Ο καθρέφτης που (δεν) άλλαξε την αυτοκινητοβιομηχανία

Η δεκαετία του 90 έμοιαζε κάπως με ένα επεισόδιο από τα "Φιλαράκια": βαρετή, προβλέψιμη, με ψεύτικα γέλια και βιαστικά μακιγιαρισμένη για το blind date με το millenium. Το ίδιο συνέβαινε και με την αυτοκινητοβιομηχανία: μία μεταβατική δεκαετία, με ελάχιστες καλές ιδέες (RAV4 το λένε). Και πανταχού παρόν εκείνο το άγχος για το πόσα αρχεία θα χαθούν με την αλλαγή του λειτουργικού συστήματος που ερχόταν στην σχεδίαση και στην παραγωγή του αυτοκινήτου.

Το Opel Vectra δεύτερης γενιάς, του 1995, ήταν από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της νεολιθικής εποχής. Επρόκειτο για την επιτομή της  βιομηχανικής  υπνηλίας τόσο σε σχεδίασή όσο και στην μηχανολογική του συγκρότηση.  Το αυτοκίνητο ήταν τόσο βαρετό σαν να κάνεις μάθημα Λατινικών σε άδεια αίθουσα των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Μετσόβειου τον Δεκαπενταύγουστο.

Ο Clarkson σ' εκείνο το μυθικό εξάλεπτο review είχε πει ότι έμοιαζε σαν να οδηγείς έναν φούρνο μικροκυμάτων, και ότι είχε σχεδιαστεί σε κάποιο διάλειμμα μιας επιτροπής  που μισούσε τα αυτοκίνητα. Πούλησε καλά πάντως στον μέσο Fritz αλλά και σε ταξί στην Ελλάδα,  έχοντας -για να είμαστε δίκαιοι- απέναντί του εξίσου ή και ακόμα πιο βαρετά ασήμαντα sedan αλλά και το Mondeo (πάντα θα υπάρχει ένα Mondeo απέναντι).

Κάτι πάνω του όμως είχε ξεφύγει από αυτή την νομοτέλεια της σχεδιαστικής διασωλήνωσης. Ήταν οι πλευρικοί του καθρέπτες, που ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα είναι σαν να βάζεις έναν πίνακα του Καντίνσκι μέσα στην Ιερά Μητρόπολη των Αθηνών. Ξαφνικά, πάνω σε ένα αυτοκίνητο που έμοιαζε με αισθητικό και μηχανολογικό Xanax, ξεπετάγονται με μοναδική αυθάδεια δύο σύγχρονα γλυπτά, τόσο άσχετα με το υπόλοιπο αμάξωμα που σε έκαναν να απορείς από που ξέφυγαν.

Έμοιαζε σαν και εκείνη η επιτροπή που λέγαμε πιο πάνω να ξέχασε να βάλει καθρέφτες (λογικό ακούγεται...) και ακριβώς την τελευταία στιγμή λίγο πριν ανάψουν τα φώτα στην Φρανκφούρτη έφεραν έναν χαρισματικό εκπαιδευόμενο από το τμήμα σχεδιασμού, πήραν ότι βρήκαν έτοιμο μπροστά τους, το κόλλησαν όπως όπως και "Das ist ΟΚ". Το καινοφανές σχήμα τους και ο τρόπος που έδεναν (ή δεν έδεναν...) με το υπόλοιπο αμάξωμα παραμένουν ακόμα και σήμερα ένα από τα ανεξήγητα μυστήρια της αυτοκινητοβιομηχανίας , έχοντας κερδίσει επάξια μία θέση στις μικρές αταξίες του βιομηχανικού design που άφησαν ιστορία.

Από τότε πέρασαν 25 χρόνια, το Σύμπαν έχει ξεγράψει εκείνο το Vectra Β. Το ίδιο και η Opel που πλέον έχει βρει τον τρόπο να κάνει το σωστό και στην σωστή ώρα. Όμως οι καθρέπτες εκείνου του αυτοκινήτου  εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να υπενθυμίζουν σε όλους μας ότι αρκεί μία μικρή παρασπονδία στην ευταξία των βολεμένων για να μείνει ένα σημάδι ανθρώπινης παρουσίας και έμπνευσης πάνω σε έναν νεκρό πλανήτη άγονης λαμαρίνας.

Μπορεί ο καθρέπτης του Vectra να μην έδειξε προς την ανάποδη κατεύθυνση, να μην άλλαξε την ιστορία του μοντέλου. Όμως παραμένει μία από τις πιο χαριτωμένες αυτοκινητικές αταξίες της δεκαετίας του 90. Όπως ακριβώς ο χαλαρός Dude από τον μεγάλο (τρισμέγιστο) Λεμπόφσκι και το άδικα λερωμένο χαλί του που έκλεισε μέσα σε ένα μοναδικό coolness τα 90's των νευρωτικά αγχωμένων "Friends".