24/2/2023
Σας σήμερα, έναν χρόνο πριν, τα ρωσικά στρατεύματα ξεκινούν την εισβολή στα ουκρανικά εδάφη και πατούν «start» σε έναν πόλεμο που «πάγωσε» την παγκόσμια κοινή γνώμη αφού κανείς δεν ήξερε -και συνεχίζει να μην ξέρει- πώς θα επηρεάσει γεωπολιτικά τον πλανήτη.
_77761_421672_type12133.jpg)
Έναν χρόνο μετά, ο πόλεμος συνεχίζεται χωρίς να φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ που θα σημάνει τη λήξη του, ενώ την ίδια στιγμή έχει επαναφέρει στην επικαιρότητα τον όρο «Σιδηρούν Παραπέτασμα».
Πρώτη φορά ο όρος χρησιμοποιήθηκε απ' τον Ρώσο συγγραφέα Βασίλι Ροζάνοφ το 1918 στο βιβλίο «Η Αποκάλυψη της Εποχής μας» αλλά έγινε ευρέως γνωστός όταν βγήκε από τα χείλη του Ουίνστον Τσόρτσιλ το 1947 σε ομιλία του στις ΗΠΑ.
Μέσα από αυτό το ιδεολογικό σύνορο που χώριζε τις χώρες της Σιοβετικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη με τον Δυτικό κόσμο, η σπίθα της αυτοκίνησης δεν έσβησε ποτέ.
Τολμηροί μηχανικοί, έχοντας στη διάθεσή τους πενιχρά μέσα, κατάφεραν να δώσουν «ζωή» σε αυτό που είχαν ονειρευτεί παρουσιάζοντας μια σειρά από αυτοσχέδια «supercars». Πάμε να δούμε τα πιο σημαντικά…
Η Laura με τελική 170 km/h… στην ευθεία
Η Μηχανολογία υπήρξε ένας ιδιαίτερα διαδεδομένος επιστημονικός κλάδος στη Σιοβετική Ένωση με τους «επαΐοντες» να πραγματοποιούν συχνά εκδηλώσεις προκειμένου να παρουσιάσουν τις κατασκευές τους. Μία από αυτές έγινε το 1981 στο Leningrad που πριν ονομαζόταν Petrograd και σήμερα η πόλη είναι γνωστής ως Αγία Πετρούπολη. Εκεί βρέθηκαν δύο νεαροί μηχανικοί οι οποίοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό με όλα αυτά που αντίκρισαν.
Ο ενθουσιασμός τούς οδήγησε στην απόφαση να κατασκευάσουν το δικό τους supercar το οποίο όμως έπρεπε να αναπτύξουν κυριολεκτικά από το μηδέν και έχοντας περιορισμένη πρόσβαση στην αγορά ανταλλακτικών.
Ο Gennady Hainov και ο Dmitri Parfenov δεν το έβαλαν κάτω. Βρήκαν ένα εγκαταλελλειμένο γκαράζ και ξεκίνησαν να εργάζονται πάνω σε ένα σωληνωτό πλαίσιο, χρησιμοποιώντας υλικά ύδρευσης! Όσο προχωρούσε το project και έβλεπαν την ιδέα τους να παίρνει εικόνα αποφάσισαν να κατασκευάσουν δύο αυτοκίνητα και όχι ένα όπως είχαν αρχικά σχεδιάσει, ώστε να μπορεί ο καθένας να οδηγεί το δικό του. Τα υπόλοιπα ανταλλακτικά που χρειάστηκαν δεν είχαν άλλον τρόπο να τα προμηθευτούν από το να απευθυνθούν στη μαύρη αγορά.
Έτσι έφτασε στην κατοχή τους ένας κινητήρας από VAZ 2015 που ουσιαστικά ήταν το Fiat 124. Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία είχε έρθει σε συμφωνία με τους Σοβετικούς 15 χρόνια πριν ώστε το μοντέλο να παράγεται από την εγχώρια αυτοκινητοβιομηχανία. Το κιβώτιο ταχυτήτων προήλθε από τη ZAZ ενώ οι τροχοί ξηλώθηκαν από ένα Lada Niva.
Στο εσωτερικό οι δύο νεαροί θέλησαν να εκφράσουν όλη αυτή την καταπίεση που είχαν δεχθεί από το καθεστώς και τον αποκλεισμό τους από τα μοντέρνα αυτοκίνητα της Δύσης προσθέτοντας έναν μεγάλο αριθμό από κουμπιά σε όλο το μήκος της κονσόλας, με τα περισσότερα από αυτά να μην αντιστοιχούν σε κάποια λειτουργία. Αν φαντάζει ακραίο σκεφτείτε απλά πόσες αυτοκινητοβιομηχανίες σήμερα (και όχι το 1980 στη Σοβιετική Ένωση) τοποθετούν ψεύτικα τελικά εξατμίσεων ή ψεύτικους αεραγωγούς στα μοντέλα τους…
Μετά από μεγάλη προσπάθεια το έργο των δυο μηχανικών ολοκληρώθηκε και έτσι έφτασε η στιγμή της επίσημης παρουσίασης. Αυτή έγινε στη Βουλγαρία το 1985 με τους εμπνευστές να σημειώνουν ότι τα «supercars» τους ήταν ικανά να κινηθούν με ταχύτητα έως και 170 km/h σε επίπεδο δρόμο. Φανταστείτε, δηλαδή, τι μπορούσαν να κάνουν στην κατηφόρα…
Στην παρουσίαση βρέθηκε και ένα τηλεοπτικό συνεργείο και αυτό έφερε το μεγάλο «μπαμ» στη δημοσιοποίηση της προσπάθειας. Λίγο αργότερα ο ίδιος ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ τούς ζητήσει να συμμετέχουν σε ένα νέο project που αφορούσε την ανάπτυξη ενός οικογενειακού αυτοκινήτου.
Προφανώς και δεν θα έλεγαν «όχι» και έτσι μετά από έναν χρόνο μελέτης οι Hainov και Parfenov παρουσίασαν το φουτουριστικό επταθέσιο μίνι βαν «Okhta» που όμως δεν βρήκε ποτέ τον δρόμο προς την παραγωγή αφού το κόστος του ήταν ιδιαίτερα υψηλό.
Το Pangolina GT που θύμιζε Lamborghini Countach
Αρχικά αφήστε κατά μέρους οποιαδήποτε «γέφυρα» με τον παγκολίνο και την Covid-19 και πάμε να δούμε αυτό το μοναδικής έμπνευσης όχημα που αποδεικνύει περίτρανα ότι ο περιβόητος «σφηνοειδής σχεδιασμός» είχε καταφέρει να εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όσο απομονωμένη και να ήταν.
Ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και υλοποίησε το Pangolina GT ήταν ο Alexander Kulygin που εργάστηκε εντατικά για σχεδόν μια τριετία (1972-1982) ώστε να φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα. Ο σχεδιασμός στο μπροστά μέρος "δανείστηκε" αρκετά από την Lamborghini Countach ενώ πίσω υπήρχαν πολλές ομοιότητες με την Maserati Kahmsin.
Ένα άλλο εντυπωσιακό στοιχείο ήταν το περισκόπιο που εκτελούσε χρέη κεντρικού καθρέφτη (ένα αντίστοιχο υπήρχε και στην αρχική Countach αλλά «κόπηκε» στην παραγωγή) καθώς και το κάθετο άνοιγμα των θυρών. Για να είμαστε ακριβείς δεν άνοιγαν μόνο οι πόρτες αλλά ολόκληρη η οροφή!
Όπως στην περίπτωση της Laura, ως βάση χρησιμοποιήθηκαν μια σειρά εξαρτημάτων από VAZ (του 2101). Παρά τη «μάτσο» εμφάνιση ο κινητήρας ήταν ένας «ταπεινός» τετρακύλινδρος του 1.2 L που απέδιδε 62 PS. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ο Kulygin μετανάστευσε στην Αμερική όπου βρήκε δουλειά σε εταιρεία που κατασκεύαζε kits αυτοκινήτων.
Δυστυχώς το 2004 βρήκε ακαριαίο θάνατο με το αυτοκίνητό του ενώ το δημιούργημά του βρίσκεται μέχρι σήμερα στη Ρωσία, έχοντας δεχθεί μερικές μετατροπές, όπως για παράδειγμα την αφαίρεση της πόρτας-οροφής και την τοποθέτηση «κανονικών» θυρών.
Leningrad ’56: ο «παλιός» είναι αλλιώς
Η ανάγκη που οδήγησε στην κατασκευή αυτοσχέδιων αυτοκινήτων στη Σοβιετική Ένωση δεν εμφανίστηκε ξαφνικά τη δεκαετία του 80’. Οι παραπάνω δημιουργοί πάτησαν πάνω στη λογική παλαιότερων ετών, με την οποία κατασκευάστηκε και το εντυπωσιακό διθέσιο Leningrad ’56. Η ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό του Arkady Dmitrievich Babich που είχε δοκιμάσει και σε άλλες περιπτώσεις να "παίξει" με την κατασκευή ενός αυτοκινήτου.
Δεν ξέρουμε για τα προηγούμενα μοντέλα που παρουσίασε, αλλά το συγκεκριμένο εκτός από όμορφο ήταν και γρήγορο αφού μπορούσε να αναπτύξει τελική ταχύτητα που έφτανε τα 180 km/h χρησιμοποιώντας έναν κινητήρα 3 λίτρων (95 PS) που προήλθε από ένα GAZ-12. Οι επιδόσεις σε συνδυασμό με την εμφάνιση τράβηξαν το ενδιαφέρον και το αυτοκίνητο εμφανίστηκε στο δελτίο ειδήσεων της εποχής ως «το απόλυτο ρωσικό sport custom».
Το εντυπωσιακό είναι ότι το αυτοκίνητο «ζει» μέχρι σήμερα αφού το 2014 έπεσε στα χέρια του Λιθουανού συλλέκτη Arunas Racelis και ενώ βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση κατάφερε με πολλή εργασία και πολλά χρήματα να επαναφέρει την αρχική του λάμψη.
Και τα «άλλα»
Τα παραπάνω αυτοκίνητα δεν είναι τα μοναδικά που κατασκευάστηκαν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Υπήρξαν και άλλες αξιόλογες (και λιγότερο αξιόλογες) προσπάθειες οι οποίες όμως δεν τράβηξαν τόσο έντονα το ενδιαφέρον. Κακώς, κατά την προσωπική μας άποψη, αφού όπως θα δείτε κάποια από αυτά ήταν πραγματικά «αριστουργήματα».
Katran
Άλλη μία περίπτωση αυτοκινήτου όπου η πρόσβαση στην καμπίνα ερχόταν με το άνοιγμα της οροφής. Το Katran χρησιμοποιούσε και αυτό κινητήρα από το VAZ-2101.
Trud
Το όνομά του σε ελεύθερη μετάφραση από τα ρωσικά σημαίνει «μόχθος». Κάπως έτσι μάλλον ο κάτοχός του ήθελε να αποτυπώσει την προσπάθεια που έκανε το 1964 για να κατασκευάσει απ’ το μηδέν τον τρικύλινδρο κινητήρα του.
Laska
Αυτή είναι η Σιοβετική έκδοση της Mustang που υλοποίησαν ένας υδραυλικός και ο γιος του μετά από 7 χρόνια εργασίας. Το Laska μπορεί να φιλοξενήσει δύο επιβάτες και το μεγαλύτερο μέρος του έχει κατασκευαστεί από fiberglass.
Triton
Αυτό και αν είναι αριστούργημα... Ένα αμφίβιο μέσο μεταφοράς με Volga κινητήρα που μπορούσε να κινηθεί με ταχύτητα 50 km/h τόσο εντός όσο και εκτός νερού. Προφανώς θα έπρεπε να είχε δύο άδειες κυκλοφορίας, μία για την τροχαία και μία για τις λιμενικές αρχές. Επίσης, όσοι δεν έχετε ακούσει την ΕΠΙΚΗ τηλεφωνική φάρσα με το υποβρύχιο Τρίτων που κυκλοφορεί στο YouTube αναζητήστε την τώρα!
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
