FIAT Panda 100 HP: Panda... σαν Aλλοτε

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ,

ΦΩΤ.: ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

Ένα μικρό με 100 ίππους δείχνει να ξαναχτίζει τα θεμέλια που θα στεγάσουν τον τσαμπουκά τον οποίο λόγω οικονομικών προβλημάτων τα τελευταία χρόνια είχε χάσει η FIAT.Μη μου πείτε ότι έχουν διαγραφεί από τη μνήμη σας οι εκδόσεις Abarth. Ναι! Εκείνες λέω, με σήμα το σκορπιό. Δεν πιστεύω να ξεχάσατε το εκπληκτικό FIAT Coupé. Πάντως, είμαι σίγουρος ότι δεν έχετε ξεχάσει (και πώς θα γινόταν αυτό, εφόσον κυκλοφορούν πάρα πολλά ακόμη) το Punto GT, Cinquecento Sporting που αποτελούσαν μέχρι πρόσφατα συνώνυμο του νεανικού πάθους για την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία.

Ενός πάθους που εκφραζόταν μέσα από το γνώριμο ιταλικό τσαμπουκά που έβαζε πολλούς «Δαβίδ» απέναντι σε «Γολιάθ» της εποχής. Ο τσαμπουκάς, βέβαια, χάθηκε τα τελευταία χρόνια μέσα στις «φλόγες» των οικονομικών προβλημάτων και τον αγώνα για την επιβίωση.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για να καταλάβουμε πόσο πίσω πάει η βαλίτσα με τη συγκεκριμένη αυτοκινητοβιομηχανία στις έξυπνες μικρές μεταλλικές δημιουργίες και όχι μόνο. Το θρυλικό πλέον 500αράκι του 1948 (μέσα στο 2007 θα δούμε και την αναβίωσή του) έδωσε τη θέση του στο 600 του 1955 και λίγο αργότερα εμφανίζεται το αγριεμένο 750. Το 1968 είναι η σειρά του 850 sport και έπειτα από πέντε χρόνια εμφανίζεται το 126. Εκείνη την εποχή έρχεται και το 127, το οποίο μεταξύ άλλων διαθέτει και έναν εξαιρετικό 1.300άρη κινητήρα με 71 ίππους.

Παράλληλα, η Abarth «μετάγγιζε δηλητήριο» σε κάθε μικρό ιταλικό τετράτροχο που περνούσε από τη γραμμή παραγωγής. Το 1980 εμφανίζεται το Panda, που ?παρότι ήταν εξαιρετικά λιτό σε σχεδίαση? αποτελούσε μια από τις πιο έξυπνες χωροταξικά δημιουργίες σε αυτοκίνητο πόλης. Έξι χρόνια μετά, το παιχνίδι παίρνει «φωτιά» με τους κινητήρες Fire και στη δεκαετία του ’90 εμφανίζονται τα Cinquecento Sporting και PuntoGT.

Στα τέλη αυτής της δεκαετίας μένει το λιλιπούτειο Seicento Sporting, που από μόνο του δεν αρκεί για να αντέξει μια μεγάλη ιστορική παράδοση. Δυστυχώς όμως οι οικονομικές δυσκολίες που ξεκινάνε εκείνη την περίοδο δεν αφήνουν τους Ιταλούς με καθαρό μυαλό. Η «άνοιξη» στο Τορίνο έρχεται πάλι το 2003, οπότε εμφανίζεται το Panda του σήμερα, το Panda του 21ου αιώνα.

Ενώ από πλευράς διαστάσεων, σχεδίασης και συμπεριφοράς στο δρόμο το νέο Panda απαντά σε όλες τις προσδοκίες που θα μπορούσαμε να έχουμε από ένα αυτοκίνητο πόλης, κατασκευασμένο από τη FIAT, και ενώ επιπλέον διαθέτει και πρωτοφανή για τα δεδομένα της εταιρείας καλή ποιότητα κατασκευής, οι σχετικά αναιμικές επιδόσεις των κινητήρων αφήνουν μια ελαφρώς πικρή γεύση. Όταν λέω ελαφρώς πικρή, βεβαίως, εννοώ ότι ακόμη και στις απλές του εκδόσεις το αυτοκίνητο δεν πιστεύω ότι δεν είναι ολοκληρωμένο με βάση τη φιλοσοφία του.

Αυτό, άλλωστε, δείχνουν και οι 660.000 ταξινομήσεις του στην Ευρώπη σε μόλις 36 μήνες ζωής. Αυτή τη γεύση όμως ήρθε να γλυκάνει ουσιαστικά το Panda των 100 ίππων. Θα μου επιτρέψετε εδώ μάλιστα να κάνω μια παρένθεση. Πολύ σωστά μιλάμε για το Panda των 100 ίππων και όχι για κάποιο GT ή ή Sport... και δεν συμμαζεύεται με τους χαρακτηρισμούς. Πρόκειται για τη γρήγορη έκδοση του μικρού της FIAT, που προσδίδει ακόμη πιο νεανικό χαρακτήρα στο αυτοκίνητο (εξυπηρετεί βεβαίως και ιστορικούς αλλά και άλλους σκοπούς, τους οποίους θα δούμε παρακάτω), και δεν μιλάμε για αυτοκίνητο που ευαγγελίζεται καθαρόαιμο σπορ χαρακτήρα και τα συναφή. Να σας πω την αλήθεια, κατά την προσωπική μου άποψη πολύ σωστά κάνει.

Από αρνάκι σε λύκο

Βεβαίως, για να δημιουργήσεις μια γρήγορη και πιο νεανική έκδοση, λογικό είναι ότι θα πρέπει να αγριέψεις έως ένα σημείο και το «μανδύα». Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα φαινομενικά απλά. Με νέους αγριεμένους προφυλακτήρες και καπό, φουσκωμένα φτερά με πλαστικά «φρύδια», σπόιλερ περιμετρικά του αμαξώματος, νέα μάσκα με σπορτίφ γρίλιες, χρωμιωμένη απόληξη εξάτμισης και νέες ζάντες αλουμινίου 15 ιντσών, το αρνάκι έγινε λύκος.

Ειλικρινά, οι παρεμβάσεις που έγιναν στο 100 HP είναι τόσο καλές, που από τη μία αλλάζουν εντελώς το προφίλ του αυτοκινήτου, από την άλλη ταυτόχρονα δημιουργούν μια συγκρατημένη επιθετικότητα, που ταιριάζει γάντι με το γενικότερο χαρακτήρα του αυτοκινήτου. Την ίδια ακριβώς συγκρατημένη επιθετικότητα συναντάμε και στο εσωτερικό, με το δερμάτινο τιμόνι, το νέο πίνακα οργάνων με τις πινελιές χρωμίου και τα νέα καθίσματα. Σε αυτό το σημείο βέβαια θα ήθελα να ασκήσω μία κριτική. Δεν είναι ότι τα καθίσματα δεν στηρίζουν καλά το σώμα ούτε ότι δεν μπορείς να βρεις την κατάλληλη θέση οδήγησης, εφόσον και το κάθισμα του οδηγού αλλά και το τιμόνι ρυθμίζονται σε ύψος, ενώ και το πολύ θετικό εξάρι κιβώτιο βρίσκεται ακριβώς εκεί που πρέπει.

Αυτό που δεν με βόλεψε αρκετά ?και λέω δεν με βόλεψε, γιατί είμαι λίγο μεγαλόσωμος? είναι ότι στη ρύθμιση του ύψους του καθίσματος του οδηγού (του συνοδηγού δεν ρυθμίζεται κατ’ αυτή την έννοια) ανεβοκατεβαίνει μόνο το έδρανο, κάτι που τελικά αφήνει λίγο τη μέση εκτεθειμένη και σε κουράζει έπειτα από αρκετή ώρα συμβίωσης με το αυτοκίνητο. Λεπτομέρειες, θα μου πείτε, αλλά οφείλω να το πω. Από εκεί και ύστερα υπάρχουν και νέα υλικά στο ταμπλό, πιο σκουρόχρωμα, που κάνουν την ήδη πολύ καλή για την κατηγορία απτή ποιότητα ακόμη καλύτερη.

Βεβαίως, όπως ισχύει για το απλό Panda, και όπως σας προανέφερα γενικά η ποιότητα είναι εξαιρετική, μιλώντας για μίνι αυτοκίνητο. Χώροι, εργονομία και πρακτικότητα, τo έχουμε ξαναπεί ότι κινούνται σε πολύ καλά επίπεδα, ενώ θα σας συνιστούσα, αν μπορείτε, να παραγγείλετε και την προαιρετική διπλή ηλιοροφή (μόνο η εμπρός ανοίγει), που κάνει το εσωτερικό ακόμη πιο ευχάριστο.

Στην «καρδιά» του ζητήματος

Ο γνωστός 16βάλβιδος 1.400άρης κινητήρας που προέρχεται από το Grande Punto δέχτηκε βελτιώσεις στην εισαγωγή και εξαγωγή αέρα, προκειμένου να κερδίσει πέντε επιπλέον ίππους. Η ευστροφία του σε συνδυασμό με τις κοντές έξι σχέσεις του κιβωτίου τον κάνουν αρκετά ζωντανό ακόμη και στις υψηλές στροφές, από την άλλη όμως και χαμηλά η απόκρισή του είναι σχετικά υγιής (παρότι η ροπή κορυφώνεται μετά τις 4.000. Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα δεν παρουσιάζεται η ανεπιθύμητη «τεμπελιά» σε αυτό το σημείο, που στο Grande Punto είναι λίγο ενοχλητική.

Από την άλλη όμως ο θόρυβος από τον κινητήρα είναι αρκετά αυξημένος και σε υψηλά επίπεδα περιστροφής γίνεται λίγο ενοχλητικός, καθώς νιώθεις ότι ο ήχος από το διαμέρισμα του κινητήρα περνάει σχεδόν αυτούσιος στην καμπίνα των επιβατών. Αυτό, βεβαίως, για μερικούς θα θεωρηθεί ακόμη και θετικό στοιχείο, αλλά αυτούς που θέλουν να κινούνται απλώς σβέλτα δεν νομίζω ότι θα τους ικανοποιήσει ιδιαιτέρως.

Από εκεί και ύστερα, βεβαίως, μία πιο σπορτίφ (σπορτίφ και όχι σπορ, παρακαλώ, προσέξτε!) έκδοση χρειάζεται και τις απαραίτητες μετατροπές στο αμάξωμα. Κατά πρώτον το ιταλικό διαβολάκι πλησίασε κατά 20 χιλιοστά το έδαφος, τα ελατήρια σκλήρυναν σε ποσοστό 30% σε σχέση με τα «αθώα» αδελφάκια του και τα εμπρός αμορτισέρ (τώρα με μεγαλύτερη διατομή) κατά 40%.

Η κρεμαγέρα έχει μια εντελώς νέα υποβοήθηση και υπάρχει νέο ηλεκτρονικό πρόγραμμα Sport, αντί για το City στις απλές εκδόσεις), που είναι υπεύθυνο για το μεγαλύτερο βάρος και την αμεσότερη απόκριση στο τιμόνι (και το γκάζι), όταν αυτό βεβαίως επιλεγεί από το διακόπτη στην κεντρική κονσόλα. Βεβαίως, στην πράξη αποδεικνύεται ότι ακόμη κι έτσι το ηλεκτρικά υποβοηθούμενο σύστημα διεύθυνσης συνεχίζει να φιλτράρει αρκετές από τις πληροφορίες που θα έπρεπε να φτάνουν στα χέρια του οδηγού.

Σβέλτο ναι, σπορ όχι

Καλές ακούγονται όλες αυτές οι μετατροπές, αλλά το θέμα είναι τι γίνεται όταν βρεθείς στη θέση του οδηγού. Πρώτα από όλα, οι στάνταρ 15άρηδες τροχοί βοηθούν ιδιαίτερα να μη χάνεται εύκολα η πρόσφυση και σε συνδυασμό και με τους δίσκους πίσω (αεριζόμενοι δίσκοι εμπρός), το Panda 100 HP διαθέτει ένα αποτελεσματικότατο και αρκετά ακούραστο σύστημα πέδησης.

Το αποτέλεσμα των μετατροπών σίγουρα δημιουργεί ένα αρκετά ευχάριστο οδηγικά και σχετικά άνετο αυτοκίνητο πόλης (το τελευταίο πάντοτε σε σχέση με το set up των αναρτήσεων), το οποίο μπορεί να κινηθεί και αρκετά γρήγορα, όταν όμως το οδόστρωμα δεν διαθέτει μεγάλες εγκάρσιες ανωμαλίες (εύλογα, θα πείτε τώρα, ποιος δρόμος στην Ελλάδα είναι «ευλαβικά πλασμένος»).

Η σκληρότερη ρύθμιση της ανάρτησης σε συνδυασμό με τα μικρά μετατρόχια κάνουν το αυτοκίνητο ελαφρώς απότομο στις εγκάρσιες ανωμαλίες του οδοστρώματος, γεγονός που έχει αποτέλεσμα να ανοίγει λίγο την τροχιά στην κορυφή της στροφής με αρκετά χιλιόμετρα. Υποστροφικές τάσεις όμως παρουσιάζονται και σε οδόστρωμα κακής ποιότητας, καθώς το ESP ανήκει στον προαιρετικό εξοπλισμό (πολύ κακώς κατά την προσωπική μου άποψη) και ο εσωτερικός τροχός σπινάρει στην κορυφή της στροφής.

Όλα βεβαίως ελέγχονται αρκετά εύκολα με μείωση της πίεσης στο δεξί πεντάλ και χωρίς να υπάρχουν απότομες αντιδράσεις. Σε τρία ακόμη σημεία θα ήθελα να σταθώ και δεν θα σας κουράσω άλλο. Πρώτον, ότι το τιμόνι πλέον με την τοποθέτηση των πιο μεγάλων τροχών δεν «κόβει» πια τόσο πολύ, κάτι που σίγουρα αφαιρεί μερικούς πόντους από τον ευέλικτο χαρακτήρα του αυτοκινήτου μέσα στην πόλη.

Δεύτερον, η κατανάλωση είναι ελαφρώς αυξημένη και σε σχέση με το μικρό δοχείο καυσίμων περιορίζει την αυτονομία και, τέλος, στις χαμηλές ταχύτητες η ανάρτηση διαβάζει όλες τις ανωμαλίες του οδοστρώματος, κάτι που σε ταρακουνάει αρκετά ως επιβάτη. Μέχρι εδώ.

Το Panda 100 HP είναι το πιο γρήγορο Panda που κατασκευάστηκε «ever»! Δεν ευαγγελίζεται σπορ χαρακτηρισμούς και πολύ καλά κάνει, διότι δεν πρόκειται για καθαρόαιμο σπορ αυτοκίνητο. Είναι σβέλτο, είναι άμεσο, είναι ευκίνητο, είναι ευχάριστο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει ξυραφένιες αντιδράσεις, ούτε μπορώ να πω ότι συμπεριφέρεται και σαν καρτ.

Με κόστος από 12.990 ευρώ και πολύ καλό εξοπλισμό (δώστε κάτι παραπάνω να βάλετε και το ESP ή VDC που το λένε οι Ιταλοί, θα χρειαστεί στην Ελλάδα κι ας μην απενεργοποιείται), είναι μια σχετικά ?και λέω σχετικά? οικονομική επιλογή, που σίγουρα θα δώσει πολύ χρώμα στις καθημερινές σας μετακινήσεις.

Όπως είπα και παραπάνω, δεν διαθέτει ξεκάθαρα κάποιον ειδικό χαρακτήρα, αλλά εξυπηρετεί ιστορικούς σκοπούς και αποτελεί προπομπό για το υπερτροφοδοτούμενο Grande Punto. Αν δεν το καταλάβατε, το πάρτι τώρα αρχίζει! Το Panda 100 HP είναι το πιο γρήγορο Panda «ever» και δίνει ξεχωριστό χρώμα στις καθημερινές μετακινήσεις. Δεν είναι καθαρόαιμο σπορ όμως, για να εξηγούμαστε!