Άγιε Βασίλη, θέλω έναν ηλεκτρικό αυτοκινητόδρομο!

Για τον David Beattie, η απόσταση μεταξύ απελπισίας και ευφορίας μετριέται σε εκατοστά. Γι’ αυτό ο ηλεκτρικός αυτοκινητόδρομός του επεκτείνεται διαρκώς. Ο ίδιος εξηγεί: «Συναρμολόγησα την πίστα σε μια γωνιά του σπιτιού μου. Σταδιακά, άρχισα να προσθέτω νέα κομμάτια και αυτοκίνητα σε αυτή, με τρόπο, ακόμα και κρυφά από τους άλλους. Αρχικά, το μήκος της ήταν περίπου οκτώ μέτρα. Με τον καιρό, έφτασε τα 33 μέτρα». Τελικά, ο David την μετέφερε στο υπόγειο του σπιτιού του όταν το μήκος της έφτασε στα 52 μέτρα. Μάλιστα, την είχε διαμορφώσει έτσι ώστε να αναπαρίστανται σε αυτή τμήματα από τις πίστες του Le-Mans, της Monza και του Nürburgring.

Η ενασχόλησή του με αυτή γινόταν αργά το βράδυ, όταν η γυναίκα του και η κόρη του ξάπλωναν για ύπνο. Ήταν η ώρα όπου κατέβαινε στο υπόγειο και έτρεχε τα αυτοκινητάκια του, όπου χαλάρωνε τις σκέψεις του και τις έννοιες που τον απασχολούσαν από τότε που έμεινε άνεργος. Δούλευε ως διευθυντής επιχειρήσεων, αλλά το 2008 (σημ.: τη χρονιά που ξεκίνησε η ύφεση στις ΗΠΑ) απολύθηκε. Αλλά δεν ήταν ο μόνος. Όπως λέει: «Πολλοί από αυτούς που με βοηθούσαν να φτιάχνω την πίστα εργάζονταν ως μηχανικοί ή συναρμολογητές στη Fordκαι την GM, οι οποίοι επίσης έχασαν τη δουλειά τους. Συνεπώς, ήταν αυτή η συντροφικότητα που μας ένωνε γύρω από τα αυτοκίνητα και τον καφέ, μόνο που στην περίπτωσή μας στεκόμασταν πλάι στην πίστα και κάναμε αγώνες με αυτοκινητάκια».

Η κρίση και η ευκαιρία

Η πίστα καταλαμβάνει, πλέον, εμβαδόν περίπου 37 τετραγωνικών μέτρων, έχει πληθώρα εναλλαγών υψομετρικής διαφοράς, διαθέτει πολλά επιμελώς βαμμένα ομοιώματα εγκαταστάσεων και δεντράκια που μοιάζουν με αληθινά. Όταν την είδε ένας φίλος του, ζήτησε από τον David να του φτιάξει μία για τον ίδιο, αλλά στο μισό μέγεθος, και να τον πληρώσει. Ο Beattie τού ζήτησε 4.000 δολάρια (σημ.: περίπου 3.500 ευρώ) και συμφώνησαν. Ενθουσιασμένος, πήγε στη γυναίκα του και της είπε: «Απίστευτο! Αυτός, πρόκειται να μου δώσει χρήματα!». Έπειτα από αυτό το γεγονός, το 2009, ο Beattie ίδρυσε την εταιρεία του, την «Slot Mods». Εκτύπωσε και μοίρασε διαφημιστικά φυλλάδια στη Λεωφόρο Woodward, έξω από το Detroit, και έβαλε μία ολοσέλιδη διαφήμιση στο περιοδικό «Autoweek». Αντί άλλης πληρωμής, ο Beattie κατασκεύασε έναν ηλεκτρικό αυτοκινητόδρομο και τον έδωσε στο έντυπο, καθώς αυτές οι πίστες ήταν τα «χρήματά» του εκείνη την περίοδο.

Έπειτα από αυτά, οι εξελίξεις ήρθαν σαν χιονοστιβάδα. Οι διοργανωτές του «Pebble Beach Concours d' Elegance» τού παρήγγειλαν να κατασκευάσει ένα υπό κλίμακα αντίγραφο της πίστας της Laguna Seca, ενώ και ο Jim Farley (σημ.: στέλεχος της Ford τότε και Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος για την Παγκόσμια Αγορά της Ford Motor Company στις ημέρες μας) ζήτησε μία πίστα. Επίσης, διαφημιστικές εταιρείες άρχισαν να ζητούν συνεργασία για λογαριασμό μεγάλων πελατών τους όπως η Audi, η Ford, η Mercedes-Benz και η Toyota. Πέραν αυτών, ο Beattie κατασκεύασε και μια πίστα την οποία μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι προσκεκλημένοι VIP στα Grand Prix της Formula 1. Σήμερα, οι εγκαταστάσεις της εταιρείας «Slot Mods» καταλαμβάνουν έκταση περίπου 300 τετραγωνικών μέτρων στην πόλη Clinton Township, στην πολιτεία του Michigan. Την ημέρα που την επισκεφτήκαμε βρήκαμε τους ολιγάριθμους τεχνίτες υπαλλήλους της να κατασκευάζουν τρεις πίστες, έναν τυπικό αριθμό παραγγελιών, όπως μάθαμε.

Ο Don Browning είναι ο πρώτος αντιπρόεδρος της εταιρείας. Φτάνοντας εκεί, τον βρήκαμε ξαπλωμένο στο πάτωμα να περνά καλωδίωση σε μία από αυτές που είχε εμβαδόν περίπου 22 τετραγωνικά μέτρα και ήταν μικρογραφία της πίστας Thermal Club (σημ.: βρίσκεται στην Καλιφόρνια). Η βάση έχει τοίχωμα ύψους περίπου δύο εκατοστών και τη στιγμή που την είδαμε διακρίναμε όλες τις μηχανικές και τεχνικές λεπτομέρειες που αποτελούν την «καρδιά» της κατασκευής. Όταν ολοκληρώνονταν οι απαιτούμενες διαδικασίες, θα καλυπτόταν με μονωτικό αφρό ύψους πέντε εκατοστών. Στη συνέχεια, ο Beattie και οι συνάδελφοί του θα διαμορφώσουν τη χάραξη και το περιβάλλον ανάγλυφο της πίστας με τη βοήθεια ψηφιακής απεικόνισης και τη χρήση πριονιών και πολυεργαλείου Dremel.

Επένδυση στην ποιότητα

Οι πίστες που κατασκευάζουν συνήθως έχουν περίπου το μισό εμβαδόν σε σχέση με αυτό του αριστουργήματος που έχει στο υπόγειο του σπιτιού του ο Beattie. Παρόλα αυτά, παραμένουν μεγαλύτερες από τον τυπικό χώρο μιας κρεβατοκάμαρας και πρέπει να διαλυθούν σε τμήματα και να ξανασυναρμολογηθούν στο μέρος που έχει επιλέξει ο πελάτης. Αυτός είναι και ο λόγος που η εταιρεία ονομάστηκε «Slot Mods». Όπως εξηγεί ο  Browning: «Δεν είναι ότι αποφασίζουμε να κατασκευάσουμε μια πίστα και απλώς διαλέγουμε τα κομμάτια της από τα ράφια. Και η παραμικρή λεπτομέρεια πρέπει να έχει προϋπολογιστεί και αναλυθεί διεξοδικά».

Η διαδικασία «διαλόγου» των ανθρώπων της εταιρείας με κάποιον πελάτη μπορεί να διαρκέσει εβδομάδες μέχρι την οριστικοποίηση όλων των παραμέτρων και των επιλογών που αυτός επιθυμεί. Κάποιοι από αυτούς στέλνουν το ιδιωτικό τζετ τους να μεταφέρει τον  David Beattie εκεί που μένουν για να γνωριστούν από κοντά ή να του δείξουν τις ιδιωτικές συλλογές του από αυτοκίνητα ή έργα τέχνης που διαθέτουν. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να του δώσουν να καταλάβει το γούστο τους και το τι αποζητούν. Στη συνέχεια, ο Beattie ετοιμάζει προσχέδια μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή και τα στέλνει προς έγκριση. Σε άλλο μέρος του εσωτερικού χώρου των εγκαταστάσεων βλέπουμε μια πίστα της Laguna Seca η οποία βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο κατασκευαστικά, σε σχέση με αυτή της Thermal Club. Το πράσινο χρώμα που την περιστοιχίζει κεντρίζει το βλέμμα, ενώ διακρίνονται εμφανώς τα μαύρα ίχνη από τα ελαστικά στην άσφαλτο, τα οποία έχει βάψει ο ίδιος ο Beattie.

Ο Tom Goff, χειροτέχνης και κατασκευαστής σε επαγγελματική ιδιότητα, σκύβει και τοποθετεί ξύλινα κομματάκια για να διαμορφώσει την κορυφή μιας στροφής, πριν τα συγκολλήσει σε ένα ενιαίο τμήμα. Είναι ήδη βαμμένα και έπειτα πρόκειται να τοποθετήσει τον προστατευτικό τοίχο, σε κλίμακα 1/32, μια πιστή αντιγραφή του πραγματικού που υπάρχει στη Laguna Seca. H επισταμένη εργασία και η σχεδόν εμμονική προσήλωση σε κάθε λεπτομέρεια είναι τα στοιχεία που εξυψώνουν την ποιότητα της εργασίας των ανθρώπων της «Slot Mods» από αυτή των υπολοίπων αντίστοιχων εταιρειών παιχνιδιών, όπως μας εξηγεί ο Eric Hasiak. Το γραφείο του είναι καλοφωτισμένο και περιστοιχίζεται από τμήματα προς συναρμολόγηση, βούρτσες χρωματισμού και σχέδια μοντέλων. Μας δείχνει ένα που είναι τα paddock της Laguna Seca και μας εξηγεί: «Για να κρύψω την καλωδίωση για τον εσωτερικό φωτισμό του, δημιούργησα αυτό το μικρό κουτί ηλεκτρισμού, αντί να αφήσω τα καλώδια να είναι ορατά.

Οι εταιρείες που κατασκευάζουν πίστες υπό κλίμακα συνήθως χρησιμοποιούν ως βάση άσπρο ξύλο μπάλσα. Στη «Slot Mods» το αποφεύγουν -είναι πολύ πρόχειρο. Ο Hasiak αιτιολογεί λέγοντας: «Μία φορά αρκεί. Εάν ένα αυτοκινητάκι χάσει την τροχιά του ή ανασηκωθεί και να πέσει με φόρα στην πίστα, τότε αυτή καταστρέφεται. Προτιμούμε να χρησιμοποιούμε PVC, στυρένιο και ξύλο φλαμουριάς». Τα κομμάτια που χρησιμοποιούνται προέρχονται από καταστήματα χειροποίητων ειδών, από μαγαζιά για χομπίστες αλλά και από τα πιο απίθανα μέρη. Ο Hasiak μάς δείχνει μια συσκευασία από βαζάκια πουρέ μήλου και διευκρινίζει: «Εάν αφαιρέσω αυτά τα μικρά φτερά, μπορώ να φτιάξω ένα φωτιστικό ή ένα ηχείο». Τα αυτοκινητάκια είναι από κατασκευαστές όπως η «Scalextric» ή η «Carrera». Ένας συνεργάτης της «Slot Mods», που βρίσκεται στη Virginia, τα βάφει στο χέρι, πολλές φορές με το χρώμα ή τον συνδυασμό χρωμάτων που είχε το πραγματικό αυτοκίνητο στην εποχή που παρουσιάστηκε. Ο Beattie ψάχνει διαρκώς για έμπνευση σε περιοδικά μοντελισμού ή αγώνων αυτοκινήτων. Σε αυτό συμβάλλουν, επίσης, και οι παλιές ταινίες. Ωστόσο, η κύρια πηγή δημιουργίας προέρχεται από το μυαλό και τη σκέψη του. Όπως λέει: «Εάν πω στους συναδέλφους μου να διακοσμήσουν την πίστα όπως πιστεύουν ότι πρέπει να είναι, το αποτέλεσμα δεν θα είναι σωστό, επειδή δεν έχουν δει ένα εκατομμύριο φορές (sic) το GrandPrix, δεν έχουν διαβάσει παλιά περιοδικά ή δεν έχουν παρακολουθήσει από κοντά έναν αγώνα NASCARστο Riverside, το 1968».

Η δουλειά και η ευχαρίστηση

Οι πίστες της εταιρείας σχεδιάζονται για τη μεγαλύτερη δυνατή ευχαρίστηση όσων παίζουν σε αυτές και όχι για την πραγματική ακρίβειά τους. Άλλωστε, η πιστή αντιγραφή τους είναι αδύνατη καθώς πάντα υπάρχει ο περιορισμός του χώρου, ενώ δεν θα γινόταν αντιληπτή με ένα αυτοκινητάκι ηλεκτρικού αυτοκινητόδρομου, Για παράδειγμα, στην υπό κλίμακα πίστα της Laguna Seca, η στροφή «Corkscrew» δεν έχει τόσο απότομη κλίση όσο στην πραγματική. Φυσικά, οι πελάτες έχουν τον πρώτο λόγο, από τη στιγμή που προκαταβάλλουν 25.000 δολάρια (σημ.: περίπου 22.000 ευρώ). Παραδείγματος χάριν, ο Bobby Rahal (σημ.: γνωστός οδηγός αγώνων, διευθυντικό στέλεχος της Jaguar Racing και προσωρινός πρόεδρος στον θεσμό CART) ζήτησε η αγαπημένη του πίστα, η «Road America», να έχει τη χάραξή της όπως ήταν όταν αυτός ήταν νέος. Η κλίση της ήταν ψηλότερη στο εμπρός μέρος και χαμηλότερη πίσω. Ακριβώς το αντίθετο από ό,τι προτιμά ο Beattie, για να έχει καλύτερη ορατότητά της όποιος την κοιτά. Όμως, ο Rahal ήταν ανένδοτος και τελικά κατάφεραν να τη δημιουργήσουν όπως ήθελε, χωρίς να έχει κρυφά σημεία.

Την περίοδο που την επισκεφτήκαμε, η «Slot Mods» είχε κατασκευάσει περισσότερες από 30 πίστες. Κατά μέσο όρο, χρειάζονται τέσσερις με έξι μήνες για να ολοκληρωθεί μία από αυτές και το κόστος της κυμαίνεται από 75.000 έως περισσότερα από 300.000 δολάρια (σημ.: από περίπου 65.700 έως περισσότερα από περίπου 262.500 ευρώ). Ο Beattie εξηγεί ότι τα χρήματα δεν είναι προτεραιότητα, απλά έρχονται από το όραμα που έχει να προσφέρει το καλύτερο στους πελάτες του. Παρότι το να δημιουργείς παιχνίδια για μεγάλα παιδιά φαντάζει γοητευτικό, η δουλειά καταντά μονότονη. Γι’ αυτό ο Beattie εξακολουθεί να απολαμβάνει την οδήγηση στις πίστες του. Όπως λέει: «Πολλές φορές, όταν οι συνάδελφοι φεύγουν το βράδυ και έχουμε ολοκληρώσει κάποια πίστα, κάθομαι μόνος μου και παίζω για 45 λεπτά ή μία ώρα, ακούγοντας τον ήχο από τα αυτοκινητάκια και βλέποντας τα να κινούνται».