Vespa Siluro 1951: 170 km/h, το ’50, με Vespa!

Στα τέλη του ’40 και τις αρχές του ’50 δεν ήταν καθόλου σπάνιες οι κόντρες μεταξύ των δύο “αιωνίων αντιπάλων” Vespa και Lambretta. Οι μάχες δεν έμεναν μόνο στα καταστήματα πώλησης, τους δρόμους και τα club, αλλά και τις πίστες.

Επίσης, αφού πρώτα οι δυο μεγάλες εταιρίες πείσθηκαν ότι έτσι θα πουλούσαν περισσότερα σκούτερ, ξεκίνησε μια μεγάλη ιστορία με ρεκόρ ταχύτητας. H Siluro ήταν μία από τις “Βέσπες” που έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ.

Γυρνάμε το ρολόι του χρόνου στη δεκαετία του ’50, χρονιά που η Piaggio ετοιμάζεται με όχημα το εμβληματικό της σκούτερ να καταρίψει ένα παγκόσμιο ρεκόρ, αυτό των 1000 μέτρων από στάση. Η Vespa όμως που σκοπεύει να κάνει το ρεκόρ κάθε άλλο παρά με μοντέλο παραγωγής μοιάζει. Μάλλον πούρο ή αν θέλετε τορπίλη θυμίζει περισσότερο. Κι ακριβώς για αυτό το λόγο πήρε το όνομά της: siluro, τορπίλη.

Στις 9 Φεβρουαρίου του 1951, ανάμεσα στο 10ο και το 11ο χιλιόμετρο της αουτοστράντα Ρώμης-Όστια η σιλουέτα μιας καθ’ όλα περίεργης “Βέσπας” κάνει την εμφάνισή της. Δεν είναι μόνο το μακρόστενο σχήμα της, κατάλληλο να της πρόσφερει αεροδυναμική κίνηση.

Η σχεδίαση της Vespa Siluro έχει εκτελεστεί από τον ίδιο τον πατέρα της πρώτης Vespa, τον Corradino D’Ascanio, ο οποίος με χαρά πρέπει να ανέλαβε το έργο, μιας και ήταν αεροναυπηγός. Ο D’ Ascanio ήταν ο άνθρωπος που σχεδίασε και την πρώτη Vespa που είδε ποτέ ο κόσμος και αυτό έγινε το 1943, με το μεταλλικό σκούτερ MP5 Paperino.

Οδηγός της Siluro ο δοκιμαστής-αναβάτης της Piaggio, ο Dino Mazzoncini που κατάφερε να φτάσει τη δίτροχη κατασκευή μέχρι τα 171,1 χιλιόμετρα την ώρα με χρόνο μόλις 21,4 δευτερόλεπτα! O Mazzoncini καθιστός πάνω στην πολύ χαμηλού ύψους κατασκευή, έπρεπε να ανοίξει πρώτα μια πόρτα για να μπει στη θέση του.

Λόγω του ότι το κεφάλι του προεξείχε, πάνω από την αλουμινένια κατασκευή, έπρεπε να φοράει ένα αστείο μισό κράνος με ουρά πίσω του – για να μην διαταράσσεται η κίνηση του αέρα – εμπνευσμένο από τα αντίστοιχα αγωνιστικά προπολεμικά κράνη των γερμανών αναβατών, αλλά και των σκιέρ.

Τη σχεδίαση του κινητήρα ενώ αρχικά πήρε πάνω του ο D’ Ascanio, αργότερα πέρασε στα χέρια του μηχανικού Vittorio Casini, ο οποίος δημιούργησε μια πρωτότυπη διάταξη και τοποθέτησε υδρόψυξη για να λυθούν τα προβλήματα μειωμένης απόδοσης και αξιοπιστίας.

Η λύση της υπερτροφοδότησης αφέθηκε στην άκρη, αφού αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, το τελικό αποτέλεσμα θα απομακρυνόταν ιδιαίτερα από τα μοντέλα παραγωγής. Έτσι χρησιμοποιήθηκαν – χονδρικά – τμήματα από κινητήρες παραγωγής, αν και ο κινητήρας της Siluro ήταν… απολύτως εξωτικός.

Ο κινητήρας της Vespa Siluro ήταν δικύλινδρος, υδρόψυκτος boxer (!) τοποθετημένος στον διαμήκη άξονα του “σκουτερ” (δηλαδή ένας κύλινδρος μπροστά και ένας πίσω – παράλληλα με τον δρόμο) και απέδιδε 17,2 ίππους στις 9.500 σ.α.λ. Ο κάθε κύλινδρος διέθετε το δικό του καρμπυρατέρ και για την ψύξη των κυλίνδρων επιλέχθηκε η υγρόψυξη, αφού τα 20 άλογα δύναμης στον στρόφαλο, κολλούσαν τα πιστόνια το ένα πίσω από το άλλο.

Διαβάστε ολόκληρο το θέμα στο scooternet.gr