«Geht nicht, gibt's nicht» ("To αδύνατον δεν υπάρχει)


Η ηλεκτροκίνηση ήταν γνωστή από τις απαρχές της αυτοκίνησης. Τι είναι όμως αυτό που κάνει στις μέρες μας όλες τις εταιρίες να τρέχουν βιαστικές και αγχωμένες πίσω από μπαταρίες, κιλοβατώρες και φορτιστές;

«Το αδύνατον δεν υπάρχει»  ήταν το σλόγκαν που επικράτησε στην VW τα χρόνια της παντοκρατορίας (ή πιο σωστά, δικτατορίας) του Ferdinard Piech στην VW. Και όντως, εκεί στην χρυσή δεκαετία της VW, τα πράγματα ήταν απλά: τα πάντα μπορούσαν να γίνουν, αρκεί να ικανοποιούσαν το μεγάλο αφεντικό. Αυτό ήταν που όλοι πλέον αναγνωρίζουν ότι δημιούργησε και μία στρεβλή εταιρική ηθική, όπου το αποτέλεσμα ήταν σημαντικότερο από την μέθοδο για να το φτάσεις, καθώς η απόλυσή σου απείχε μόλις μία ματιά από τον Piech.

Αυτή η εταιρική κουλτούρα  που έφερε μηχανικούς να επιλέγουν την απάτη από τον ορθό δρόμο, οδήγησε στο dieselgate, και μία  ολόκληρη βιομηχανία στα πρόθυρα της καταστροφής. Για τους περισσότερους αναλυτές αυτός ήταν και ο καταλύτης για την αναζήτηση μιας σανίδας σωτηρίας, αυτής που βρέθηκε στην ηλεκτροκίνηση. Για πολλούς η βιαστική και βεβιασμένη είσοδος σε μία νέα εποχή θυμίζει τη νοικοκυρά που ρίχνει κάτω από το ακριβό χαλί ότι δυσκολεύεται να συγυρίσει με προσοχή και τάξη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και στις εποχές που κυριαρχούσε ο Piech, αυτός ο ιεροφάντης της μηχανολογίας, ουδείς ασχολιόταν με την ηλεκτροκίνηση η οποία ήταν ήδη γνωστή από τις απαρχές της αυτοκίνησης. Το δικό του Opus Magnus ήταν το «Εinliterauto», εκείνο το φουτουριστικό αυτοκινητάκι που μπορούσε να καίει κάτω από 1 λίτρο ανά 100 χιλιόμετρα.

Μία εξίσου ενδιαφέρουσα διαπίστωση ισχύει και για την BMW. Η εταιρία που έβγαλε πρώτη σε κανονική παραγωγή πρωτοποριακά ηλεκτρικά αυτοκίνητα όπως το i3 βρίσκεται πλέον να ακολουθεί τις εξελίξεις. Διόλου τυχαίο ότι το όνομά της δεν έχει εμπλακεί σε κάποιο σκάνδαλο σκόπιμης εξαπάτησης του κοινού (όπως και των Ιαπώνων), οπότε μάλλον δεν πρόκειται για εταιρική αυτοκτονία, αλλά για σωστό προγραμματισμό σε βάθος δεκαετίας, ο οποίος όμως ανατράπηκε από την βιασύνη των υπολοίπων και το σκούπισμα των σκανδάλων κάτω από το χαλί.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η καθαρή ηλεκτροκίνηση και τα αυτοκίνητα που την εκφράζουν (αν εξαιρέσουμε το made in USA -και ότι αυτό σημαίνει- πείραμα της Tesla) είναι για μια δεκαετία τουλάχιστον μία εν πολλοίς απροετοίμαστη και πανάκριβη ιστορία υπό την ασφυκτική πίεση των απόνερων του dieselgate, των προστίμων και του μέσου όρου των ρύπων. Το βήμα που έχει πρακτικό νόημα και σχετικά άμεση και ευρεία εφαρμογή είναι τα Plug In υβριδικά, αρκεί βεβαίως να πεισθούν και οι καταναλωτές να βάζουν που και που τα αυτοκίνητα στην πρίζα και να μην κινούνται μόνο με την βενζίνη.

Και επίσης να μην ξεχάσουμε τις δεκάδες δυνατότητες που παρέχει ακόμα ο κινητήρας εσωτερικής καύσης (βλέπε την Mazda με τον Skyactive) για καθαρές αλλά και εφαρμόσιμες λύσεις. Κάτι που μάλλον θα προτιμούσε η πονηρή αλεπού ο Piech, καθώς πολύ πριν το μεσημεριανό του μήλο θα είχε «καθαρίσει» εκείνον που θα του έλεγε ότι αν το ατυχέστατο πνευματικό του τέκνο, το Phaethon είχε γίνει ηλεκτρικό, όλα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά.