10/12/2008
Όχι φυσικά με την έννοια της αντίκας, αλλά ενός αυτοκινήτου που μοιάζει να έρχεται από μία εποχή που έχει παρέλθει. Υπάρχει άραγε χώρος γι’ αυτό στη σύγχρονη πραγματικότητα, όπου παίζουν μεγαλύτερο ρόλο οι εκπομπές ρύπων του κινητήρα, παρά ο ήχος της εξάτμισης;
Tο παλιό κρασί έχει περάσει στη συνείδηση πολλών ως κάτι εκλεκτό, ως προϊόν υψηλής, κάποιες φορές ακόμη και ανεκτίμητης αξίας. Κάπως έτσι δικαιολογείται το γεγονός ότι μπορεί κανείς να δαπανήσει ένα μεγάλο -ακόμη και προκλητικό- ποσό για την απόκτηση ενός και μόνο μπουκαλιού. Τα πράγματα δεν είναι όμως τόσο απλά. Η παλαιότητα από μόνη της δεν αρκεί για να αποτελέσει ένα κρασί κάτι πραγματικά εκλεκτό. Θα πρέπει το ίδιο το προϊόν να διαθέτει δυναμική παλαίωσης και να έχει συντηρηθεί σε ιδανικές συνθήκες, διαφορετικά... άνθρακες ο θησαυρός. Ο άνθρωπος που ανοίγει το -ξεχασμένο επί 20 χρόνια- κρασί που έφτιαξε κάποιος δικός του, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα οδηγηθεί σε λάθος κρίση. Το χρώμα και η γεύση που παραπέμπουν σε κονιάκ μπορεί να δημιουργούν ευχάριστη αίσθηση στο στόμα, όμως είναι σαφές πως μαρτυρούν αλλοίωση. Αυτό που έχουμε στο ποτήρι μας είναι κάτι εύγευστο, αλλά έχει πάψει προ πολλού να είναι κρασί. Η συναισθηματική φόρτιση όμως, σε συνδυασμό με την άγνοια, δεν τον αφήνουν να δει την πραγματικότητα.
Η επιστροφή του σκορπιού
Κατά μία έννοια, μήπως συνιστούν αλλοίωση και οι ζάντες 18 ιντσών της ΟΖ, οι διάτρητοι δίσκοι με τις κόκκινες δαγκάνες της Brembo και ο διαχύτης αέρα στο αμάξωμα ενός Grande Punto; Θα μπορούσε να είναι κι έτσι, αν μέσα στο όλο σκηνικό περιλαμβάνονταν και τα σήματα της Fiat. Αντί αυτών όμως, το ολόλευκο αμάξωμα του Grande Punto έχει γεμίσει... σκορπιούς. Η επιστροφή του ονόματος Abarth δεν θα μπορούσε να γίνει κρατώντας τους τόνους χαμηλά. Κάτι τέτοιο δεν ταιριάζει ούτε στο στυλ ούτε στο ύφος του ονόματος. Εστω κι αν η «δική» μας έκδοση είναι η κορυφαία Esseesse (SS) με τους 25 επιπλέον ίππους (συνολικά 180), το χαμηλότερο αμάξωμα (κατά 15-20 χλστ.) τις σκληρότερες αναρτήσεις σε σχέση με το βασικό Abarth των 155 ίππων και την αυξημένη πίεση στο τούρμπο από 1.3 σε 1.5 bar.
Η τελευταία παρόμοια απόπειρα της Fiat στη μικρή κατηγορία, ήταν με το Punto GT στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Κινητήρας 1.4 τούρμπο με 136 ίππους και εκρηκτικό χαρακτήρα. Εκείνη την εποχή, οι αγοραστές και κατ’ επέκταση οι κατασκευαστές, δεν ενδιαφέρονταν για την κατανάλωση όσο σήμερα και η τιμή εκπομπών CO2, ήταν άγνωστη έννοια στους πίνακες τεχνικών χαρακτηριστικών ενός μοντέλου. Κάπως έτσι και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, είναι και το Grande Punto Abarth SS.
The SS factor
Καθισμένος στο μπάκετ και έχοντας σε πρώτο πλάνο σήμα και λογότυπο της Abarth, αρχίζεις να μπαίνεις σιγά σιγά στο νόημα. Ο μπάσος ήχος του κινητήρα κρύβει επιμελώς τον χαμηλό κυβισμό, ενώ το κουμπί «Sport Boost» στο επάνω μέρος της κονσόλας σου φέρνει στον νου σκηνές από παλιές τηλεοπτικές παραγωγής τύπου Dukes. Οχι, το SS δεν ίπταται με το πάτημα ενός κουμπιού. Στη σύγχρονη πραγματικότητα, το πάτημα του διακόπτη δίνει το έναυσμα ώστε τα ηλεκτρονικά να αναλάβουν δράση. Το αποτέλεσμα είναι ακόμη πιο γρήγορο τιμόνι, πιο κοντή διαδρομή του γκαζιού και υψηλότερη ροπή μέσω αύξησης της πίεσης υπερπλήρωσης.
Πώς λειτουργούν όμως όλα αυτά στην πράξη; Χωρίς πολλές περιστροφές, θα πούμε πως το SS θυμίζει παλιότερες εποχές. Οι 180 ίπποι από 1.400 κ.εκ. είναι εντυπωσιακή τιμή και εδώ η γραμμικότητα στην απόδοση έχει πάρει απευθείας κόκκινη και το turbo lag βγαίνει απ’ τη ναφθαλίνη. Κυρίες και κύριοι, σε αντίθεση με το ρεύμα της εποχής, το σκαλοπάτι στην απόδοση ισχύος του SS, είναι μεγάλο. Τόσο, που η ενδεικτική λυχνία του ESP αναβοσβήνει σαν φλας και ο οδηγός αισθάνεται πως μπορεί να καταπιεί οτιδήποτε κινείται γύρω του, ασχέτως αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Δεν λέμε, το SS είναι γρήγορο, πολύ γρήγορο, όμως εξίσου γρήγορο είναι και π.χ. ένα 207 RC ή ένα Golf GT, χωρίς να κάνουν τόσο θόρυβο και χωρίς να είναι τόσο σκληρά. Ναι, αλλά το Abarth έχει θεϊκό κράτημα και κορυφαία φρένα. Αν μεταφέρουμε τη συζήτηση σε αυτό το επίπεδο, θα πρέπει να επισημάνουμε πως έχει επίσης μέτριο σε αίσθηση σύστημα διεύθυνσης και κάτω του μετρίου σε αίσθηση κιβώτιο.
Αρα...
Σε μία πρώτη ανάγνωση, το Abarth SS είναι μία έκδοση που προορίζεται για χρήση σε πίστες, όχι με την έννοια της συμμετοχής σε αγώνες, αλλά απλά και μόνο επειδή εκεί βρίσκεται στο στοιχείο του. Είναι όμως εξαιρετικά αμφίβολο αν αυτοί που θα το επιλέξουν, θα περάσουν έστω και ελάχιστες ώρες σε κάποια πίστα. Υπό αυτή την έννοια, πλανάται στον αέρα η υποψία ότι η βασική έκδοση του Abarth, με 155 ίππους και 18.400 ευρώ, ίσως είναι μία πιο ορθολογική επιλογή.
Αν πάλι σας εξιτάρει η ιδέα των 180 ίππων και της πολεμικής εμφάνισης -κάτι που είναι πολύ πιθανό- τότε το kit SS απαιτεί από εσάς επιπλέον 4.500 ευρώ. Το συνολικό κόστος ανεβαίνει έτσι στα 22.900 ευρώ, τιμή διόλου ευκαταφρόνητη (έστω και με πλήρη εξοπλισμό που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων διζωνικό κλιματισμό, ESP και όλα τα ηλεκτρικά καλούδια) που, αν θέλετε τη γνώμη μας, είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να την υποστηρίξει το ίδιο αυτοκίνητο αν έφερε τα σήματα της Fiat και όχι της αναγεννημένης Abarth που, όπως και να το κάνουμε, διεγείρουν το θυμικό των παλιότερων. Το θέμα είναι αν όλοι αυτοί, είναι πλέον σε θέση να οδηγούν καθημερινά ένα αυτοκίνητο που φαίνεται και ακούγεται ως προϊόν μίας πολύ επιτυχημένης μετατροπής.
Αν η επιλογή τους βασίζεται σε συναισθηματικά κριτήρια, η απάντηση είναι ναι. Ομως εδώ έχουμε να κάνουμε με μία ανάλογη περίπτωση, σαν αυτή που περιγράφουμε στην αρχή του κειμένου, όπου μπορεί αυτό που πίνεις να σου αρέσει, όμως στην πραγματικότητα, δεν είναι πλέον κρασί.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗΣ
Φωτογραφίες: ΚΩΣΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΕΛΗΣ
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
