Retro: Ιπτάμενοι τροχοί στο Τατοϊ...


Για 20 χρόνια, εκτός από τα μαχητικά αεροπλάνα στο αεροδρόμιο του Τατοϊου απογειώνονταν και οι αισθήσεις των φίλων του Ράλι Ακρόπολις, παρακολουθώντας τον αγώνα ταχύτητας των αυτοκινήτων που συμμετείχαν σε αυτό.
  • 27/3/2008
Για 20 χρόνια, εκτός από τα μαχητικά αεροπλάνα στο αεροδρόμιο του Τατοϊου απογειώνονταν και οι αισθήσεις των φίλων του Ράλι Ακρόπολις, παρακολουθώντας τον αγώνα ταχύτητας των αυτοκινήτων που συμμετείχαν σε αυτό. Συνηθιζόταν άλλοτε, σε διαφορετικούς καιρούς, οι αγώνες Ράλι να εμπλουτίζονται και με άλλα στοιχεία πέρα από τις ειδικές διαδρομές. Σε αρκετές χώρες, στο πρόγραμμά τους περιέχονταν αναβάσεις, ασκήσεις δεξιοτεχνίας και σύντομες δοκιμασίες ταχύτητας. «Πρωτομάστορες» σε αυτού του είδους τις εκδηλώσεις ήταν το Ράλι της Μεγάλης Βρετανίας, με πλήθος αναβάσεων, αλλά και το Μόντε Κάρλο με την κλασική διαδρομή στους δρόμους της πόλης του Μονακό. Το 1956, όταν για πρώτη φορά το «Ακρόπολις» συμπεριλήφθηκε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλι, αποφασίστηκε ο εμπλουτισμός του και με μια χρονομετρημένη δοκιμασία ταχύτητας στο αεροδρόμιο του Τατοϊου. Τα πληρώματα των αυτοκινήτων έφτασαν εκεί κατάκοπα, ύστερα από 2.410 χιλιόμετρα αγώνα και 16 ειδικές διαδρομές. Ταχύτερος τότε στη δοκιμασία αναδείχθηκε ο Γερμανός Walter Schock με τη Μercedes 300 SL «Gullwing», που ήταν ο τελικός νικητής του 4ου Ράλι «Ακρόπολις», αλλά και ο πρωταθλητής Ευρώπης εκείνης της χρονιάς.
  • Oι πρωταθλητές του Τατοϊου Tα επόμενα χρόνια το στρατιωτικό αεροδρόμιο εξελίχθηκε σε αναπόσπαστο συστατικό του Ράλι, αποτελώντας την τελευταία του δοκιμασία, που αναβαθμίστηκε σε αγώνα ταχύτητας διάρκειας μισής ώρας. Το 1960 στον ασφαλτοτάπητα του Τατοΐου κυριάρχησε για δεύτερη φορά ο Walter Schock, αυτή τη φορά με Mercedes 200 SE και μέση ωριαία ταχύτητα 106,74 χλμ/ώρα. Κι όπως σωστά μπορεί κάποιος να μαντέψει, αυτός ήταν που κέρδισε τον αγώνα, αλλά και τον ευρωπαϊκό τίτλο στο τέλος της χρονιάς, ξεκινώντας μια άτυπη παράδοση για την πρωτόλεια ελληνική πίστα: την επόμενη χρονιά ήταν ο επίσης Γερμανός Hans Joachim Walter που νίκησε τον αγώνα των τριάντα λεπτών, οδηγώντας μια Porsche 356 και κατακτώντας στη λήξη της διοργάνωσης του 1961 το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλι. Δύο χρόνια αργότερα ένας ακόμη πρωταθλητής Ευρώπης, ο Εugen Bohringer, κερδίζει το Τατόι στο τιμόνι μιας Μercedes 300 SE. Το αεροδρόμιο ήταν πια ένας δημοφιλής τόπος για την προσέλευση των θεατών, που κατέφθαναν κατά χιλιάδες για να δουν τους καλύτερους οδηγούς των Ράλι εν δράσει. Αντίστοιχα, η «νότια φουρκέτα» ήταν το πιο κατάλληλο σημείο για να φωτογραφηθούν από τους επαγγελματίες oι αγωνιζόμενοι, που τοποθετούσαν τα αυτοκίνητά τους στο οδόστρωμα υπό κάθε δυνατή γωνία, προκειμένου να περάσουν από εκεί με τη μεγαλύτερη ταχύτητα και να νικήσουν την ημίωρη δοκιμασία. Ποιόν να πρωτοθυμηθεί κανείς; Eric Carlsson, Tom Trana, Gunnar και Ake Andersson, Bengt Soderstrom, Τimo Makinen, όλοι τους πρωταγωνιστές στα δρώμενα εκείνης της αξέχαστης περιόδου! Ξεχωριστή περίπτωση η Mercedes 230 SL «παγόδα» του Dieter Glemser που επικράτησε στο Τατόι το 1965, αλλά και το κύκνειο άσμα των Μini ύστερα από δύο χρόνια, όταν ο Ιρλανδός Paddy Hopkirk «γυρνούσε» με το Cooper S το αεροδρόμιο σε 2 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα.
  • Οι τροχοί απογειώνονται Τίποτα από τα παραπάνω δε μπορεί όμως να συγκριθεί με τη διετία 1968-1969, όταν η Ford και η Porsche ανταγωνίζονταν για τον ευρωπαϊκό τίτλο και τη νίκη στα σπουδαιότερα Ράλι της γηραιάς ηπείρου. Στον εθνικό μας αγώνα οι δύο εταιρείες τα μοιράστηκαν όλα εξίσου, κερδίζοντας η μία το 1968 με το Εscort MK1 Twin Cam του Roger Clark και η άλλη το 1969 με την 911S του Pauli Τοivonen. Το απόγειο του θεάματος, πέρα από τις λάσπες της ελληνικής υπαίθρου, σημειώθηκε στο αεροδρόμιο, με τον εμπρός αριστερό τροχό του Εscort σχεδόν να απογειώνεται, όντας ελάχιστα μέτρα πίσω από την 911, που ο οδηγός της προσπαθούσε να συγκρατήσει σε μια τροχιά που να μην αντιβαίνει τους νόμους της φυσικής. Οι στιγμές εκείνες καταγράφηκαν από την κινηματογραφική κάμερα και για χρόνια «έπαιζαν» στο φίλμ των τίτλων της «Αθλητικής Κυριακής» του Γιάννη Διακογιάννη.
  • Προς το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Η περίοδος 1970-1971 κυριαρχείται από τις Αlpine Renault. Την πρώτη χρονιά ο Jean Luc Therier νίκησε το Ράλι, με τον ομόσταυλό του Jean Viniater να κερδίζει στο Τατόι. Το 1971 ο θριαμβευτής του 19ου Ακρόπολις Οve Andersson σημείωσε τον ταχύτερο γύρο στο αεροδρόμιο, στο οποίο όμως πρώτος αναδείχθηκε ο Jean Pierre Nicolas. Η διοργάνωση εκείνη ήταν η πρώτη με εισιτήριο, ύψους 20 δραχμών, που ορίστηκε για να συντηρηθεί ο ασφαλτοτάπητας και να γίνουν οι απαραίτητες επισκευές. Εντελώς διαφορετική ήταν η εικόνα στο Τατόι τον επόμενο χρόνο, που χαρακτηρίστηκε από την απουσία της ομάδας των Αlpine και την επίσημη συμμετοχή των BMW 2002 ti, με κεντρική φυσιογνωμία τον Αkim Warmbold και το πληθωρικό ταλέντο του. Βέβαια, κανείς δε μπορεί να παραλείψει την παρουσία του Simo Lampinen με τη Lancia Fulvia HF, αλλά και του Hokan Lindberg με το Fiat 124 Spider. Το 1973 τα νέα δεδομένα που έφερνε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι άφησαν το Τατόι εκτός προγράμματος. Ωστόσο, δεν ήταν ακόμη η ώρα του να εγκαταλείψει τη σκηνή?
  • Το τελευταίο «Ακροπολικό» Τατόι Το 1975, στο 22ο Ράλι Ακρόπολις, το αεροδρόμιο χρησιμοποιήθηκε για να γίνει η κατατακτήρια δοκιμασία που θα καθόριζε τη σειρά εκκίνησης των αυτοκινήτων. Εκείνη τη χρονιά, το Τατόι χαρακτηρίστηκε από την πρώτη εμφάνιση στην Ελλάδα των Lancia Stratos HF, που την προηγούμενη χρονιά είχαν κερδίσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα, αλλά και των πολύ ισχυρών Οpel Ascona Group 2 της Eurohandler Team. Κι αν δεν προκάλεσε μεγάλη έκπληξη η πρώτη θέση της Αlpine Renault του «Σιρόκο», που στο κάτω-κάτω κατέβαινε με αξιώσεις ακόμη και για νίκη στο Ράλι, σίγουρα κανείς δεν περίμενε να δεί τόσο ψηλά τη «Ντόλι». Ποια ήταν η «Ντόλι», που χρησιμοποιούσε το όνομα του αλόγου του μοναχικού κάου-μπόι των κόμικς Λούκι Λουκ; Μα, η Αlfa Romeo Veloce που έτρεχε ο «Ιαβέρης» και προετοίμαζε ο «Μπούμπης». Η «Ντόλι» λοιπόν κατέλαβε την τρίτη θέση, υποσκελιζόμενη σε χρόνους μόνο από τον «Σιρόκο» και την Αscona του Rauno Αaltonen. Πίσω της άφησε κατά σειρά τη Stratos του μετέπειτα παγκόσμιου πρωταθλητή Bjorn Waldegard, την Αscona του διψασμένου για την πρώτη του νίκη στο WRC Walter Rohrl (πρωταθλητή Ευρώπης το 1974 και παγκόσμιου πρωταθλητή αργότερα κι εκείνου), τη Stratos του πρωταθλητή Ευρώπης το 1972 Raffaele Pinto και την Τoyota Corolla του νικητή του 19ου Ακρόπολις Ove Andersson. Αυτό ήταν ένα από τα πρώτα δείγματα, σε διεθνές πλέον επίπεδο, του τεράστιου ταλέντου που διακατείχε τον Τάσο Μαρκουίζο, που στους αγώνες χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο «Ιαβέρης». Ύστερα από αυτόν τον άκρως εντυπωσιακό επίλογο το στρατιωτικό αεροδρόμιο του Τατοΐου αποσύρθηκε οριστικά από το προσκήνιο του Εθνικού μας Αγώνα, αφού το 1976 αντικαταστάθηκε από μια προαιρετική δοκιμασία κατάταξης στη Δεκέλεια.