Βαθιά στο τούνελ

Διαβάζω από το ethnos.gr ότι «τη σιδηροδρομική σήραγγα του Σεν-Γκοτάρ, τη μακρύτερη στον κόσμο, μήκους 57 χιλιομέτρων, που θα αναδιαμορφώσει τον χάρτη των μεταφορών στον άξονα Βορρά-Νότου της Ευρώπης, εγκαινιάζει σήμερα πανηγυρικά η Ελβετία. Οι εργασίες διήρκεσαν 17 χρόνια και η νέα σήραγγα θα δοθεί στην κυκλοφορία τον Δεκέμβριο. Η διάνοιξη της σήραγγας κόστισε 10,9 δισ. ευρώ, όλα καταβληθέντα από την Ελβετία. Δίνει τη δυνατότητα ημερήσιας κυκλοφορίας 260 εμπορευματικών αμαξοστοιχιών, με ωριαία ταχύτητα 100 χλμ., και 65 επιβατηγών τρένων, με ταχύτητα μέχρι και 200 χλμ./ώρα».

Ηταν τότε, πίσω στα 1999, όταν σε ένα από τα ταξίδια μας στο Car and Driver είχα δει τη σχετική ανάρτηση για την έναρξη των εργασιών και την τόσο μακρινή -τότε- ημερομηνία παράδοσης του έργου: 2016. Ηταν εντυπωσιακό το «τούνελ 57 χιλιομέτρων», αλλά μετά από τόσα χρόνια το είχα ξεχάσει μέχρι που ξαναείδα την είδηση σήμερα. Ηταν τόσο συνεπές το πλάνο σε ένα από τα πιο δύσκολα τεχνικώς έργα, που έμεινα εμβρόντητος από τη μεθοδικότητα των Ελβετών.

Από τότε εμείς στην Ελλάδα διοργανώσαμε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλάξαμε 9 φορές κυβέρνηση (δεν λέω, φτιάξαμε και τη γέφυρα «Χαρίλαος Τρικούπης», την Εγνατία, την Αττική Οδό και το Αεροδρόμιο), περάσαμε χρυσές μέρες και μαύρες νύχτες στο Χρηματιστήριο, ήρθαν στο τέλος και οι «φίλοι» μας, οι θεσμοί... Βλέπετε, όμως, κι εμείς όλα αυτά τα χρόνια που «λεφτά υπήρχαν» φτιάχναμε το δικό μας «τούνελ», με πολύ περισσότερα χρήματα από τα 10,9 δισ. ευρώ των Ελβετών...