Διχασμός; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω!

Την Κυριακή οι πολίτες αυτής της δύσμοιρης χώρας καλούνται να ψηφίσουν «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» σε ένα δημοψήφισμα που αιφνιδιαστικά ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Ένα δημοψήφισμα που ουδείς αμφιβάλλει πια ότι είχε (πλέον δεν έχει) έναν και μόνον ρόλο. Του διαπραγματευτικού χαρτιού στο σκληρό πόκερ που παίζεται με τους δανειστές. Με τη διαφορά ότι οι επαγγελματίες παίκτες ξέρουν από μπλόφες και με ένα «πάσο» μπορούν να σε βγάλουν εκτός τραπεζιού. Ειδικά εάν εκείνοι έχουν μαζέψει όλο το «χαρτί» και εσύ είσαι ρέστος…

Είμαι κάτι περισσότερο από σίγουρος ότι κανένας από όσους  προσέλθουν να ψηφίσουν δεν είναι στο 100% πεπεισμένος για την ορθότητα της επιλογής που θα κάνει.

Από τη μια έχουμε την ομοβροντία ελληνικών και διεθνών ΜΜΕ, ελληνικών και ξένων προσωπικοτήτων, πολιτικών και επιχειρηματιών ότι το ΝΑΙ σημαίνει παραμονή στην Ευρωζώνη, από την άλλη τον Α. Τσίπρα στο διάγγελμά του, τις δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ότι το ΟΧΙ σημαίνει πιο ισχυρή διαπραγμάτευση.

Δυστυχώς για εμάς και οι «μεν» και οι «δε» έχουν χάσει την αξιοπιστία τους, καθώς τίποτε από αυτό που μας έχουν διαβεβαιώσει δεν έχει συμβεί είτε μιλάμε για τα 5 χρόνια των «σωτήριων» μνημονίων είτε για τους 5 μήνες της νέας Κυβέρνησης που θα έσκιζε τα μνημόνια και κυρίαρχη θα εφάρμοζε την πολιτική της.

Το διακύβευμα για την Χώρα, έτσι όπως εξελίσσεται η αντιπαράθεση μεταξύ Κυβέρνησης-Αντιπολίτευσης και των δορυφόρων τους είναι η ακραία πόλωση που οδηγούν τους πολίτες με τις δηλώσεις και την απαράδεκτη συμπεριφορά τους.

Δεν είναι μόνον οι δηλώσεις που γίνονται στα ΜΜΕ και η αποποίηση ευθυνών του τύπου «φταίνε οι κακοί Ευρωπαίοι που επιθυμούν να μας πιούν το αίμα», αλλά και οι πολιτικές επιλογές που θυμίζουν την «ωραία ατμόσφαιρα» λίγο πριν το ναυάγιο του Τιτανικού.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού για 5 μήνες δεν εφάρμοσε καμία απολύτως πολιτική εγκλωβισμένη στην διαπραγμάτευση, έχει «ξύσει» τον πάτο του ρευστού των δημόσιων Ταμείων για τη συντήρηση της πολιτικής της πελατείας.

Λίγο πριν ανακοινώσει το δημοψήφισμα και κλείσουν οι τράπεζες, φρόντισε να πιστώσει τους λογαριασμούς των συνταξιούχων και των Δημοσίων υπαλλήλων. Πιθανώς, για να ψηφίσουν περήφανοι και κυρίαρχοι ΟΧΙ! Και φυσικά δεν έμεινε εκεί. Με την Ελλάδα σε καθεστώς χρεοκοπίας και σαν να μη συνέβαινε τίποτε προχώρησε σε προσλήψεις 3.761 υπαλλήλων (όπως αποκαλύπτει το www.imerisia.gr) , ενώ «διορίστηκε» και ο νέος πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ, που όλος τυχαίως τυγχάνει σύντροφος (στη ζωή) της κας Δούρου!

Να θυμίσουμε και την επαναπρόσληψη στο δημόσιο των υπαλλήλων που είχαν απολυθεί χωρίς κανένα απολύτως κριτήριο. Δηλαδή, ξανά στο δημόσιο και οι επίορκοι και οι αργόσχολοι και εκείνοι που εμφανιζόταν μόνο για να πάρουν το μισθό τους… Και μαζί το άνοιγμα της ΕΡΤ, με επαναπρόσληψη των πάντων ώστε η ελληνική κοινωνία να έχει «δημόσια, ανεξάρτητη τηλεόραση». Δυστυχώς την «ανεξαρτησία» δεν την αντιλαμβανόμαστε όλοι το ίδιο και ειδικά οι κυβερνώντες. Όποιοι και να είναι...

Είναι προφανές, ότι με τις επιλογές της η συγκυβέρνηση ενισχύει την κομματική της πελατεία πλαισιώνοντας ένα σώμα «συνταξιούχων- δημοσίων υπαλλήλων- ένστολων» και από εκεί και ύστερα απολύτως τίποτε. Η πολιτική και κομματική επιβίωση και τίποτε άλλο…

Στους λεονταρισμούς, τα διαγγέλματα, αλλά και όλα τα ωραία που διαμηνύουν από τα παράθυρα των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (από τους οποίους έλκονται τρελά, ανεξάρτητα εάν τους κατακευρανώνουν για τις συχνότητες και τα λοιπά), δεν έχουμε ακούσει κάτι για τον ιδιωτικό τομέα. Έστω ένα κροκοδείλιο δάκρυ... Για την ανεργία, για τη μαύρη εργασία, για την απλήρωτη εργασία, για τα προβλήματα στην μισθοδοσία. Για την επιχειρηματική ασφυξία, που προκαλεί όλη αυτή η ακυβερνησία και οι εσφαλμένες επιλογές. 

Αν επιθυμούσε η κυβέρνηση να είναι όλων των Ελλήνων και ειδικά μια αριστερή Κυβέρνηση που προασπίζει τα συμφέροντα του εργαζομένου και του κατατρεγμένου, θα έπρεπε να βάλει κάτω από την ομπρέλα της και τους ιδιωτικούς υπαλλήλους (ok, έξω τα golden boys). Γιατί δηλαδή όσοι απολύθηκαν να μην επαναπροσληφθούν στις επιχειρήσεις και η κυβέρνηση να εγγυηθεί τους μισθούς τους, όπως έχει κάνει και στο δημόσιο; Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη στο πλαίσιο της καταπολέμησης της φτώχειας ή της ανθρωπιστικής βοήθειας;

Δυστυχώς, με τέτοιες επιλογές όπως και με διχαστικά διλήμματα οι πολιτικοί μας προσπαθούν να μας διασπάσουν, να μας βάλουν απέναντι.

Όπως κάποτε με τα «πράσινα» και «μπλέ» καφενεία.

Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι άνεργοι να θέλουν να σπάσουν τα μούτρα των δημοσίων, το ίδιο και οπαδοί του ΟΧΙ εκείνων του ΝΑΙ (και το ανάποδο).

Την συγκεκριμένη περίοδο που ζούμε, αν κάτι από το οποίο πρέπει να διδαχθούμε είναι ότι οι μάσκες έχουν πέσει. Ξέρουμε πια ανοικτά «ποιός είναι τι» από τους πολιτικούς μας και τι πραγματικά πρεσβεύει… 

Ξέρουμε ότι την Τύχη μας, την Ελπίδα την κρατάμε στα χέρια μας και δεν την εκχωρούμε σε κανέναν Αλέξη, Αντώνη, Γιωργάκη, Κωστάκη, Πανούλη. Ξέρουμε ότι το πολιτικό τους ανάστημα είναι πολύ μικρό για να τα εκχωρήσουμε. Ξέρουμε ότι την Ελπίδα οφείλουμε να την εμφυσήσουμε μέσα μας. Ο καθένας μας. Ξέρουμε ότι το πολιτικό μας σύστημα έχει χρεοκοπήσει και δεν διασώζεται. Ας μην το αφήσουμε να μας διχάσει…

Τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη είναι πιο επίκαιρα από ποτέ: 

«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος»