ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ: Γιατί το success story των γηπέδων δεν έχει αντίκρισμα στην πολιτική;


  • 8/1/2014

Μάθετε (από την) μπαλίτσα, άρχοντες...
Κάποτε, η «ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής» ήταν φράση ταμπού. Η νομενκλατούρα του καθωσπρεπισμού είχε πείσει την κοινή γνώμη ότι η πολιτική αποτελούσε κορυφαία δραστηριότητα, χαρακτηρίζοντας την μπάλα χόμπι της λουμπεναρίας. Αυτή ήταν η πολιτικά ορθή προσέγγιση όσων συνέχεαν τη μόρφωση με την καλλιέργεια και τα κοστούμια με τη σοβαρότητα. Δεκαετίες αργότερα, η χώρα που διαχειρίστηκαν οι φωστήρες της πολιτικής (των επιστημών και των γραμμάτων ντε) μοιάζει με άνυδρο ίσωμα. Αντίθετα, η μπαλίτσα του πόπολου πιστώνεται το μόνο success story που μπορεί να ξεστομίσει κανείς χωρίς να προκαλέσει χαχανητά: την Εθνική ομάδα. Η διαπίστωση, βεβαίως, γεννά εύλογα την απορία: Πώς είναι δυνατόν το ποδόσφαιρο, που διακατέχεται από στρεβλώσεις ίδιες με αυτές της πολιτικής, να πετυχαίνει διαρκείς υπερβάσεις, ενώ η πτωχή Ελλάς γίνεται ολοένα και πτωχότερη; Πώς γίνεται το σπορ των κυκλωμάτων, της ομερτά και των φαλιρισμένων ΠΑΕ να λειτουργεί σαν «θερμοκήπιο» μιας ονειρεμένης Εθνικής, όταν η πολιτική των εκλεγμένων και των πτυχιούχων τροφοδοτεί διαρκώς τη χώρα με φιάσκα; Η απάντηση βρίσκεται στα χαρακτηριστικά του ποδοσφαίρου, τα οποία παλαιότερα συνιστούσαν αιτίες υποτίμησης των οπαδών του: στα άγρια ένστικτα, στην έκκριση αδρεναλίνης, στην πρωτόγονη ένταση. Φυσικά και στην ομαδικότητα, βασικό συστατικό κάθε επιτυχημένης προσπάθειας στα γήπεδα. Δηλαδή ό,τι λείπει από την πολιτική. Εκεί, η ομοψυχία είναι άγνωστη λέξη, είτε επειδή οι ιδεολογικές διαφορές οξύνονται ακόμη περισσότερο σε καιρό κρίσης είτε διότι το μικροκομματικό συμφέρον δεν αφήνει ποτέ χώρο στο εθνικό. Το δίδαγμα μοιάζει απλοϊκό, όμως έχει την αξία του: Success story σε αυτήν τη χώρα δύσκολα θα υπάρξει με μονοκομματικές ή ιδεολογικά μονόπαντες λογικές. Ακόμα και αν η σημερινή κυβέρνηση (ή μια μελλοντική) βρει τη μαγική συνταγή για έξοδο από την κρίση, όσο θα υπάρχουν εμμονικά αντίρροπες πολιτικές δυνάμεις, τότε το όποιο «success» θα είναι «story» επιστημονικής φαντασίας. Η άλλοτε δαιμονοποιημένη «ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής» ίσως κρύβει το μυστικό της επιτυχίας...
MOTO
«Πώς είναι δυνατόν το ποδόσφαιρο, που διακατέχεται από στρεβλώσεις ίδιες με αυτές της πολιτικής, να πετυχαίνει διαρκείς υπερβάσεις, ενώ η πτωχή Ελλάς γίνεται ολοένα και πτωχότερη;»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ


Είναι δυνατόν η Εθνική ομάδα μιας «άμπαλης» χώρας να βρίσκεται σε μόνιμο οίστρο;
Ακριβείς αναλογίες μεταξύ κοινωνίας και ποδοσφαίρου, βεβαίως, δεν υπάρχουν. Και είναι ίσως υπεραπλουστευτικό να ψάχνει κανείς τι είναι αυτό που κάνουμε «καλά» τα τελευταία 20 χρόνια στο ποδόσφαιρο και αδυνατούμε να αντιγράψουμε στη χώρα.
Σίγουρα όμως μας λείπουν δύο πράγματα:
Πρώτον: Αυτογνωσία
Στην μπάλα η χρεοκοπία δεν κρύβεται. Πολύ πριν εγκατασταθεί στον πάγκο της Εθνικής η «τρόικα Ρεχάγκελ», οι Ελληνες είχαμε καταλάβει την ποδοσφαιρική μας χρεοκοπία. Τη θυμόμαστε στις ηρωικές δεκαετίες του '60 και του '70 όταν, παρά τους Δομάζο, Παπαϊωάννου, Κούδα και Σιδέρη, οι τεσσάρες έπεφταν... βροχή.
Τη διαπιστώναμε στην απαξιωμένη δεκαετία του '80, όταν ο Χρήστος Αρχοντίδης έφτανε να πανηγυρίζει έως εάν διά Χριστόν Σαλός ένα κάποιο 0-0 μέσα στο Γουέμπλεϊ.
Τη βιώσαμε ακόμη και στο Μουντιάλ του ’94, συνειδητοποιώντας οριστικά ότι το «Γιούτσο» έμπαινε, αλλά δεν... έβγαινε.
Στην κοινωνία, αντιθέτως, η χρεοκοπία γίνεται αντιληπτή μόνο όταν ξεπουλήσεις το Cayenne. Δεκαετίες δανεικών, σπατάλης και κακοδιαχείρισης αντί να προκαλούν ντροπή, συνεθλίβησαν ανάμεσα στη φανφάρα της τριτοκοσμικής Αλλαγής, στον κρωγμό της Ισχυρής Ελλάδας και στη φαιδρότητα της Επανίδρυσης του Κράτους.
Δεύτερον: Οχι άλλη τρόικα
Η τρόικα του Οτο ήρθε εδώ μόνο για να βοηθήσει. Διότι η άλλη τρόικα, η κανονική, μας ήρθε, κατόπιν σχετικής... αιτήσεως, φορτωμένη μπόλικο χρήμα, αφενός για να μην αποκτήσουμε εν μία νυκτί τα φαινοτυπικά χαρακτηριστικά της Σοβιετίας (ουρές στα καταστήματα, δελτία διανομής τροφίμων κ.λπ.),  αφετέρου όμως για να επιβάλει διά φραγγελλίου την οικονομική ορθοδοξία του ευρώ. Να αποδείξει ότι μια ιδανική (γερμανική) νομισματική περιοχή μπορεί να λειτουργεί και in vitro και in vivo.
Αυτό που κατάφερε ήταν να τιμωρήσει όσους κάτι παράγουν σε τούτο τον έρμο τόπο, να διατηρήσει στο απυρόβλητο το παρασιτικό Δημόσιο, να κάνει λαϊκούς ήρωες κάτι αστοιχείωτους τελάληδες του λαϊκισμού και να «πυρώσει» τους μαύρους «καράφλες. Καράφλες απ’ έξω μα κι από μέσα».
MOTO
«Στην μπάλα η χρεοκοπία δεν κρύβεται. Πολύ πριν εγκατασταθεί στον πάγκο της Εθνικής η «τρόικα Ρεχάγκελ», οι Ελληνες είχαμε καταλάβει την ποδοσφαιρική μας χρεοκοπία».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΟΔΟΠΟΥΛΟΣ

Aκούστε τους ΤΡΟΪΚΑΝΟΥΣ κάθε μέρα 16:00-17:00 στον Sentra FM 103,3