Escape: Στο μαγευτικό Πήλιο με Audi Q4 e-tron 50 quattro

Θα μπορούσες να το πεις και βουνό των τεσσάρων εποχών. Είναι το Πήλιο που έχει τα προσόντα να προσελκύσει και τον εκδρομέα-παραθεριστή του καλοκαιριού, και τον λάτρη των χειμερινών σπορ, και τον οπαδό των φθινοπωρινών αναζητήσεων, και τον εξερευνητή του ανοιξιάτικου τοπίου.

Η πανέμορφη Μακρινίτσα πλήρως ευθυγραμμισμένη με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, μοιάζει από μακριά με ζωγραφιά.

Και κάθε εποχή, το βουνό αυτό, που με το ένα του πόδι πατά στον Παγασητικό και με το άλλο στο Αιγαίο, διαθέτοντας ουκ ολίγες ονομαστές παραλίες, έχει να σου προσφέρει την ομορφιά των γραφικών οικισμών του συνδυασμένη με ένα μοναδικό φυσικό περιβάλλον, ένα πυκνό δίκτυο ευκολοδιάβατων μονοπατιών – και μαζί τους τη δυνατότητα περιηγήσεων και άμεσης επαφής με τη φύση, αλλά και τη δυνατότητα των χειμερινών σπορ μέσω του χιονοδρομικού του κέντρου.

Ο τεράστιος, υπεραιωνόβιος (1.000 ετών) πλάτανος στην πλατεία Αγίας Παρασκευής, στην Τσαγκαράδα.

Η ανάβαση αρχίζει

Το γεγονός ότι στα κατά καιρούς προγράμματα των αγώνων αυτοκινήτου στην Ελλάδα θα έχετε δει να φιγουράρει και η ανάβαση Πορταριάς, μόνο τυχαίο δεν είναι. Ο οικισμός που αποτελεί, θέλοντας και μη, την «πόρτα» του Πηλίου (γεγονός από το οποίο κατά μία εκδοχή πήρε το όνομά του – αν και η επικρατέστερη άποψη αναφέρει ως πηγή του ονόματος την εκκλησία της Παναγίας της Πορταρέας ή Πορτάϊσας) βρίσκεται σε υψόμετρο 600 m, στο οποίο φτάνεις έχοντας περάσει από ουκ ολίγες φουρκέτες. Και, βέβαια, δεν είναι αυτές οι μοναδικές στροφές που σε περιμένουν ξεκινώντας την εξερεύνηση του φημισμένου βουνού. Το πηλιορείτικο οδικό δίκτυο ελίσσεται διαρκώς και σε αναγκάζει να κινείσαι με χαμηλή μέση ταχύτητα.

Ένα από τα άπειρα μικρά και μεγάλα ρυάκια που συναντάς στο Πήλιο.

Ωστόσο, το ζητούμενο στη δική μας ανάβαση δεν είναι η ταχύτητα. Στο Πήλιο δεν έρχεσαι για να κινηθείς γρήγορα – θα μπορούσαμε, μάλιστα, να πούμε ότι έρχεσαι για να οδηγήσεις σχετικά αργά, απολαμβάνοντας την ομορφιά των διαδρομών που σου προσφέρει. Και αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβάνεσαι από την πρώτη στιγμή, καθώς ανηφορίζεις προς Πορταριά, απολαμβάνοντας άλλοτε τα χρώματα του δάσους και άλλοτε τον Βόλο που απλώνεται ακριβώς από κάτω σου για να συναντήσει το γαλάζιο του Παγασητικού.

Πορταριά: η πόρτα του Πηλίου.

Και είναι η Πορταριά ένα πρώτο τυπικό δείγμα πηλιορείτικου οικισμού, με τη γραφική της πλατεία να κοσμείται από πλατάνια και να περικυκλώνεται από μια σειρά καφέ, ταβέρνες και εστιατόρια κάθε είδους, αλλά και αρκετά καταστήματα στα οποία θα βρείτε περισσότερο ή λιγότερο παραδοσιακά προϊόντα. Ανάμεσά τους θα εντοπίσετε και το κατάστημα με γλυκά του κουταλιού μαρμελάδες κ.λπ. του γυναικείου Αγροτουριστικού Συνεταιρισμού Πορταριάς, που αριθμεί 14 μέλη και αποτελεί επιτυχημένο παράδειγμα μιας πρακτικής που θα συναντήσετε και σε άλλα χωριά του βουνού των Κενταύρων.

Τοπικά, παραδοσιακά προϊόντα από τον γυναικείο Συνεταιρισμό Πορταριάς.

Ένα χωριό - αξιοθέατο

Σε απόσταση αναπνοής από την Πορταριά σάς περιμένει το κόσμημα που ονομάζεται Μακρινίτσα. Ένας πανέμορφος διατηρητέος οικισμός, που με τον απόλυτο σεβασμό στην αρχιτεκτονική του τόπου κερδίζει τις εντυπώσεις. Και καθώς τον αντικρίζεις πλησιάζοντας από τον δρόμο, και –πολύ περισσότερο– όταν βρεθείς στο εσωτερικό του, στα καλντερίμια του, όπου κάθε παραδοσιακό κτίριο μοιάζει αξιοθέατο, αλλά και όταν κάνεις την απαραίτητη στάση στην καταπληκτική πλατεία του για να απολαύσεις τον καφέ σου έχοντας «πιάτο» τον Παγασητικό και τον Βόλο,  καταλαβαίνεις, τότε, γιατί η Μακρινίτσα λέγεται και «Μπαλκόνι του Αιγαίου» – ένας χαρακτηρισμός που κάποιοι αποδίδουν στον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Η ιστορική εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στον Κισσό.

Και καθώς στην πλαγιά του βουνού ο οικισμός εκτείνεται από κάτω προς τα πάνω, είναι η Μακρινίτσα ό,τι πρέπει για τους λάτρεις της ορεινής πεζοπορίας: η υψομετρική διαφορά της κάτω γειτονιάς από την κορυφή του χωριού ξεπερνά τα 300 (με κάποιους να κάνουν λόγο ακόμα και για 550 – από τα 300 στα 850 m)! Ενώ η πολυγωνική κρήνη στην πλατεία, δίπλα στην ονομαστή εκκλησία του ‘Αι-Γιάννη, μαρτυρά το μέγεθος του υδάτινου δυναμικού του Πηλίου, που εμφανίζεται με δεκάδες μικρά και μεγάλα ρυάκια και καταρράκτες, ακόμα και μέσα στους οικισμούς, όπως στην περίπτωση της ίδιας της Μακρινίτσας.

Ανηφορίζοντας στο καλντερίμι προς το Χιονοδρομικό Κέντρο Πηλίου.

Τόσο η Μακρινίτσα, στην οποία κινείσαι αποκλειστικά με τα πόδια, αφού παρκάρεις το αυτοκίνητό σου στο πάρκινγκ, στην είσοδο του οικισμού, όσο και η Πορταριά αποτελούν προνομιακούς χώρους για χειμερινές αποδράσεις, αφού βρίσκονται σε κοντινή απόσταση και από τον Βόλο, την πρωτεύουσα της Μαγνησίας, και από το Χιονοδρομικό Κέντρο Πηλίου.

Δεξιά, το αρχοντικό Δρακοπούλου (1906).

Εννοείται, βέβαια, ότι την απόλυτη εγγύτητα με τα χειμερινά σπορ σάς την προσφέρουν τα Χάνια, που αναπτύσσονται κατά μήκος του επαρχιακού δρόμου που οδηγεί στην ανατολική πλευρά του βουνού. Σημειώστε ότι η καφέ ταμπέλα προς «Χιονοδρομικό Κέντρο Πηλίου» που θα συναντήσετε έχοντας αφήσει πίσω σας τα Χάνια είναι ελαφρώς παραπλανητικά τοποθετημένη – δεν πρέπει να στρίψετε αριστερά (προς Ζαγορά), αλλά να συνεχίσετε ευθεία, βγαίνοντας από τον κεντρικό δρόμο!

Το Πήλιο του Αιγαίου

Το καμπαναριό του Αγίου Νικολάου στην Πορταριά.

Έχοντας φτάσει στο Xιονοδρομικό Kέντρο, ο πειρασμός του ανατολικού Πηλίου είναι πια έντονος – με την Τσαγκαράδα, από τη μια, και τη Ζαγορά, από την άλλη, να αποτελούν βασικούς «στόχους». Και εδώ που τα λέμε, δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο να κάνεις τον κύκλο με πρώτη στάση την Τσαγκαράδα και δεύτερη τη Ζαγορά, για να επιστρέψεις στη βάση σου από τον κύριο επαρχιακό δρόμο (Ζαγοράς-Πορταριάς). Η κατάβαση, λοιπόν, αρχίζει μέσα σε ένα καφεκόκκινο σκηνικό και ο δρόμος σε φέρνει να περνάς λίγα μόλις μέτρα κάτω από τα συρματόσχοινα του lift του Χιονοδρομικού, ενώ σταδιακά η διαδρομή σου προσφέρει τη δυνατότητα να ρίχνεις κάθε τόσο μια κλεφτή ματιά στο Αιγαίο.

Βόλος και Παγασητικός, εν μέσω χρωμάτων.

Η μικρή παράκαμψη προς Κισσό, για χάρη της ονομαστής εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας, καταλήγει σε ένα περιβάλλον πνιγμένο στη βλάστηση, με τους καπνούς από τα τζάκια να στήνουν ένα κινηματογραφικό σκηνικό, σχεδόν παραμυθένιο, ενώ στη συνέχεια σειρά έχουν οι πλατείες της Τσαγκαράδας, του οικισμού που δεν καταλαβαίνεις πού αρχίζει και πού τελειώνει, αλλά προσφέρει χαρακτηριστικά όμορφη θέα στη θάλασσα.

Το Audi Q4 e-tron στο χώρο του Χιονοδρομικού Κέντρου.

Τελευταίος σταθμός η ονομαστή Ζαγορά, που, όπως τα Ζαγοροχώρια, πήρε το όνομά της (πίσω από το βουνό) από Σλάβους. Είμαστε, λοιπόν, στην πίσω πλευρά του Πηλίου ατενίζοντας το πέλαγος από ψηλά, στο μεγαλύτερο χωριό της περιοχής, το οποίο φημίζεται ίσως όχι τόσο ως τουριστικός προορισμός, αλλά ως υπόδειγμα αγροτικής ανάπτυξης. Πίσω από τα φημισμένα μήλα Ζαγοράς βρίσκεται ένας πολύ δυναμικός συνεταιρισμός που αριθμεί 800 μέλη και έχει ήδη στο ενεργητικό του μια πολύ επιτυχημένη παρουσία στην αγορά.

Το Audi των 299 PS σε μια από τις πολλές όμορφες διαδρομές του βουνού των Κενταύρων.

Περνώντας από τη μια γειτονιά της Ζαγοράς στην άλλη, η στάση στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου, όπου βρίσκεται ο ομώνυμος ναός και η ιστορική Βιβλιοθήκη του χωριού, είναι απλώς επιβεβλημένη, ενώ η επίσκεψη στο εμφανώς παραμελημένο Ελληνομουσείο (σχολείο Ρήγα Φεραίου) μάλλον θα σας απογοητεύσει… Από την Πορταριά σάς χωρίζουν τώρα 47 km σχετικά εύκολης πορείας σε καλό δρόμο (η απόσταση καλύπτεται σε περίπου 50’) σε ένα τοπίο που κοκκινίζει – καθώς κυριαρχούν οι οξιές.

Τελειώσαμε με το Πήλιο; Φυσικά και όχι. Είπαμε, το Πήλιο είναι το βουνό των χρωμάτων και των τεσσάρων εποχών. Προφανώς πρέπει να επιστρέψουμε εδώ την άνοιξη ή και το καλοκαίρι και να αγγίξουμε και άλλες πτυχές του βουνού – και μία από αυτές είναι οι ονομαστές παραλίες του. Ο εκδρομέας, πάντως, καλό είναι να έχει υπόψη του ότι καθώς η περιοχή ετοιμάζεται να ντυθεί στα λευκά, η πλευρά του βουνού που βρίσκεται κοντά στο Χιονοδρομικό (Πορταριά και Μακρινίτσα) είναι αυτή στην οποία θα βρει σε λειτουργία τις περισσότερες υποδομές, ενώ και η Ζαγορά είναι «ενεργή», λόγω του ντόπιου πληθυσμού. Η Τσαγκαράδα «δουλεύει» περισσότερο το καλοκαίρι, αλλά και κάποια τριήμερα και τις γιορτές (Χριστούγεννα και Πάσχα).

INFO

Η κρήνη και η εκκλησία των Ταξιαρχών στην ομώνυμη, γραφική πλατεία της Τσαγκαράδας – του οικισμού με την απρόσκοπτη θέα στο Αιγαίο.

Το Πήλιο εκτείνεται σε μήκος περίπου 44 km με την ψηλότερη κορυφή του (Πουριανός Σταυρός) να βρίσκεται σε υψόμετρο 1.624 m. Φημίζεται δε για το πυκνό δίκτυο των μονοπατιών του, με πλέον ονομαστό το «μονοπάτι των Κενταύρων» (γύρω από την Πορταριά). Στις πλαγιές του κυριαρχούν οι οξιές, οι βελανιδιές, οι καστανιές, οι αγριόλευκες, ενώ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της τοπικής πανίδας αποτελεί το αγριοπούρναρο.

Το Xιονοδρομικό Kέντρο Πηλίου «Αγριόλευκες» απέχει 15 km από την Πορταριά και 27 km από τον Βόλο, αναπτύσσεται δε σε υψόμετρο 1.350-1.500 m. Διαθέτει πίστες συνολικού μήκους 15 km, εκ των οποίων η μία προσφέρει κατά την κατάβαση θέα στη θάλασσα. Υπάρχουν 3 χώροι στάθμευσης για περισσότερα από 800 αυτοκίνητα, καταφύγιο με αναψυκτήριο & εστιατόριο κ.λπ.

Η τοπική κουζίνα είναι πασίγνωστη για το περίφημο «σπετζοφάι» και την ονομαστή φασολάδα, ενώ στα τοπικά καταστήματα θα βρείτε μια μεγάλη ποικιλία από γλυκά του κουταλιού και μαρμελάδες. Ταβέρνες και εστιατόρια θα βρείτε αρκετά στη διαδρομή που προτείνουμε, με το δικό μας test drive να βάζει πολύ καλό βαθμό στο Agora και στην Κριτσά (και τα δύο στην Πορταριά).

Απρόσμενες αντιθέσεις με φόντο τον Παγασητικό (κατηφορίζοντας από Χάνια προς Πορταριά).

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ: το Μουσείο του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου, που έζησε 30 χρόνια στο Πήλιο, στην Ανακασιά (δυστυχώς, κλειστό τα Σαββατοκύριακα), η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (1806) στην κεντρική πλατεία της Μακρινίτσας, το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Πορταριάς (στο διώροφο Αρχοντικό Ζούλια), ο ναός της Παναγίας της Πορτάισας, που βρίσκεται στον περίβολό του ναού του Αγίου Νικολάου στην Πορταριά. Ο υπεραιωνόβιος πλάτανος, οι εκκλησίες των Ταξιαρχών και της Αγίας Παρασκευής στην Τσαγκαράδα και η ιστορική εκκλησία της Αγίας Μαρίνας (17^ος αι.) στον Κισσό. Ο ναός του Αγίου Γεωργίου και η ιστορική Βιβλιοθήκη στη Ζαγορά.

HOTELPORTARIA

Το Portaria Hotel.

Για την περιήγησή μας στο Πήλιο χρησιμοποιήσαμε ως βάση το ξενοδοχείο Πορταριά, μια μεγάλη μονάδα 4 αστέρων που σέβεται την αρχιτεκτονική παράδοση του τόπου και είναι πλήρως εξοπλισμένη με όλες τις σύγχρονες ανέσεις. Διαθέτει δίκλινα δωμάτια, σουίτες και οικογενειακά διαμερίσματα με θέα στη θάλασσα ή στον γραφικό οικισμό, βιβλιοθήκη, εξωτερική πισίνα, Spa-Health Club, αίθουσα συνεδριάσεων κ.λπ. Πέραν δε όλων αυτών, είναι και το μοναδικό (ορεινό) κατάλυμα της περιοχής που διαθέτει φορτιστή AC ηλεκτρικών αυτοκινήτων, στις εξωτερικές θέσεις στάθμευσης. Aπέχει 12 km από τον Bόλο και 14 km από το Χιονοδρομικό Κέντρο Πηλίου. https://www.portariahotel.gr/el/, τηλ: 24280 90000

Audi Q4 Sportback 50 e-tron quattro

Το Audi των 299 PS σε μια από τις πολλές όμορφες διαδρομές του βουνού των Κενταύρων.

Με μηδενικούς ρύπους και την υποστήριξη υπερσύγχρονης τεχνολογίας απολαύσαμε το υπερθέαμα των χρωμάτων του Πηλίου. Το πλήρως ηλεκτρικό Audi Q4 Sportback 50 e-tron quattro με το κουπέ αμάξωμα, έχει έναν σαφώς σπορ χαρακτήρα ο οποίος εκφράζεται και με την αυξημένη ισχύ από τους δύο ηλεκτροκινητήρες που εξασφαλίζουν την τετρακίνηση (220 kW / 299 PS). Η μπαταρία των 77 kWh επισήμως προσφέρει αυτονομία έως 497 km, με την κατανάλωση (WLTP) να κυμαίνεται μεταξύ 19,6-16,8 kWh/100 km. Πρόκειται για ένα όμορφο και εντυπωσιακό αυτοκίνητο, με εντυπωσιακή ποιότητα, εντυπωσιακές δυνατότητες (0-100 km/h σε 6,1’’) και εντυπωσιακές ευκολίες.

Το πανέμορφο δάσος, μέσα από το εντυπωσιακό σαλόνι του Q4 e-tron.

Στην Eθνική οδό το προηγμένο σύστημα διατήρησης της λωρίδας κυκλοφορίας σε συνδυασμό με το προσαρμοζόμενο cruise control μάς «πήρε» τουλάχιστον τη μισή κούραση και μας προσέφερε επιπλέον ασφάλεια. Ενώ στις ορεινές διαδρομές δεν ήταν λίγες οι φορές που υποκύψαμε στον πειρασμό της διερεύνησης των δυναμικών χαρακτηριστικών του ηλεκτρικού Audi. Και ναι, στρίβει σαν τρένο! Σε όλες τις περιπτώσεις, δεν σταματήσαμε να επωφελούμαστε από εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα θορύβου.

Η κατανάλωση που κατέγραψε το trip computer ήταν ελαφρώς αυξημένη σε σχέση με την εργοστασιακή – κάτι φυσιολογικό, που ισχύει για όλα τα μοντέλα της αγοράς. Έτσι, χρειαστήκαμε μια στάση για φόρτιση πηγαίνοντας και μία επιστρέφοντας (στη Λαμία), ανακτώντας το 40% της ενέργειας σε 30’. Ωστόσο, αν κινηθεί κανείς με βάση τις αρχές της οικονομικής οδήγησης (τηρώντας τα όρια ταχύτητας) και ξεκινήσει με γεμάτη (100%) μπαταρία, μπορεί να κάνει το ίδιο ταξίδι ακόμα και χωρίς φόρτιση.

Φόρτιση του Audi στο Portaria Hotel.