ενός αυτοκινήτου προκειμένου να πληρώνει σήμερα λιγότερα τέλη, όταν αύριο δεν ξέρει τι θα ισχύει...

Κάπως έτσι κλείνει το 2016 με την ίδια ασάφεια και θολούρα που ξεκίνησε και όλοι μας θα έχουμε έναν ξεχωριστό λόγο για να μη σβηστεί ποτέ από τη μνήμη μας.

Για τη νέα χρονιά που ξεκινά ίσως να είναι η μοναδική στα τελευταία μνημονιακά χρόνια που κανείς δεν προσδοκά κάτι καλύτερο.

Έχουμε συνηθίσει τη μιζέρια. Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό...

Η αισιοδοξία μπορεί να είναι στην ανθρώπινη φύση, ωστόσο η αδυναμία που έχουμε επιδείξει ως χώρα να πάμε παρακάτω δεν αφήνει και πολλά περιθώρια.

Δείτε τι συμβαίνει στο πολιτικό σύστημα. Όλα για την καρέκλα, τα προνόμια και τον μισθό του βουλευτή, κάτι που καταγγέλλεται δημοσίως πια και από τους ίδιους τους αρχηγούς των κομμάτων.

Επιστρέφοντας στα δικά μας, το 2017 δεν θα είναι μια χρονιά «στοίχημα», ούτε «σταθμός» για την αγορά του αυτοκινήτου.

Τα πράγματα αναμένεται να κινηθούν στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο (μίζερο το χαρακτηρίζουν κάποιοι και όχι άδικα), με τα ίδια ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά.

Δυστυχώς...

Όσο και να μην το θέλεις σε πονάει όταν βλέπεις την αγορά της Πορτογαλίας, που θεωρείται ότι έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τη δική μας, να «πετάει» στις 180.000 πωλήσεις ανά έτος και εμείς εξακολουθητικά να σερνόμαστε στον πάτο.