Υπάρχει φιλότιμο;

Μία λέξη που δεν έχει όμοιά της σε άλλη γλώσσα του πλανήτη. Και έχει και το μοναδικό προνόμιο να μην μπορεί ούτε καν να μεταφραστεί. Η λέξη «φιλότιμο» είναι ένα ιερό τοτέμ της ανωτερότητας της φυλής μας. Μία απόδειξη ότι όσα και αν έχουν καταφέρει στην πορεία των αιώνων κάτι βελανιδοφάγοι της Δύσης, ποτέ δεν θα καταφέρουν να αγγίζουν το μεγαλείο αυτής της αποκλειστικά δικής μας λέξης.

Η λέξη «φιλότιμο» είναι εδώ και καιρό ένα βολικό εθνικό εμβόλιο για ένα διαταραγμένο συλλογικό θυμικό. 

Βέβαια, οι αρχαίοι που την πρωτοέβαλαν στα γραφτά τους προσέδιδαν και κάτι ειρωνικό στη σημασία της λέξης, δεν ήταν πάντα κάτι καλό ως έννοια. Αυτό προφανώς αντιλήφθηκαν κάτι τυχάρπαστοι προτεστάντες και καθολικοί και έφτιαξαν κράτη όπου -για παράδειγμα-  η προσέλευση στην εργασία ενός εκάστου είναι κάτι αυτονόητο και με συγκεκριμένους όρους που προκύπτουν από τη σύμβαση την οποία έχει κάνει και δεσμεύει τον ίδιο αλλά και τον εργοδότη του, με στόχο την πρόοδο της κοινωνίας.

Στην Ελλάδα για να γίνει αυτό υπάρχει το φιλότιμο ή -και εν παραλλήλω- το κρατικό επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία. Το φιλότιμο είναι, εδώ και καιρό, ένα βολικό εθνικό εμβόλιο. Όχι για τον κορωνοϊό. Αλλά για ένα διαταραγμένο συλλογικό θυμικό που κοιτάζεται στον καθρέφτη των καιρών και δεν του αρέσει τίποτα από αυτό που βλέπει.

Για τον Έλληνα του 2020, που μάχεται μέχρις εσχάτων τη μάσκα έχοντας ο ίδιος γυρίσει τίγκα στον Covid-19 και τις θεωρίες συνωμοσίας από τα μπιτσόμπαρα, το φιλότιμο δεν είναι κάτι παραπάνω από φιλαυτία και φιλοτομαρισμός.

Και αυτές οι λέξεις μάλλον μεταφράζονται σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.