Περί ενώσεων και… ενώσεως

Δεν έχω πλήρη γνώση, αλλά φαντάζομαι ότι δεν πρέπει να υπάρχει πουθενά χώρα στον κόσμο, ιδίως με τα πληθυσμιακά χαρακτηριστικά της Ελλάδας, όπου συνυπάρχουν δύο (!) συντεχνιακές ενώσεις που όπως τεκμαίρεται από το καταστατικό τους, στόχο έχουν να προασπίζονται τα συμφέροντα του συντάκτη αυτοκινήτου, αλλά και τη διάδοση της αυτοκίνησης στην Ελλάδα.

Αναφέρομαι φυσικά στον ΕΣΣΑΜ (Ελληνικός Σύνδεσμος Συντακτών Αυτοκινήτου και Μοτοσυκλέτας) και την ΕΣΑ (Ένωση Συντακτών Αυτοκινήτου), που τόσο εγώ προσωπικά, όσο και η ομάδα των συντακτών του Car and Driver, αποφασίσαμε συλλογικά να μη συμμετάσχουμε. Να σημειώσω εδώ πώς, όπως ακριβώς εμείς του Car and Driver ανήκουμε σε συνδικαλιστικές ενώσεις της ΕΣΗΕΑ και της ΕΣΠΗΤ, έτσι ακριβώς ισχύει και με τα περισσότερα μέλη των ανωτέρω συνδέσμων-ενώσεων. Εύλογο το ερώτημα, για τον πραγματικό λόγο της ίδρυσης ή και επανίδρυσης τους από τη στιγμή που δεν τίθεται θέμα συντεχνιακής… ορφάνιας.

Θα επιχειρήσω να το απαντήσω:

• Η μεν ΕΣΑ δημιουργήθηκε, κατά την άποψή μου, κυρίως, για να συσπειρώσει μια ομάδα συντακτών αυτοκινήτου προκειμένου να οργανωθεί το αντίπαλο δέος στο «Αυτοκίνητο της Χρονιάς για την Ελλάδα», ένα δεύτερο ΑτΧ δηλαδή (αλήθεια, τι θα μπορούσε να εξυπηρετήσει, ποια είναι τα κίνητρα;), βάζοντας βεβαίως στην ατζέντα και θέματα όπως «συλλογικότητα», «κοινές δράσεις», κλπ., που δεν θα ήθελα να αμφισβητήσω.

• Ο δε ΕΣΣΑΜ, με την αδιαμφισβήτητη ιστορία του, ενώ για πάρα πολλά χρόνια τελούσε «εν υπνώσει», αντλώντας μέλη -κυρίως- από τη δεξαμενή του ΑτΧ, ξαφνικά βγήκε από την αδράνεια  και μάλιστα σε timing που εύκολα μπορείς να πεις ότι τον εξανάγκασε η ίδρυση της ΕΣΑ… Και εδώ υπάρχει αντίλογος, δεν είναι ικανός να αλλάξει όμως την άποψή μου...

Αυτοί λοιπόν οι δύο Σύνδεσμοι-Ενώσεις, προσπαθούν να συγκεντρώσουν νέες εγγραφές μελών, επιχειρηματολογώντας πάνω στο καταστατικό τους, το οποίο έχει αυτονόητα κοινή συνισταμένη, που πιθανόν να είναι εκείνη που κάθισε τις δύο πλευρές γύρω από ένα τραπέζι για την θρυλούμενη συνένωση. Το αν θα γίνει, είναι ένα ερώτημα, επιτρέψτε μου όμως να μαντέψω πώς δεν πρόκειται για τον έναν και μοναδικό λόγο. Το ποιος θα ελέγχει το παιχνίδι ή για να το πω πιο κομψά, θα ηγείται… Θα χαρώ πολύ να διαψευσθώ...

Με το ένα και μοναδικό ελαφρυντικό της άγουρης σύστασης ή και επανίδρυσής τους που αναγνωρίζω, τολμώ να πω πώς, η μέχρι τώρα «δράση» τους είναι απογοητευτική πάνω σε πολύ σημαντικά θέματα που είτε έχουν προκύψει τώρα ή λιμνάζουν στον κλάδο μας. Υποτίθεται ότι ο ρόλος τους των εν λόγω ενώσεων-συνδέσμων είναι να αναλάβουν δράση για την επίλυσή τους.

Με τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ, κυρίως από αξιότιμους συναδέλφους, μέχρι στιγμής αυτό που παρατηρώ ως εξωστρέφεια είναι κάποιες αναρτήσεις στα social για το «πόσο σπουδαίοι είμαστε» και την πλήρη αδράνεια σε κατ΄ εξακολούθηση παραβατικές συμπεριφορές «συναδέλφων» που ανερυθρίαστα πετούν λάσπη στον ανεμιστήρα με δήθεν αποκαλύψεις, σπιλώνοντας την υπόληψη ενός ολόκληρου κλάδου που έχει πληγεί από την κρίση και με πολύ σκληρή προσπάθεια προσπαθεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του. Φυσικά και δεν αναφέρομαι μόνο σε εμάς, στο Car and Driver, αλλά και σε όλους τους συναδέλφους που τιμούν με τη δουλειά και την προσήλωσή τους τον χώρο του αυτοκινήτου ασπαζόμενοι τους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Αντί του αυτονόητου, κάποιοι εκ των έσω σφυρίζουν αδιάφορα και κωφεύουν επικινδύνως, όταν, όπως μαθαίνω, τίθενται τέτοια ζητήματα.

Το να εθελοτυφλείς είναι μια προσωπική επιλογή, όχι όμως συλλογική, από τη στιγμή που υποτίθεται ότι οφείλεις να προασπίζεσαι το κοινό συμφέρον.  Και σε κάθε περίπτωση δεν είναι εκείνη που θα σου λύσει τα προβλήματα, ούτε και θα σε προασπίσει απέναντι σε εκείνα που έρχονται.

Η απαξία του κλάδου από τέτοιες παραβατικές συμπεριφορές (κατευθυνόμενες ή μη), αλλά και η παρείσφρηση «Μερικών κυρίων που νομίζουν ότι είμαστε συνάδελφοι» κατά τη ρήση του αειμνήστου Μάνου Χατζηδάκι, όπου με μια ανάρτηση φωτογραφίας από το κινητό και με φρασεολογία καφενείου στον προσωπικό τους λογαριασμό στο FB παριστάνουν τους «δημοσιογράφους» και τους οποίους η αγορά, οι αντιπροσωπείες δηλαδή, τους βάζουν στην ίδια –ή και σε καλύτερη- μοίρα με τους αποδεδειγμένα επαγγελματίες, είναι ένα θέμα, που πρέπει όλοι να δούμε. Κυρίως, πεδίον δόξης λαμπρό για τους αυτόκλητους «σωτήρες» του κλάδου...

Νομίζω πως, για όποιον έχει απορία, η μη συμμετοχή μας έχει απαντηθεί…

*Το παραπάνω άρθρο είναι κάτι που ήθελα να γράψω από καιρό, έδωσα έναν κάποιο χρόνο για να δω εάν σφάλω… Σήμερα ωστόσο, λίγο πριν γραφτούν αυτές οι γραμμές, έπεσε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Κάποιοι, ξέρουν…