Γιατί τα αυτοκίνητα πόλης θα εξαφανιστούν;

Το 1959 αποτελεί μία σημαδιακή χρονιά για την αυτοκίνηση, επειδή τότε λανσαρίστηκε το επαναστατικό Morris Mini με μήκος 3,05 m  και ιδανική εκμετάλλευση κάθε εκατοστού του αμαξώματος. Ο πρόγονος όλων των σύγχρονων μοντέλων πόλης κινδυνεύει, ωστόσο, να μείνει στο μέλλον χωρίς απογόνους, καθώς πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες επιλέγουν να αποχωρήσουν από τη συγκεκριμένη κατηγορία.

Έτσι, είχαμε την πρόσφατη ολοκλήρωση της παραγωγής των γαλλικών Peugeot 108 και Citroen C1, η Audi ανακοίνωσε ότι δεν θα υπάρξει συνέχεια για το Α1, ενώ προηγουμένως αποσύρθηκε οριστικά από την αγορά μία σειρά ανάλογων μοντέλων, όπως τα Opel Karl και Adam, το Ford Ka, το Νissan Pixo, το Suzuki Alto, το Subaru Justy, το SEAT Mii κ.λπ. και το Toyota iQ. Δεν είναι, μάλιστα, τυχαίο, ότι το 2013 αποχώρησε από την Ευρώπη η Daihatsu, μία μάρκα ταυτισμένη με τα μικρά αυτοκίνητα, όπως το λιλιπούτειο Cuore, το ρόουντστερ «τσέπης» Copen και το λίγο μεγαλύτερο Sirion.

Η συγκεκριμένη τάση φαίνεται παράδοξη, καθώς τα μοντελάκια πόλης διακρίνονται για την οικονομική τους κατανάλωση και τις χαμηλές εκπομπές ρύπων, ενώ αποτελούν το κατώφλι εισόδου για νεότερους πελάτες με τιμές αγοράς γύρω στις 10.000 ευρώ. Ωστόσο, οι ολοένα αυστηρότερες αντιρρυπαντικές προδιαγραφές έχουν ανεβάσει τις τιμές των σύγχρονων μίνι και συμπιέζουν σχεδόν στο μηδέν το κέρδος των κατασκευαστών, οι οποίοι δεν έχουν πλέον λόγο –ούτε εμπορικό ενδιαφέρον– να παραμένουν στην κατηγορία.

Οι προοπτικές θα γίνουν ακόμα χειρότερες τα επόμενα χρόνια, οπότε θα τεθούν σε ισχύ οι προδιαγραφές Euro 7, οι οποίες απαιτούν πολύ προηγμένες και ακριβές τεχνολογίες για να πιάσουν τα τετράτροχα μίνι τα χαμηλότερα όρια ρύπων. Αυτό σημαίνει στην πράξη ένα επιπρόσθετο καπέλο μερικών χιλιάδων ευρώ στις τελικές τιμές τους, που τα κάνει πλέον ασύμφορα για τους πελάτες, καθώς με λίγα περισσότερα χρήματα θα μπορούν να αγοράσουν μοντέλα μεγαλύτερης κατηγορίας. Φυσικά, τα λιλιπούτεια μοντέλα δεν πρόκειται να εξαφανιστούν εντελώς από τον χάρτη και ορισμένες εταιρείες συνεχίζουν να τα εξελίσσουν, επειδή το μειωμένο αγοραστικό ενδιαφέρον αντισταθμίζεται από τον σαφώς μικρότερο αριθμό ανταγωνιστών. Τέτοιες μάρκες είναι, για παράδειγμα, η Toyota με το νέο Aygo X, οι κορεατικές με το Hyundai i10 και το Kia Picanto, αλλά και η Fiat με το Panda και το 500.

Μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση αποτελούν τα ηλεκτρικά μίνι. Από εμπορικής άποψης έχουν νόημα, μόνον όσο θα συνεχίζεται η πολιτική επιδότησης των ηλεκτροκίνητων οχημάτων, γιατί αλλιώς θα ξέφευγαν τόσο πολύ οι τιμές τους, που θα είχαν την τύχη των αντίστοιχων μικρών αυτοκινήτων συμβατικής τεχνολογίας. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες το γνωρίζουν βεβαίως, οπότε προσπαθούν να συμπιέσουν το κόστος κατασκευής των μικρών, ηλεκτρικών αυτοκινήτων με μπαταρίες χαμηλότερης χωρητικότητας και μικρότερης αυτονομίας, καθώς το πεδίο δράσης τους περιορίζεται στην πόλη. Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο  ότι τα νέα ηλεκτρικά MINI και Smart κατασκευάζονται στην Κίνα, δηλαδή σε μία χώρα χαμηλού κόστους, προκειμένου να μην είναι απαγορευτικές οι τιμές τους για τους καταναλωτές.