3/3/2020
Κοιτάζεις γύρω σου και προσπαθείς να κρατήσεις σημειώσεις σε ένα μικρό μπλοκάκι την ίδια στιγμή που η πιτσιρικαρία του πλανήτη έχει αλλάξει όλους τους κώδικες επικοινωνίας. Και προσπαθείς να καταλάβεις πώς θα είναι αυτός εδώ ο μάταιος κόσμος μετά από 20 χρόνια, αν δεν έχεις αποδημήσει. Γυρίζεις πίσω.
Το 2000 μοιάζει τόσο μακρινό και άγνωστο.
Η Ελλάδα είχε ακόμα ΠΑΣΟΚ και το millenium έμπαινε με τον φόβο του Ιού και το αναποδογυρισμένο τραπέζι ενός έγκλειστου με το όνομα Τσάκας. Στο ίντερνετ μπαίναμε με dial-up, παίζαμε ακόμα με το φιδάκι στις «παντόφλες» της Nokia και λέξεις όπως Facebook, Twitter ή YouTube δεν είχαν ακόμα κάνει την εμφάνισή τους. Στις δύο δεκαετίες που πέρασαν έχεις την αίσθηση ότι κάποιος μας έσπρωξε σε ένα bungee jumping της ανθρώπινης εξέλιξης.
«Στο ίντερνετ μπαίναμε με dial-up, παίζαμε ακόμα με το φιδάκι στις ‘’παντόφλες" της Nokia»
Κρατάω σημειώσεις σε μπλοκάκι, όταν όλα γύρω μου ελέγχονται και «συνομιλούν» με χειρονομίες, φωνητικές εντολές και τεχνητές νοημοσύνες. Διαβάζω το εξαιρετικό άρθρο του καθηγητή κ. Διομήδη Σπινέλλη για την έκπτωση της γραφής ως format ανθρώπινης επικοινωνίας, σκαλίζω κάτω από τα pixels των 8Κ οθονών, θυμάμαι την αγωνία του Φρόϊντ «όπου και να πάω, έχουν ήδη πάει οι ποιητές», έρχεται πάλι ο Τ.Σ. Έλιοτ στην εξαίρετη μετάφραση του Χάρη Βλαβιανού: «Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος / είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μέλλοντα χρόνο / και ο μέλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο». Mόνον η ποίηση, λοιπόν._Παναγιώτης Τριτάρης
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
