Το... σοκ της πρώτης γρατζουνιάς και πώς θα το αποφύγετε!

Αν θέλετε την άποψή μου, η πρώτη γρατζουνιά είναι ίσως και η πιο καθοριστική στιγμή της κατοχής ενός αυτοκινήτου. Είναι εκεί που το μεταλλικό αντικείμενο φεύγει από την σφαίρα του φαντασιακού και προσγειώνεται στην άτεγκτη πραγματικότητα του πεζοδρομίου. Παύει να είναι το αψεγάδιαστο λαμπερό αντικείμενο του πόθου -και το καμάρι των τραπεζικών δόσεων- και γίνεται ένα ακόμα σημαδεμένο και ανώνυμο αντικείμενο μιας καθημερινής χρήσης. Όλοι το έχουμε ζήσει. Ασχέτως πόσο ταπεινό είναι το αυτοκίνητό μας (αν και όσο πιο ταπεινό, αντιστρόφως ανάλογη είναι και η σημασία της πρώτης γρατζουνιάς, κανόνας!). Η πρώτη αυτή γρατζουνιά είναι σχεδόν πάντα μικρή, σε σημείο που πρέπει να σκύψεις για να την ανακαλύψεις, είναι εύκολα επισκευάσιμη, όμως είναι αβάσταχτη και τραυματική εμπειρία.

Θα συνοδεύει για πάντα τον ιδιοκτήτη όπως ένα τατουάζ και δύσκολα θα την ξεχάσει, γιατί ήταν αυτή που τον έφερε στην θνητότητα των ονείρων του.

Η πρώτη γρατζουνιά έχει μία μοναδική ιδιότητα: κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει από αυτήν. Είναι τόσο σίγουρη και ακατανόητη όσο η εφορία και ο θάνατος. Και όσο πιο προσεκτικός είσαι και όσο πιο «ψείρας» τόσο πιο γρήγορα θα έρθει να σου χτυπήσει την πόρτα (κανόνας και αυτός!). Η -συνήθως δύσκολη- συμφιλίωση με την πρώτη γρατζουνιά είναι και μια ένδειξη ωρίμανσης της σχέσης με το αυτοκίνητο, από τον παράφορο έρωτα στην καθημερινότητα του γάμου. Η πρώτη γρατζουνιά είναι ξεχωριστή, γιατί θα ακολουθήσει η δεύτερη (τώρα πια ξέρεις...), η τρίτη (όλα καλά...) και πολλές ακόμα, με ευθύνη του ίδιου οδηγού ή του ντελιβερά που πηγαίνει ανάποδα. Η πρώτη γρατζουνιά είναι, εν τέλει, μία πράξη απελευθέρωσης: Το αυτοκίνητο είναι ένα εργαλείο απόλαυσης (και φόρων) και όχι η απόλαυση του εργαλείου. Μετά από χρόνια -και έχοντας μεσολαβήσει το πρώτο τρακάρισμα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία- εκείνη η πρώτη γρατζουνιά είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του αυτοκινήτου και της ζωής του ιδιοκτήτη. Μία μικρή ατέλεια από αυτές που κάνουν σημαντικά τα ανθρώπινα έργα και πάρεργα. Σκέφτομαι ότι ίσως θα ήταν λογικό να διατίθεται κάτι σαν έξτρα εξοπλισμός: Όταν μας δίνουν το κλειδί στην αντιπροσωπεία να μας παρέχουν και τα εργαλεία για την πρώτη -εργοστασιακή- γρατζουνιά. Θα γλιτώναμε ημέρες νεύρων και μάταιου ψυχαναγκασμού ετών. Όμως -φευ!- θα χανόταν όλο αυτό το σασπένς, η γλυκιά σπουδή στην φθορά, στο αναπάντεχο της μοίρας. Και μαζί όλη αυτή η μεταφυσική διάσταση μιας τόσο δα μικρής αταξίας του Σύμπαντος πάνω σε μόλις πέντε-έξι πόντους ξυσμένο χρώμα. Γι αυτό χαρείτε όσο μπορείτε την πρώτη γρατζουνιά σας. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα έχετε δεύτερη ευκαιρία.