Έξω πάμε καλά...

Σύμφωνα με την έρευνα, η ετήσια χρήση ενός υβριδικού αυτοκινήτου ξεπερνά το 50% της συνολικής, μεικτής κίνησής του, καταναλώνοντας μόνον ηλεκτρισμό. Κάτι που δείχνει ότι ο Έλληνας (όταν θέλει) μπορεί να γίνει «πράσινος οδηγός».

Από την άλλη, σύμφωνα με στοιχεία της εταιρίας αναλύσεων JATO, το 2018 η Ελλάδα «φιγουράριζε» στην 5η θέση του EU23 στον πίνακα μέσου όρου εκπομπής γραμμαρίων C02/km από τον στόλο αυτοκινήτων με 111,4, τη στιγμή που η προοδευμένη Ελβετία τερμάτιζε τελευταία με 137,3, ενώ μια θέση πιο πάνω ήταν η Γερμανία με 129,1 g/km.

Ήδη έχουν μπει οι βάσεις για την ηλεκτροκίνηση στη χώρα μας, ενώ ακούμε πολλά πράγματα από τις ελληνικές αντιπροσωπείες για την νέα εποχή που θα σημάνει την αύξηση των plug-in υβριδικών αυτοκινήτων και των αμιγώς ηλεκτρικών (και μη μου πείτε τώρα «και πώς θα φορτίζω, κατεβάζοντας την μπαλαντέζα από τον τρίτο;»).

Συνάμα φαίνεται ότι κάτι μπορεί να γίνει με τις τιμές των νέας τεχνολογίας αυτοκινήτων και τη μείωση των δασμών τους. Κάτι καλό γίνεται. Το θέμα,, όμως, δεν είναι πόσο καλοί δείχνουμε να είμαστε σε όσα έρχονται (έστω και με καθυστέρηση), αλλά σε όσα δε διορθώνουμε (με καθυστέρηση) και είναι πολλά αυτά. Πρώτα απ’ όλα, η οδηγική μας κουλτούρα.

Ναι, είμαστε πολύ καλοί οδηγοί, αλλά αν μπορούσε να καταγραφεί ο οδηγική αγένεια πιθανόν και να είχαμε μια ακόμα πρωτιά. Συμπεριφορές που «αμαυρώνουν» σχεδόν πάντα τα στατιστικά στοιχεία των τροχαίων ατυχημάτων. Οι δρόμοι στις περισσότερες των περιπτώσεων δε έχουν βελτιωθεί ως προς την ποιότητα του ασφαλτοτάπητα και ως προς την οδοσήμανση.

Η ρυμοτομία και η χωροταξία των μεγάλων αστικών κέντρων είναι άναρχη και το ίδιο και ο τρόπος κίνησης των αυτοκινήτων (με την ευκαιρία περιμένω να δω μεγάλα πράγματα από το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας Αττικής και όχι αν το Ελληνικό θα έχει ένα ή περισσότερα καζίνο). Κοντολογίς, είναι μάλλον κενή περιεχομένου η σχετική «θριαμβολογία», όταν μιλάμε για εκσυγχρονισμό των οχημάτων, τη στιγμή που πολλά από όσα απαρτίζουν το περιβάλλον μετακίνησης είναι ακόμη αναχρονιστικά.