Ηλεκτρικό αυτοκίνητο; Ευχαριστώ δεν θα πάρω!


Το μέλλον σίγουρα έρχεται με ορμή να αλλάξει τα πάντα. Αρκεί να φθάσει η μπαλαντέζα της υπομονής...

Να δηλώσω ευθύς εξ' αρχής φανατικός λάτρης της τεχνολογίας και των επιστημών. Οτιδήποτε έρχεται να αλλάξει τα πράγματα και να ανοίξει νέους δρόμους στη ζωή μας, με βρίσκει σύμφωνο, συνήθως χωρίς δεύτερη σκέψη. Και είμαι φανατικός πολέμιος κάθε αντίληψης που ξεκινάει με την βαρύγδουπη φράση "εκείνα τα χρόνια τα παλιά" , και διάφορα σακχαρόπηκτα νοσταλγίας, με φλούδες μανταρίνια στα μάτια να πονάς.

Σε ένα μόνο πράγμα έχω φάει σκάλωμα. Και αυτό είναι τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Ή μάλλον η πρεμούρα όλων να μας πείσουν ότι τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα δεν είναι μια υπόθεση ενός μακρινού μέλλοντος, αλλά ότι είναι ήδη εδώ, έτοιμα να μας προσφέρουν ένα πιο οικολογικό και οικονομικό μέλλον. Είναι όμως έτσι;

Δεν θα σας ζαλίσω με όλα όσα διαβάζετε για πολλά και θέματα που ανακύπτουν κάθε λίγο και λιγάκι με την ηλεκτροκίνηση. Δεν θα σας μιλήσω για θέματα τεχνολογίας, μάρκετινγκ και πάσης φύσεως μελλοντολογική παραφιλολογία. Θα σας μιλήσω από την πλευρά του απλού χρήστη του σήμερα. Του ιδιοκτήτη ενός ηλεκτρικού μοντέλου στην Ελλάδα του 2018. Δεν έχει σημασία για ποιο μοντέλο μιλάω. Όλα λίγο πολύ έχουν τα ίδια κουσούρια. Με το κυριότερο ότι δεν μιλάμε για αυτοκίνητα, αλλά για αυτο-ακίνητα.

Η συμβίωση με ένα ηλεκτροκίνητο μοντέλο επί μία εβδομάδα που κρατά μια τυπική δοκιμή στο περιοδικό, είναι για όλους μας ένα πραγματικό μαρτύριο. Στην ουσία δεν πρόκειται για δοκιμή του αυτοκινήτου, αλλά για δοκιμή του νευρικού συστήματος του οδηγού του. Ο οποίος μάλλον δεν πρέπει πλέον να ονομάζεται “οδηγός”, αλλά ο Όσιος Ηλεκτροκίνητος, ο μαρτυρήσας στην άνοδο της Κηφισίας.

Σε ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο στην Αθήνα του 2018 δεν οδηγείς. Απλά προσεύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος, χωρίς περιπέτειες και απρόοπτα. Και η 220V Iθάκη σου, όσο πιο κοντά γίνεται. Φεύγεις από το γραφείο ή το σπίτι και νιώθεις σαν πρωταγωνιστής ενός οδηγικού Survivor, που ποτέ δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί και σε ποια στιγμή θα πέσουν οι τίτλοι τέλους (της μπαταρίας). Στο μεσοδιάστημα, το μόνο που κοιτάς είναι το παιχνίδι με την αυτονομία στον πίνακα οργάνων, περνάς την ώρα σου με το Pac-Man με τα χιλιόμετρα να καταπίνουν τα led-άκια της μπαταρίας, παρακαλώντας να μην σου τύχει κάτι έκτακτο και χτυπήσει "Amber Alert" σε γνωστούς και φίλους να σε μαζέψουν από τη μέση του πουθενά..

Το θέμα είναι ότι εδώ δεν έχουμε ακόμα κάποια ώριμη τεχνολογία. Στην ουσία μιλάμε για ένα εν εξελίξει πείραμα ευρείας κλίμακας, το οποίο γίνεται όμως με πραγματικούς οδηγούς, και σε πραγματικές συνθήκες. Και μιλάμε επίσης για μία εντελώς νέα προσέγγιση στην έννοια της οδήγησης και της χρήσης του αυτοκινήτου. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, της μη-χρήσης του αυτοκινήτου.

Αν η ζωή σου δεν είναι τόσο τακτοποιημένη σε αυστηρά κουτάκια χώρου, χρόνου και υποχρεώσεων, τότε δεν έχεις καμία ελπίδα να συμβιώσεις χωρίς άγχος με ένα ηλεκτρικό μοντέλο Με πραγματικές αυτονομίες της τάξης των 100-120 χιλιομέτρων, και χρόνους φόρτισης κάτι ξεγυρισμένα 10ωρα, στην ουσία αντί για ένα μέσο μετακίνησης, έχεις δεμένη στα πόδια σου μια βαριά μεταλλική σφαίρα που σέρνεις σαν αλυσοδέσμιος στο δήθεν οικολογικό σου μέλλον.

Τα πάντα θα πρέπει να έχουν προγραμματιστεί από την ώρα που θα μπεις στο όχημα: να έχει βρεθεί η διαδρομή με τις λιγότερες υψομετρικές διαφορές, να έχει προβλεφθεί η κίνηση, να μην πατάς το γκάζι, να μην ανασαίνεις, να μην ζεσταίνεσαι (τι το θες τον κλιματισμό;), να μην κάνεις τούτο, να μην κάνεις το άλλο. Και μόνο αυτό επιτρέπεται: να φρενάρεις, όσο πιο πολύ να φρενάρεις! Το λες οδήγηση; Όχι δεν το λες.

Σε μία πόλη σαν την Αθήνα, που η πλειοψηφία των κατοίκων της ζει σε διαμερίσματα, είναι μάλλον ουτοπικό να θεωρεί κανείς ότι θα δει μεγάλες στιγμές της ηλεκτροκίνησης πριν περάσει τουλάχιστον μια δεκαετία (και βάλε). Ακόμα και όσοι έχουν θέση σε πυλωτή, και έχουν την έμπνευση να απλώσουν την μπαλαντέζα να φορτίσουν το plug in τους, αντιμετωπίζονται από τους υπόλοιπους ενοίκους και τον διαχειριστή ως ύποπτοι καταχραστές της μισής παραγωγής της ΔΕΗ. Και δεν θέλω να σκεφτώ τι θα μπορούσε να γίνει σε μία γενική συνέλευση πολυκατοικίας, όταν όλοι θα αρχίσουν να μπερδεύουν τις πρίζες τους, σε έναν λαό που προτιμά να ψοφήσει η μπαλαντέζα του γείτονα παρά να φορτίσει η δική τους μπαταρία γρήγορα.

Όχι, προφανώς και δεν είμαι εναντίον των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, όταν αυτά θα είναι έτοιμα. Όταν δηλαδή θα μπορούν να φορτίζουν μέσα σε ελάχιστο χρόνο (όσο κρατάει ο ανεφοδιασμός στο βενζινάδικο ας πούμε) σε ένα ευρύ δίκτυο ταχυφορτιστών, θα μπορούν κάνουν πολλά χιλιόμετρα με μία φόρτιση και χωρίς περιορισμούς στον τρόπο οδήγησης, και δεν θα μετατρέπουν την βόλτα σε κυνήγι των Volt.

Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή, και έτσι όπως έχουν τα πράγματα, στην Ελλάδα του 2018, ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο είναι ένα τεχνολογικό “μαρτύριο” που θέλει σκέψη και σύνεση για να μπει στην καθημερινότητά μας. Οι επίσημες στατιστικές μάλιστα είναι απογοητευτικές: μόλις 2.500 ηλεκτρικά θα κυκλοφορούν στην Ελλάδα το 2020 και κοντά στα 15.000 το 2030.

Τα νούμερα αυτά μας προσγειώνουν σε μία πραγματικότητα που όσο και αν προβληματίζει τους θιασώτες των νέων τεχνολογιών (μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων), στην πράξη δείχνει την δυσκολία εφαρμογής της σε μια χώρα που χρειάζεται μήνες επί μηνών για το πιο απλό: Να λειτουργήσει, για παράδειγμα, τα μηχανήματα των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας. Τα μεταξωτά ηλεκτρικά θέλουν και επιδέξιες πρίζες. Και μέχρι να τα αποκτήσουμε όλα αυτά, όσο και να προσπαθείτε να με πείσετε, απελθέτω απ' εμού το ηλεκτρικόν ποτήριον τούτο.