Τα κουκούτσια των infotainment


Καλή η τεχνολογία αλλά ένα μικρό, απλό κουμπί θα μπορούσε να κάνει την ζωή μας πολύ πιο εύκολη στα σύγχρονα αυτοκίνητα. 

«Τρώγε την πρόοδο με τα φλούδια και τα κουκούτσια της» έγραφε ο Eλύτης έχοντας μια μάλλον ρομαντική διάθεση απέναντι στις οθόνες αφής ενός γερμανικού σεντάν που προφανώς ποτέ φαντάστηκε ότι θα έβρισκε μπροστά της η «Μαρία Νεφέλη» του. Ρομαντική διάθεση που απουσιάζει παντελώς ντάλα μεσημέρι καλοκαιριού σε παράδρομο της Λεωφόρου Πεντέλης, όταν χωρίς καθόλου ποιητική διάθεση προσπαθείς να διεκπεραιώσεις μία από τις πιο απλές διαδικασίες στην εξελικτική πορεία του Homo Sapiens: να αλλάξεις σταθμό στο ραδιόφωνο άμεσα και γρήγορα και όπως εσύ γουστάρεις, με ένα μόνο κουμπάκι. Μάταιο. Αδύνατο. Ακατόρθωτο.

Είναι σίγουρο πια και δεν χωρά αμφισβήτηση: Υπάρχει σε εξέλιξη μία διεθνής συνωμοσία η οποία θέλει να εξοβελίσει αυτό το ασήμαντο κουμπάκι από το αυτοκίνητο και να κάνει αυτή την απλή ανθρώπινη δραστηριότητα βασανιστικά περίπλοκη. Εκείνη η παλιά ιεροτελεστία με την βελόνα να μετακινείται μέσα σε ένα ημιφωτισμένο καντράν από το 88 στο 108 και τα ατέλειωτα παράσιτα έχει πια χαθεί μέσα σε ένα ηλεκτρονικό λαβύρινθο, μέσα στον οποίο μπαίνεις θέλοντας και μη και δεν μπορείς να βγεις παρά μόνο σιχτιρίζοντας.

Ο ένας σου ζητάει να γράψεις με το δάχτυλο τη συχνότητα του σταθμού πάνω σε μία από τις οθόνες που έχει σκορπίσει παντού στο ταμπλό ζητώντας σου να είσαι καλλιγράφος την ίδια ώρα που οδηγείς. Ο άλλος θέλει να τον περάσεις πάνω σε ένα αριθμητικό πληκτρολόγιο στην άλλη άκρη του ταμπλό, χωρίς να βάλεις κόμμα ή τελεία, και χωρίς να πάρεις τα μάτια σου από τον δρόμο. Ο τρίτος σου ζητάει να του το πεις φωναχτά και το μόνο που καταφέρνει μετά από ώρα, μέσα σε μία greekglish πανδαισία και πάσης φύσεως γενετήσιες γαλλικές προσφωνήσεις, είναι να συντονιστεί με τον Mάριο τον Blackman (ναι, για τις ανάγκες του ρεπορτάζ το είδαμε και αυτό, η Φιλιώ Πυργάκη και το κλαρίνο του Κοκόνη αποδείχτηκαν οι αγαπημένοι του πολυτελούς γερμανικού σεντάν).

Ο άλλος σου ζητάει να πατήσεις το μεγάλο κουμπί, να ανοίξει το μενού, να ανοίξεις το μέσα μενού, όπου μέσα του -φευ- είναι μόνο  οι σταθμοί της επιλογής, για την χειροκίνητη αναζήτηση πατήστε στο άλλο μενού, που μέσα υπάρχει ένα άλλο μενού, και μετά έχει ο Θεός του Κινέζου κομπιουτερά αν θα προλάβεις τον Τράγκα στην κορύφωσή του και όχι πριν το διάλειμμα για το προσταλίβ.

Και όλοι μαζί με διαφορετικό τρόπο (η συνωμοσία που σας έλεγα...), με άλλα γραφικά, με άλλα κουμπιά στο ταμπλό ή το τιμόνι, ή με αφή ή με κουμπιά και αφή, ή με φωνή και κουμπιά και αφή (και ελληνοχριστιανικά «καντήλια» μέχρι να βγάλεις άκρη...). Αισθάνεσαι σαν να περνάς μια ιερά εξέταση του IQ σου, ένα μαρτύριο αντοχής του νευρικού σου συστήματος και μια δοκιμασία των φιλοσοφικών κατακτήσεων της ελεύθερης ανθρώπινης βούλησης.

Και εσύ τι ζητάς;. Να σε αφήσουν όλα αυτά τα συστήματα και οι οθόνες να βρεις τον σταθμό σου σέρνοντας με ένα κουμπάκι την «βελόνα» πάνω στην μπάντα των FM. Όχι για λόγους νοσταλγίας. Ούτε για εκείνο το στοιχείο της έκπληξης να έχεις ξεκινήσει για αλλού και σε άλλο σταθμό να καταλήγεις, στοιχείο τόσο ταιριαστό με παλαιότερες πιο ανέμελες εποχές της αυτοκίνησης. Την θέλουμε την πρόοδο, με τα κουκούτσια της και την ξινή της την φλούδα. Μόνο ένα κουμπάκι θα μπορούσε να μείνει χωρίς να το πειράξει κανείς; Ένα τόσο δα κουμπάκι, εταιρίεεεεεες μου!