Ηλεκτροκίνηση στην Ελλάδα: Η φόρτιση θέλει... φώτιση!

Μεγάλη κουβέντα με πολλές παραμέτρους και τη γνωστή ελληνική κακοδαιμονία τού ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και όσες ψήφους αρπάξουμε.

Αυτήν τη στιγμή τα δίκτυα φόρτισης είναι ο σημαντικότερος παράγοντας ανάσχεσης της ηλεκτροκίνησης και λίγο πιο έξω από το αστικό πεδίο, ενώ παράλληλα, μέσα από το ταξίδι μας, ανακύπτουν μονίμως και νέα προβλήματα.

Όλα ξεκινούν από την απουσία κεντρικού σχεδιασμού και την έλλειψη μιας ενιαίας γραμμής για τις προδιαγραφές που θα πρέπει να τηρούνται.

Άλλος το δίνει τζάμπα, άλλος το χρεώνει, άλλος το χρεώνει όσο θέλει, και άλλος (κυρίως οι δήμαρχοι) βάζει φορτιστή όπου νομίζει ότι θα αποτελέσει ωραία εικόνα για το φυλλάδιο των επόμενων εκλογών.

Όλη αυτή η κινούμενη άμμος αποτελεί τροχοπέδη για κάθε ιδιώτη επενδυτή που θέλει να εμπλακεί σ' αυτήν τη διαδικασία, καθώς οι όροι του παιχνιδιού δεν είναι ξεκάθαροι και το οικονομικό όφελος δυσδιάκριτο.

Παράλληλα περνά στη γενικότερη αντίληψη του κόσμου ότι η φόρτιση είναι κάτι δωρεάν, χωρίς το ελληνικό κράτος να ξεκαθαρίζει ευθέως ότι είναι μία παροχή υπηρεσίας που έχει το κόστος της και όχι ένα δωρεάν αγαθό με την τόσο αγαπημένη κρατική επιχορήγηση.

Στο εξωτερικό τα πράγματα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν: η παροχή ηλεκτρικής ενέργειας κοστίζει, και σε κάποιες περιπτώσεις (βλ. ΙΟΝΙΤΥ) πολύ ακριβά.

Ο δρόμος της κυβέρνησης προς την ηλεκτροκίνηση φαίνεται από το νομοσχέδιο να είναι γεμάτος με καλές προθέσεις. Όμως, η κόλαση της πραγματικότητας και του χάους που επικρατεί με τα δίκτυα περιμένουν στη γωνία να τη διαψεύσουν._Παναγιώτης Τριτάρης