Επιτάχυνση: Πώς μπορείς να κάνεις το καλύτερο "0-100 km/h" με το αυτοκίνητό σου!


Όλοι καταλαβαίνουμε ότι μία επιτάχυνση από στάση έως τα 100 km/h, κατά την κίνησή μας σε φυσιολογικούς ρυθμούς μέσα στην κυκλοφορία, σημαίνει πολύ λίγα πράγματα. Ωστόσο, η φυσική, που κρύβεται πίσω από αυτήν τη διαδικασία είναι συναρπαστική. Πώς επιταχύνει ιδανικά ένα αυτοκίνητο;

Οι φίλοι του αυτοκινήτου εδώ και πάρα πολλά χρόνια αναρωτιούνται: «Ποιοι παράγοντες επηρεάζουν την επιτάχυνση; Είναι η ισχύς, μια που όσο πιο υψηλός είναι ο αριθμός των PS τόσο μικραίνει ο χρόνος για το “0-100 km/h”; Ή μήπως είναι η ροπή; Γιατί, αν δούμε το θέμα από τη σκοπιά της φυσικής, η ισχύς προκύπτει από τον πολλαπλασιασμό της δύναμης (της ροπής) με τις στροφές λειτουργίας του κινητήρα. Για σκεφθείτε κι εσείς: Ας πούμε ότι έχουν «στηθεί» δίπλα-δίπλα δύο ολόιδια (με εξαίρεση τον κινητήρα) αυτοκίνητα. Ωστόσο, το ένα από αυτά έχει στη διάθεσή του πολύ μεγαλύτερη ισχύ από το άλλο και, βέβαια, προκειμένου αμφότερα να βρίσκονται εν στάσει, τα rpm λειτουργίας του κινητήρα είναι μηδενικά.

Αυτό σημαίνει πως τη στιγμή, που θα βυθίσουμε το δεξί πεντάλ στο πάτωμα, το σημαντικότερο ρόλο ως προς τις δυνατότητες επιτάχυνσης δε θα τον παίξει η ισχύς, αλλά μόνο η δύναμη, η οποία θα μεταφερθεί από τα ελαστικά στην άσφαλτο, δηλαδή τα Newtonmeter της ροπής. Πάντως, για την τελική ταχύτητα είναι αποφασιστικής σημασίας να δει κανείς πόσες περιστροφές κάνουν οι τροχοί (ισχύς), ώστε το αυτοκίνητο να επιταχύνει κόντρα στην αεροδυναμική αντίσταση. Βέβαια, είμαστε ακόμα στους τροχούς, οι οποίοι συνήθως περιστρέφονται πιο αργά από τον κινητήρα, του οποίου οι ελάχιστες στροφές είναι αυτές του ρελαντί. Ενδιάμεσα βρίσκονται 3 στοιχεία της μετάδοσης: το κιβώτιο ταχυτήτων, η μετάδοση προς τον έναν ή και τους δύο άξονες και οι τροχοί, οι οποίοι επηρεάζουν τη μετάδοση με τη διάμετρό τους. Έτσι, θα ήταν δυνατό σε δύο οχήματα ίσης ισχύος να προκύπτουν περισσότερες στροφές ή περισσότερη δύναμη στον τροχό.

Το κιβώτιο ταχυτήτων ρυθμίζει τη δύναμη, που καταλήγει στους τροχούς

Η ροπή ανά κινητήριο τροχό είναι στις «μικρές» σχέσεις κατά πολύ υψηλότερη σε σύγκριση με τη ροπή του κινητήρα και φτάνει, ανάλογα με τη συνολική μετάδοση, ακόμα και σε αυτοκίνητα μικρής κατηγορίας σε τετραψήφιες τιμές Nm! Μέσα από ένα μαθηματικό πρίσμα, στην άσφαλτο φτάνει μόνο η δύναμη σε Newton, αφού τα μέτρα (από τα Newtonmeter) ουσιαστικά ακυρώνονται από την ακτίνα του τροχού. Η επιλεγμένη συνολική μετάδοση στην πράξη εξαρτάται από το αν ένα αυτοκίνητο φτάνει στη μέγιστη ισχύ του είτε στο υψηλό είτε στο χαμηλό πεδίο στροφών. Αν υποθέσουμε ότι ένα αυτοκίνητο έχει στις 5.000 rpm 200 Nm και ένα άλλο ήδη στις 2.500 rpm 400 Nm, τότε η ισχύς των δύο οχημάτων (σε PS) είναι σε αυτές τις στροφές λειτουργίας του κινητήρα ίδια. Επιπλέον, προκειμένου σε αυτές τις στροφές να κινούνται με την ίδια ταχύτητα (με τον ίδιο ρυθμό ή αριθμό περιστροφών των τροχών τους), πρέπει το αυτοκίνητο, στο οποίο η μέγιστη ροπή εμφανίζεται υψηλότερα, να έχει κατά το ήμισυ τόσο υψηλή μετάδοση όσο το αυτοκίνητο, που εμφανίζει τη ροπή του στις χαμηλές rpm, κάτι που στην ουσία θα διπλασιάσει τη δύναμή του.

Αν, τώρα, ο οδηγός πατήσει το γκάζι, η εντύπωση σχετικά με την επιτάχυνση είναι η ίδια. Αν οι δύο κινητήρες λειτουργούσαν μόνο στις 2.500 rpm, το μηχανικό σύνολο με τα 400 Nm θα ανέπτυσσε τη διπλάσια πίεση. Ωστόσο, για την ιδανικότερη επιτάχυνση, είναι καθοριστικό το εξής: Ο οδηγός πρέπει να καταλάβει ποιος είναι ο αριθμός των στροφών λειτουργίας του κινητήρα, όπου εμφανίζεται η υψηλότερη ροπή. Γι’ αυτόν το λόγο τα αυτοκίνητα προετοιμάζονται για το γνωστό sprint με τον παρακάτω τρόπο: Με το ταυτόχρονο πάτημα του πεντάλ του συμπλέκτη (σε αυτοκίνητο με χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων) ή την τοποθέτηση του αριστερού ποδιού στο πεντάλ του φρένου (σε αυτοκίνητο με αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων) και το δεξί πόδι στο πεντάλ του γκαζιού. Έτσι μπορεί να βρει ο οδηγός τον ιδανικό αριθμό rpm εκκίνησης. Αυτός ο αριθμός βρίσκεται στα ατμοσφαιρικά αυτοκίνητα πιο ψηλά σε σχέση με τα turbo αυτοκίνητα, που αποδίδουν καλύτερα όχι το ίδιο ψηλά.

Πάντως, όλα αυτά δεν είναι ακόμα αρκετά, αφού η μέγιστη πρόσφυση του ελαστικού δεν είναι σωστό να ξεπεραστεί. Και για να τη φτάσει κανείς, πρέπει στα σύγχρονα αυτοκίνητα να απενεργοποιηθεί το σύστημα περιορισμού ολίσθησης των τροχών. Γιατί ανάλογα με το ελαστικό και την επιφάνεια κίνησης εκδηλώνεται μόλις κατά το 5 έως το 20% της ολίσθησης (ο τροχός ολισθαίνει ελαφρά) η ιδανική δύναμη ώθησης. Σε περίπτωση πιο έντονης ολίσθησης, μειώνεται η πρόσφυση και εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια καπνού. Εννοείται πως η εύρεση του σημείου ιδανικής ισορροπίας μεταξύ δεξιού και αριστερού πεντάλ απαιτεί πολλή εξάσκηση. Ακόμα και οι πιο έμπειροι δοκιμαστές χρειάζονται ανάλογα με το αυτοκίνητο και τον τύπο του οδοστρώματος πολλές προσπάθειες και -προφανώς- δυσαρεστούνται όταν καταναλώνουν χρόνο για την ξεχωριστή ρύθμιση του συστήματος Launch Control (όταν αυτό υπάρχει) λίγο πριν από την εκκίνηση. Το σίγουρο είναι πως στην καθημερινότητά μας δε συντρέχει κανένας λόγος για να κάνει κανείς εκκινήσεις από στάση σαν να ετοιμάζεται να σπάσει κάποιο ρεκόρ επιτάχυνσης...