Περιμένοντας τον επόμενο πρωθυπουργό...


Σε νέα εποχή εισέρχεται η Ελλάδα με το αποτέλεσμα των εκλογών. Πολλά τα ανοικτά μέτωπα που πρέπει να κλείσουν και ιδίως η αφαίμαξη του ιδιωτικού τομέα

Για να πληρωθούν συντάξεις, μισθοί δημοσίων και γενικά να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του το κράτος θα πρέπει να παραχθεί πλούτος και να φορολογηθεί εξορθολογισμένα, ώστε να συνεχίσει να παράγεται εδώ, στην Ελλάδα και όχι να ψάχνει πιο φιλικά φορολογικά συστήματα σε γειτονικές χώρες. Και τον πλούτο τον παράγει ο ιδιωτικός τομέας. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη των σύγχρονων κρατών που αφενός δεν ζουν με δανεικά, ούτε «εκπαιδεύουν» τους πολίτες σε επιδόματα και φρούδες ελπίδες προκειμένου να τους έχουν σε νοητική καταστολή… 

Ας δούμε τι συμβαίνει με την αγορά αυτοκινήτου που κάποτε συνεισέφερε σημαντικά στο ΑΕΠ. Κοιτάζοντας τις φετινές επιδόσεις της, επιβεβαιώθηκαν όσοι κράτησαν μικρό καλάθι για τις πωλήσεις του 2019. Από τη μία η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, από την άλλη η εξίσου παρατεταμένη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας και η υψηλή ανεργία στο δυναμικό ηλικιακά κοινό, αλλά και τα χρόνια προβλήματά της δεν επιτρέπουν να αναπτυχθεί.

Μπορεί για το 5μηνο του 2019 να υπάρχει μια αύξηση της τάξης του 5,4% (συνολικά 52.424 ταξινομήσεις) και να είναι οι Ανοιξιάτικοι μήνες που έχουν δώσει ώθηση στις πωλήσεις εν όψει και της τουριστικής περιόδου, ωστόσο δεν έχει την ίδια δυναμική με πέρσι που για το διάστημα Ιανουάριος-Μάιος του 2018 έτρεχε με άνοδο 23,7%… 

Είναι δεδομένο, πως και οι φετινές επιδόσεις είναι χαμηλές και σε καμία περίπτωση συνακόλουθες των πληθυσμιακών χαρακτηριστικών της Ελλάδας. Θεωρούμε πως ένας μέσος όρος 10.000 ταξινομήσεων μηνιαίως σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων δεν είναι δα και καμία σπουδαία επίδοση.

Για παράδειγμα  η αγορά αυτοκινήτου της Πορτογαλίας, που θεωρητικά έχει πάνω κάτω τα ίδια χαρακτηριστικά με εμάς, είναι υπερδιπλάσια.

Το αποτέλεσμα των εκλογών και η νέα κυβέρνηση εφόσον το θελήσει μπορεί να αλλάξει πολλά πράγματα, στην κατεύθυνση του κοινού και όχι του εξατομικευμένου συμφέροντος.  Πρέπει όμως πρώτα να αλλάξουμε και εμείς, ως πολίτες. 

Γιατί το Μνημόνιο 1 δεν το έφερε το ΠΑΣΟΚ ούτε το 3 ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εκείνος που τους ψήφισε, γιατί πίστεψε πώς «λεφτά υπάρχουν» του Γιωργάκη και πώς ο Αλέξης θα σκίσει τα μνημόνια, ενώ κάτι, ανάλογο, βεβαίως ισχύει και με τη ΝΔ και τον Σαμαρά. 

Tώρα η φρασεολογία έχει αλλάξει, η ουσία είναι η ίδια. Δες ποιος θέλει να υφαρπάξει την ψήφο σου, υποτιμώντας τη νοημοσύνη σου.

Τι περισσότερο έχουν συγκριτικά οι Πορτογάλοι και «τρέχουν» σε αυτούς τους ρυθμούς, διορθώνοντας τη βουτιά της περιόδου της κρίσης;

Σίγουρα όχι το συγκεκριμένο φορολογικό πλαίσιο που επί της ουσίας στέκεται σαν θηλιά στον Έλληνα πολίτη, αρχικά ως αγοραστή και μετέπειτα ως χρήστη ή και ιδιοκτήτη ενός αυτοκινήτου. Ζητήστε μια προσφορά από μια αντιπροσωπεία για ένα αυτοκίνητο για να δείτε τι φόρους θα πληρώσετε. Υπολογίστε και το μετά, στην κτήση, με τον φόρο πολυτελείας, τα τεκμήρια διαβίωσης για να δείτε τι γίνεται. Δείτε τι συμβαίνει και στα εταιρικά. Έτσι και ξεφύγεις λίγο από την αφορολόγητη κλίμακα «την έβαψες»... Την ίδια στιγμή, ήδη το κράτος-συνέταιρος σε έχει ξεζουμίσει με τον φόρο εισοδήματος, τις εισφορές προς τρίτους (και της αλληλεγγύης συμπεριλαμβανόμενης), τον ΕΝΦΙΑ και ό,τι άλλο σκαρφιστούν για να ταΐσουν τον αδηφάγο δημόσιο τομέα. Και δεν καθαρίσαμε… Ως αυτοκινητιστές έχουμε υπέρογκα κόμιστρα στα διόδια που έχουν μπει κατά πώς βόλευε τους εργολάβους και όχι με χιλιομετρική αποζημίωση, έχουμε και την υψηλότερη φορολόγηση στα καύσιμα στην Ε.Ε. Επίσης, έχουμε 24% ΦΠΑ για τα αγαθά και φυσικά έχουμε και τη μαύρη οικονομία να αντιμετωπίσουμε, αφού τα δημόσια σχολεία προτρέπουν τα παιδιά για «ιδιαίτερα», εκείνοι που νέμονται τα δημόσια νοσοκομεία θέλουν το κατιτίς τους να σε αναλάβουν ως «Επείγον», για να μην περιμένεις το ραντεβού, για μια εξέταση πρέπει να πας ιδιωτικά, αφού ο «δεν την καλύπτει το ταμείο» και πάει λέγοντας.

Κατά τα λοιπά, καμαρώνουμε που ο Έλληνας πολίτης έχει θεωρητικά πρόσβαση σε τόσα πολλά δημόσια αγαθά, που σε κάθε προεκλογική περίοδο μας τα αραδιάζουν οι πολιτικοί μας. Μας λένε για τα δημόσια σχολεία, αλλά εκείνοι στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα κολέγια, για τα δημόσια νοσοκομεία, αλλά εκείνοι, απολαμβάνουν την επικούρηση των ιδιωτικών... Θα μπορούσαν να αναφερθούν και τόσα άλλα παραδείγματα, αλλά η ουσία είναι μία:

Η Ελλάδα ήταν, είναι και παραμένει ένα κράτος με τριτοκοσμικές δομές και κρύβει τη γύμνια της πίσω από τον ευρωπαϊκό μανδύα που την περιβάλλει. Αλλιώς, τι διαφορά θα είχε, π.χ. με την γειτονική Τουρκία, όπου τα καλά «μυαλά» μεταναστεύουν αναζητώντας ίσες ευκαιρίες, τα λαϊκά στρώματα περιμένουν την κρατική ελεημοσύνη εν είδει επιδομάτων για να επιβιώσουν, το μπαχτσίσι πάει και έρχεται και οι «πασάδες» μακροημερεύουν; Καμία απολύτως...